09 ลบรอย
1057 Words
09 ลบรอย
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่คุยกันอีกเลย ทางด้านปริยภัทรก็นั่งเงียบเหมือนรู้ตัวว่าเมื่อสักครู่ไม่ควรทำแบบนี้ ส่วนปิ่นมุกเองก็เอาแต่นิ่ง นั่งเบือนหน้าไปทางหน้าต่างเพราะยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น จูบของปริยภัทรเป็นจูบที่ร้อนแรงและดุดันที่สุด ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ หากเธอไม่ผลักร่างสูงออก ป่านนี้คงโดนข่มขืนไปแล้ว
น่าแปลกที่เธอกลับรู้สึกตื่นเต้นกับรสจูบนี้มากกว่าจูบแรกเสียอีก
กึก!
เมื่อมาถึงคฤหาสน์ปริยภัทรก็เบรกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังนั่งเหม่อถึงกับต้องชักสีหน้าใส่ แต่ก็ไม่กล้าต่อกร เพราะบาดแผลที่เขาฝากไว้บนริมฝีปากเริ่มรู้สึกเจ็บแสบขึ้นมา
ร่างเล็กรีบก้าวลงจากรถเพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาแม้แต่วินาทีเดียว และทันทีที่เท้าแตะพื้น ก็เห็นร่างของใครบางคนเดินเข้ามา
“พี่เปรม...”
ปุณวิชญ์ไม่ตอบอะไร แต่ปิ่นมุกสังเกตเห็นสันกรามหนาขบแน่นเป็นระยะๆ หรือว่าเขาไม่พอใจที่เห็นเธอมากับปริยภัทร สักพักสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนริมฝีปากหยัก ก่อนที่มือหนาจะดึงร่างของเธอเข้ามา ถามกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ใครมาส่งหรอ”
“อะ...เอ่อ...” ปิ่นมุกมองกลับไปทางด้านหลัง ก็ยังเห็นรถของปริยภัทรจอดอยู่ที่เดิม
ให้ตายเถอะ! ทำไมไม่รีบกลับไป ยังต้องการอะไรอีก
“กูเอง” ปริยภัทรค่อยๆลดกระจกลง เขี่ยเศษบุหรี่ทิ้งหน้าคฤหาสน์โดยไม่ได้สนใจอะไร ปิ่นมุกแทบอยากหายตัวไปจากตรงนั้น เพราะปุณวิชญ์ต้องไม่พอใจแน่ๆถ้ารู้ว่าเธอมากับใคร....แต่ผิดคาด
“พี่ปายเองหรอ” ปุณวิชญ์ทักทายกลับอย่างเป็นมิตร ต่างจากอีกคนที่แทบไม่อยากคุยกับใคร “ตั้งแต่กลับมา ผมยังไม่ได้คุยกับพี่เลยนะ พี่สบายดีใช่ไหม”
“คนอย่างมึงอยากคุยกับกูด้วยหรอ” ปริยภัทรหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างสบายใจ ท่าทางของเขาค่อนข้างไม่เป็นมิตร จนปิ่นมุกรีบสะกิดให้ปุณวิชญ์เข้าบ้าน ปริยภัทรมองภาพนั้นแล้วก็อดขำไม่ได้
คงห่วงกันมากสินะ
“เราไม่ได้เจอกันตั้งนานสองนาน ผมก็แค่อยากทักทายพี่ตามประสาพี่น้อง”
“กูไม่มีน้องชาย!” ปริยภัทรโยนบุหรี่ทิ้งด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะตวัดตาคมดุมองคนตัวเล็กจนต้องรีบเอาตัวหลบไปอยู่ด้านหลังของปุณวิชญ์ “แล้วก็บอกเด็กนี่ด้วยว่าอย่ามายุ่งกับกูอีก ถือว่ากูเตือนแล้วนะ”
“ผมต้องขอโทษแทนน้องปิ่นด้วยนะครับ”
“และถ้าจะให้ดี....บอกผู้ชายคนนั้นด้วยว่าอย่ามายุ่งกับกู เพราะกูไม่มีพ่อ!” เขาสั่งเสียงเข้ม ปรายตามองร่างเล็กที่กำลังมองมาด้วยแววตาสั่นระริกเหมือนกำลังกลัว ก่อนที่สายตาคมกริบจะไล่มองลงไปยังมือเรียวเล็กที่กำลังกำแขนเสื้อของปุณวิชญ์ไว้แน่น ก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง
ภายหลังที่ปริยภัทรขับรถออกไป ปุณวิชญ์ก็รีบสำรวจร่างเล็กด้วยความเป็นห่วง หากเขาไม่ออกมานั่งรอ ก็คงไม่รู้ว่าปิ่นมุกมากับใคร
