ฟาโรห์ & ชะเอม - 7 (2)
617 Words
ฟาโรห์ & ชะเอม - 7 (2)
หลายชั่วโมงต่อมา...
กว่าที่สอบปากคำและลงบันทึกประจำวันเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมาจนมืดค่ำ
“พี่เดินไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?” ฉันเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเขาหลังจากแจ้งความเสร็จแล้ว และฉันไม่กล้าโทรบอกที่บ้านเพราะกลัวว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วง ในนาทีนี้ฉันรู้สึกว่าพี่ฟาโรห์คือคนที่ฉันไว้วางใจได้มากถึงมากที่สุด
“ได้สิพี่ไม่ปล่อยให้เราไปคนเดียวหรอก” พี่ฟาโรห์พูดออกมาก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับฉัน การที่ทำพี่เขาทำแบบนี้ มันกลับทำให้ฉันรู้สึกว่าที่ผ่านมา ฉันมองพี่ฟาโรห์ผิดไปมาก เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่แนทคอยเตือนให้ฉันอยู่ห่าง ๆ
เขาเดินมาส่งฉันที่คอนโด ซ้ำยังเดินเข้ามาส่งถึงในห้อง แต่ทั้งหมดก็เป็นเพราะฉันขอร้องเขาเอง ฉันยังไม่อยากอยู่คนเดียว เพราะยังรู้สึกกลัวไม่หาย
“ดึกมาแล้วพี่กลับก่อนก็แล้วกัน เราเองก็จะได้พักผ่อนด้วย”
“แต่ว่า ฉันไม่กล้าอยู่คนเดียว...” ฉันพูดสวนขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าพี่เขาจะลุกเดินออกไปจากห้อง บอกตรง ๆ ภาพที่ฉันกำลังจะโดนพี่เตข่มขืนยังหลอนอยู่เลย ฉันรู้สึกกลัวการที่ต้องอยู่คนเดียว ถึงตอนนี้จะพยายามทำใจให้สบาย ไม่คิดถึงเรื่องนั้น แต่มันก็ไม่ได้ผลอยู่ดี
“แล้ว?” เขาหันกลับมา เหมือนเขาจะถามความเห็นว่าฉันต้องการอะไรกันแน่
“คือ คืนนี้...พี่ช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?”
สองมือฉันขยุ้มไปชายเสื้อของตัวเอง แต่ไม่กล้าเงยหน้าไปมองพี่ฟาโรห์ ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้พี่เขารู้สึกหรือทำท่าทางแบบไหน ก่อนที่วินาทีต่อมาฉันจะได้ยินเขาตอบตกลง
“อืมได้ดิ” เขาตอบตกลง
“ได้เหรอคะ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับพี่เขาเหมือนไม่เชื่อก่อนที่เขาจะยิ้มน้อย ๆ แล้วเดินกลับมานั่งข้างฉันก่อนจะยกมือของเขาขึ้นลูบผมฉันเบา ๆ
“แล้วเราไม่กลัวพี่เหรอ” เขาพูดติดตลก
นั่นดิ ความกลัวที่เคยมีเกี่ยวกับพี่ฟาโรห์หายไปตอนไหนหมดก็ไม่รู้ ทำไมฉันถึงได้ไว้ใจพี่เขาเอามาก ๆ ก็ไม่รู้
พอฉันไม่ตอบ พี่เขาก็ไม่พูดอะไร แต่กลับเข้ามาประคองฉันให้เข้าไปด้านในห้องนอน จัดการเตรียมที่นอนและขยับหมอนให้ฉัน ก่อนที่จะหยิบตุ๊กตาตัวโปรดของฉันลงไปที่พื้น ฉันได้แต่มองการกระทำของเขาตาปริบ ๆ
เขาคือคนเดียวกับพี่ฉันและแนทมองว่าเป็นผู้ชายอันตรายมาตลอด แต่ตอนนี้เขากำลังเลือกที่จะนอนบนพื้นเพื่อให้เกียรติฉัน ทำฉันรู้สึกผิดเลยที่มองเขาไม่ดีมาโดยตลอด...
“พี่ฟาโรห์จะนอนตรงนั้นจริงๆ เหรอคะ”
“ก็อยากให้พี่อยู่กับเราด้วยไม่ใช่หรือไง” ฉันไม่คิดว่าเขาจะใส่ใจคำพูดของฉันเป็นจริงเป็นจังด้วยซ้ำ และการที่เขาต้องนอนพื้นแข็ง ๆ แบบนี้ ตื่นขึ้นมาคงจะปวดหลังไม่น้อย
“ฉันทำให้พี่ลำบากหรือเปล่า”
“ไม่หรอกนอนเถอะ อย่าคิดมาก”
หลังจากนั้นพี่เขาก็โน้มตัวลงนอนก่อนเลยเป็นคนแรก ฉันถอนหายใจทิ้ง ไม่นานก็เอนหลังลงนอนตามพี่ฟาโรห์ไปติดๆ ก่อนที่ในเวลาต่อมาจะพาเคลิ้มหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย...
- Writer
