Roomantic Affair

Alexis

How I wish I could express myself to everyone, pero paano? Walang makikinig, may kaniya kaniya kaming buhay at problema at ayaw kung maka dagdag pa kaya it's better to keep everything, in that way wala akong madadamay na ibang tao sa mga problema ko.

"Alex? Ano? Magagawa mo ba ang inuotos ko? I already gave you a year para pag isipan ang offer ng Tito Harold mo, ano na?"

" I have a month to give you my answer dad!"

I coldly reply to him. As usual he just raise his eyebrow without any trace of emotions. Mula ng mawala ang aking ina ay ganyan na kalamig ang kaniyang pagkatao. Parang nawalan na ng kulay ang kaniyang buhay. He became more workaholic and he prioritize his business than taking care of our welfare, the reason why we became more independent. Ito na rin marahil ang rason kung bakit na sa characteristic na rin namin ang ilihim ang totoong nararamdaman, because our father taught us how to be tough and strong.

Tatlo kaming magkakapatid at ulila na sa ina. Ako ang bunso at di ko na kinamulatan ang aking ina dahil kinuha sya sa amin ng ako ay isilang. I have elder siblings, si Ate Alexandra at si Kuya Alec. They're both successful in their chosen field and may kanya kanyang buhay at pamilya narin, while me, confused at hesitant pa sa path na tatahakin ko, the reason why dad is pushing me to marry Tito Harold's son, in that way wala na raw akong poproblemahin kundi ang magging ulirang may bahay para kay Andrius- Tito Harold's son. For me that's absurd pero I can't deliberately tell it to my dad because I'm doing everything para ma sunod ang lahat ng gusto niya, kasi yun ang nararapat.

" Okay, pag-isipan mong mabuti Alex, I'm waiting, sa nakikita ko ay puro lang pagwawaldas ng pera ang ginagwa mo nitong mga nakaraang buwan, hindi katulad ng anak ni Simeon na tumutulong ng mag handle ng mga businesses nila. "

He calmly utter pero tila ito ay nagpapahiwatig ng pagkakadisgusto sa mga ginagawa ko at pasimpling pagkukumpara na naman sakin sa mga anak ng mga kaibigan niya sa negosyo.

" We are making our own future dad, let them be and let me be who I want to be.

I firmly answered him na ikinataas ng kanyang kilay.

" What future are you trying to say?

He sarcastically ask na may pang uuyam sa kanyang tuno.

" Come on, hindi kita pinalaki at pinag aral para maging walang kwenta lang sa hinaharap, do better Alex habang binibigyan pa kita ng kalayaan."

I just shrugged him off by cutting what he's about to say.

" I'll give you my answer in a month and hayaan mo muna ako na makapag-isip."

Hindi ko na hinintay ang sasabihin pa niya at tuluyan ko ng nilisan ang kanyang opisina.

" Hey Alex! What are you doing here?

Tila may pagka gulat pa sa itsura ni Georgy ng makita ako sa company ng daddy ko. She knows me, alam niya na ayaw kung pumunta sa lugar na ito.

" Nothing Georgy, do you have meetings with my dad?"

"Sort of, may pinapasuyo sakin si Dad."

Tinaas at ipinakita niya sakin ang dala-dala niyang folder na sa tingin ko ay naglalaman ng mga dokumento.

" You're kinda busy huh, you're really adulting Georgy, hinay-hinay lang at baka tumanda ka kaagad."

I jokingly told her. Georgy is the daughter of Tito Simeon, yung tinutukoy ni Dad na nag ha-handle na rin ng business nila. Georgy and I are friends, madalas na kaming nagkakasabayang gumimik, kaya pala nitong mga nakaraan ay madalas siyang wala, yun pala ay may pinagkakaabalahan na.

" Yeah, whatever Alex, at our age we must take things seriously na rin no, we are not getting any younger. Maybe it's time for you to help Tito Alexus sa mga businesses niyo."

I frantically shake my head.

" Nah, not happening, business is not my cup of tea."

"Well, it's up to you, see you at Sharmaine's party na lang this weekend, I'll get going na, Tito is waiting for me. "

" Yeah see ya!.