“ทำไมถึงได้มากับพี่ปายล่ะ”
“ปะ...ปิ่นเจอเขาที่ผับค่ะ แต่ปิ่นไม่ได้ตั้งใจมากับเขานะคะ”
“พี่รู้” เขาคลี่ยิ้มหวานละมุน ลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน การกระทำต่างจากคนเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิง เธอเชื่อแล้วว่าปุณวิชญ์เป็นคนดีกว่าที่คิด และไม่เคยคิดร้ายกับใคร ต่างจากผู้ชายคนนั้น “คราวหน้าเดี๋ยวพี่จะไปรับเอง”
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ปิ่นเลิกงานดึก กลัวพี่เปรมไม่สะดวก”
“ถ้าไม่สะดวกพี่จะมานั่งรอน้องปิ่นอยู่ตรงนี้หรอ เข้าบ้านกันเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”
ปิ่นมุกเงยหน้ามองร่างสูงพร้อมรอยยิ้ม ยิ่งเขาอ่อนโยนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกดีกับเขามากขึ้นเท่านั้น เพียงแต่ไม่กล้าแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาเพราะเขาอยู่สูงเกินเอื้อม ทำได้แค่....เก็บงำความรู้สึกดีๆเอาไว้
เจ้าของรถหรูที่จอดอยู่ในมุมมืดกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสองหนุ่มสาวหายเข้าไปในบ้านด้วยกัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนหน้าคม นิ้วใหญ่เคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะเหมือนคิดแผนการอะไรบางอย่างออก ปกติปุณวิชญ์จะไม่แสดงท่าทีหวงใยใครออกหน้าออกตาขนาดนี้ถ้าไม่ได้รู้สึกพิเศษด้วย
งานนี้ชักจะสนุกขึ้นมาแล้วสิ!
“ปากไปโดนอะไรมา” น้ำเสียงของปุณวิชญ์เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ใช้มือเกลี่ยรอยแผลนั้นด้วยความสงสัย แต่ก็พอจะรู้ว่ามันคือรอยอะไร
เขาเก็บความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ในใจ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับบาดแผลบนริมฝีปากบาง ทั้งที่ในใจร้อนระอุจนแทบอยากระเบิดมันออกมา....เพราะมันคือรอยเขี้ยวของคน!
“ตอนอยู่ในผับปิ่นซุ่มซ่ามนิดหน่อยค่ะ เผลอเดินชนประตู”
“งั้นหรอ...คราวหน้าก็ระวังหน่อยละกัน เดี๋ยวพี่ทายาให้นะ”
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ แผลนิดเดียวเอง พรุ่งนี้ก็หายแล้ว”
“งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน”
ปุณวิชญ์รั้งร่างเล็กเข้ามาแนบชิด สองมือเชยคางมนขึ้น ทันทีที่ดวงตาประสานกัน หัวใจก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะเหมือนมันเจอของที่ชอบ ใบหน้าคมคายค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้จนกระทั่งริมฝีปากนุ่มแนบชิดกัน ปิ่นมุกปิดเปลือกตาลงรับสัมผัสอันแสนอ่อนโยนจากร่างสูง สองมือที่รั้งแผ่นหลังของเธอเอาไว้ดึงเข้ามาเบียดเสียดกับร่างหนาจนสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อมัดแน่นที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อยืดตัวโคร่ง
เขาไล่วนจูบทั่วริมฝีปากบางเหมือนต้องการลบรอยของใครบางคน ไม่มีผู้ชายคนไหนพอใจหากมีใครมาทับรอย
เขาเองก็เช่นกัน!
- Writer
