30 หลอกล่อ
“สิ่งที่คุณอยากได้ฉันก็ให้ไปหมดแล้วนี่ ยังต้องการอะไรอีก”
“เปล่า...เธอยังให้ไม่หมด” ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตวาวใส เข้าก้มลงมองหน้าเล็กใกล้ๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่มีกลิ่นมิ้นท์อ่อนๆ หน้าอกข้างซ้ายของปิ่นมุกเต้นรัวสนั่น รอฟังคำตอบ “เพราะฉันยัง....กินเธอไม่อิ่มเลย”
คำตอบนั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีใจเลยสักนิด เมื่อได้สติก็รีบผลักร่างสูงออก หน้าสวยบึ้งตึงสะบัดหนีเหมือนไม่พอใจกับคำตอบ
“คุณกลับไปได้แล้วค่ะ ฉันอยากพักผ่อน”
“ฉันจะกลับไปก็ต่อเมื่อ....เธอย้ายออกไปจากที่นี่”
“ฉันไม่ย้ายเพราะฉันจ่ายเงินไปแล้ว ถอยไปค่ะ ฉันจะนอน”
“ดีเลย ตอนนี้ฉันก็ง่วงเหมือนกัน”
“นี่คุณ!” ปิ่นมุกทำได้แค่ร้องกรี๊ดในใจกับความหน้าด้านหน้าทนของเขา ด่าก็แล้ว ไล่ก็แล้ว เพิ่งรู้ว่าคนอย่างปริยภัทรนอกจากจะเจ้าเล่ห์แล้วยังเอาแต่ใจที่สุด หน้าตาของเขาอาจจะดูนิ่งๆ หยิ่งๆเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกใคร แ