I just wave her goodbye then I immediately get out from that place.

Ilang buwan narin mula nong akoy nagtapos, pinepressure na ako ng lahat na maghanap ng trabaho pero wala pa akong hakbang na ginagawa.

Magulo pa kasi ang isip ko sa hakbang na tatahakin ko. Gusto kong mag pause na muna. Ang bilis ng ikot ng mundo at para bang hindi na ako makasabay.

Bahagyang gumulo ang isipan ko dahil sa mga napag-usapan namin ni Dad. Ang palugit na isang buwan ni Dad ay nauupos na, masyado akong pressured. Oo't nasa wastong gulang na ako para mag- asawa, I'm already 25 pero di ko maatim na magging may bahay na lang, sa tingin ko ay magiging limitado na lamang ang galaw ko pag nag asawa ako. Halos buong buhay ko ay naging independent ako and I think this attitude of mine will not work kung mag aasawa man ako. Oo aaminin ko, Andrius is also a good catch, sa pagkakilala ko sa kanya ay masasabi kong husband material naman siya, gwapo, matipuno, mayaman, maalam at higit sa lahat maginoo. Maraming beses na kaming nagkahalubilo at nakapag usap na rin pero hindi ko nakikita ang sarali na maging asawa niya o kung kanino man.

In my 25 years of existence ay never ko pang naramdaman ang ma in love, yung love na sinasabi nilang nakakapagpatigil ng mundo mo. Napakamagical ng diskripsyon nila ng love na minsan naiisip kong napaka imposibling mangyari sakin. Oo I'm attracted to a person pero hindi umabot sa point na umiyak ako pag nagluko o nakipag hiwalay yung ka relasyon ko. I felt the disappointment but not to the point na nag b-beg ako just for them to stay. If you want to go then leave, just close the door and don't ever come back again.

Lahat ng mga gumugulo sa isip ko ay bigla nalang nag laho ng malanghap ko ang aroma ng pagkaing niluluto ko. This may sound weird but kitchen is my comfort. Not the typical bar kung saan nag r-relax ang iba pag stress ang pinupuntahan ko, kusina ang nagging safe haven ko whenever I'm bothered or stress.

" Alexis, di mo ba i-invite ang Dad mo? Mga kapatid mo?"

" No need Zeph, mas mabuting wala silang alam, ayaw kong pakialaman pa nila ako, sila na nga lahat nag d-didesisyon para sa'kin."

Sagot ko sa kaniya sa telepono. Zeph is my one and only friend, I shared her some information about me but not all. I'm a very private person. Kung minsan ay sinasabihan akong walang pakialam sa paligid ko, nonchalant, cold, and distant. But who cares, kahit ano man ang isipin nila about me wala akong pakialam.

" How about Brandon? I heard uuwi daw yun?"

Dagdag pa niya.

" And then? So what? We are over."

" Nang ganun kadali Alex?"

Di makapaniwalang turan niya sa kabilang linya.

" Anong nakakagulat don? You know me, ayaw kung pinapakialaman ang mga kilos ko, he's too bossy and seloso at lagi akong minomonitor nakakasakal."

" Ewan ko sayong babae ka. Nakakailang boyfriend ka na ba?"

" It doesn't matter Zeph, gusto ko lang muna ngayon peace of mind and di sila nakakapag bigay ng peace of mind sakin, okay? And speaking of peace of mind ikaw na lang muna ang humanap ng mapagkakatiwalaang tao na mamamahala don, mag babakasyon muna ako."

" What! Sayo yun, bat ako ang papahanapin mo, I had so much on my plate tapos dadagdagan mo?"

Reklamo pa niya.

" Please? Come on Zeph, remember noong---"

"Fine, susumbatan mo pa ako, oo na."

Natawa na lang ako sa kanya at binabaan pa nga ako ng tawag.

I need a little more time to think and I need escape. Hindi escape na tatakas at magpapakaduwag kundi escape na tumakas para humanap ng lakas para humarap sa mundo at hamon ng buhay na mas malakas.