บทที่ 6 เสียอาการ
1087 Words
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ปุยฝ้ายเสร็จหรือยัง วันนี้จะไปทำเรื่องที่คณะขอฝึกงานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวต้องไปรอรถเมล์อีกนะ" มัดหมี่เคาะประตูบอกเพื่อนรัก
แกร่ก!!
เสียงลูกบิดประตูถูกเปิดออกพร้อมกับมือของปุยฝ้ายดึงเพื่อนรักอย่างมัดหมี่เข้ามาในห้อง
"อะไรกัน แกไม่รีบเหรอ" มัดหมี่ถามปุยฝ้ายออกมาอย่างงงๆ
"แหะ มีเรื่องจะบอก" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรักออกมายิ้มๆ
"อะไรคะแม่คุณ ทำตัวมีลับลมคมใน" มัดหมี่ถามออกมาอย่างเห็นอาการพิรุจของเพื่อนรัก
"มะคืนฉันไปกินข้าวกับพี่วาโยมา"
"ว่าไงนะ" มัดหมี่ถามออกมาเสียงดังเมื่อได้ยินปุยฝ้ายบอกเรื่องราว
"ได้ยังไง แบบไหน ตอนไหน เราก็อยู่ด้วยกันทั้งวัน"มัดหมี่ยังคงยิงคำถามเป็นชุด
"แกนั่งลงก่อน ใจเย็นๆ ฉันกำลังจะเล่าให้ฟัง" ปุยฝ้ายบอกเพื่อนรัก มัดหมี่นั่งลงที่เตียงข้างเธอตามคำบอก
"คืออย่างนี้ เมื่อวานประมาณ 2 ทุ่ม พี่วาโยโทรมา ชวนไปกินข้าวแล้วบอกว่านั่งรถมารอฉันอยู่ใต้หอพัก ฉันคิดว่าอีกหน่อยก็จะได้ร่วมงานกัน ก็เลยไปตามมารยาทอะ" ปุยฝ้ายบอกมัดหมี่อย่างไม่ปกปิด
"อร้าย เพื่อนฉันมีสารถีมารับถึงที่ แล้วยังไงไปกินที่ไหน" มัดหมี่ยังคงซักไซร้ยิ้มๆ
"คอนโดพี่วาโย"
"อร้ายยยยยยย ในฐานะที่เป็นติ่งของพี่วาโย ฉันบอกแกได้เลยว่าพี่วาโยหวงคอนโดมาก ไม่เคยมีรายการไหนสามารถไปถ่ายทำหรือขอเยี่ยมชมได้อะแก บุญของแกยัยปุยฝ้าย"
"เหรอ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ ทั้งชั้นมีอยู่แค่ห้องเดียว"ปุยฝ้ายบอกเพื่อนออกมาอย่างเห็นด้วย
"หูยยยย รวยเวอร์ ผู้ดีทั้งภายนอกและภายใน" มัดหมี่บอกออกมาอย่างปลื้มใจ
"ยังมีอีกนะมัดหมี่" ปุยฝ้ายอ่อมแอ้มพูดออกมา
"อะไร พูดมาค่ะ" มัดหมี่บอกเพื่อนรัก อย่างรอฟัง
"คือเมื่อคืนพี่วาโยเค้าบอกว่าจะมารับไปมหาลัย เค้าว่างทั้งอาทิตย์ แต่ฉันก็บอกว่าไม่ต้องหรอกเดี๋ยวมหาลัยแตกแล้วอีกอย่างฉันต้องไปกับเพื่อนทุกวัน พี่วาโยเค้าก็บอกจะมาให้ได้ แล้วก็ให้เพื่อนไปด้วยกันนั้นแหละ ฉันปฎิเสธเค้าไม่ได้อะ เอาแต่ใจมากอยู่"ปุยฝ้ายพูดออกมาอย่างเกรงใจเพื่อน
"อร้ายยยย บุญบารมีฉันโดยแท้ ที่มีเพื่อนชื่อปุยฝ้าย จะได้นั่งรถกับศิลปินที่ฉันหวีด แกไม่ต้องเกรงใจฉันปุยฝ้าย ฉันโอเค โอเคมากเลยแหละ" มัดหมี่บอกเพื่อนรักอย่างสุขอกสุขใจ แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"แกโอเคแน่นะ ไม่อึดอัดนะ" ปุยฝ้ายยังคงถามอย่างเป็นห่วงและกลัวเพื่อนจะโกรธ
"โอเคที่สุด โอเคมากๆ"
"เห้อ ฉันค่อยโล่งใจ ถ้างั้นไปกัน พี่เค้ามาถึงสักพักแล้วละ" ปุยฝ้ายบอกเพื่อนพร้อมร้อยยิ้ม
"ว่าไงนะ แกให้ซุปตาร์ที่คนทั้งประเทศอยากเจอ มานั่งรอแกในรถเหรอปุยฝ้าย"มัดหมี่ถามอึ้งๆ ปุยฝ้ายพยักหน้า ก่อนจะตอบเพื่อน
"อืม ฉันบอกว่าขอบอกเพื่อนก่อน เมื่อคืนกลับมาดึกแล้วไม่ได้บอกไว้"
"ตายๆ แม่ปุยฝ้าย รีบไปค่ะ เวลาพี่เค้าเป็นเงินเป็นทอง"มัดหมี่บอกเพื่อนรักแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้อย่างเอ็นดูกับความซื่อ
สองสาวลงมา ที่ชั้นล่างของหอพัก
ปุยฝ้ายมองซ้ายมองขวา เห็นรถตู้ของพี่วาโย เธอจูงมือมัดหมี่ไปยังรถตูทันที
เมื่อเธอเดินใกล้ถึงรถ เวหาก็รีบลงมาเปิดประตูให้
"สวัสดีครับคุณปุยฝ้ายเชิญครับ"เวหาทักทายผู้หญิงของเจ้านายแล้วเปิดประตูให้
"ขอบคุณค่ะพี่เวหา" ปุยฝ้ายก็ขึ้นรถ เธอกำลังจะไปนั่งข้างหลัง แต่ทว่าเสียงของว่าโยก็ดังขึ้น
"เธอมานั่งข้างๆฉัน"
"ออ ค่ะ" ปุยฝ้ายทำตามไปนั่งข้างๆวาโย และเป็นมัดหมี่นั่งที่เบาะด้านหลังแทน
"ขอโทษนะคะที่ให้พี่รอ" ปุยฝ้ายขอโทษ อย่างคนที่ขี้เกรงใจ
"อืม ไม่เป็นไร" วาโยตอบออกมาเพียงเท่านั้น
"ออ นี่มัดหมี่เพื่อนหนูเองค่ะ" ปุยฝ้ายเนาะนำ
"สวัสดีครับ"วาโยทักทายแล้วยิ้มธุรกิจให้ไป 1 ที
"สวัสดีค่ะพี่วาโย" มัดหมี่ทักทาย แล้วก็ยิ้มปลื้มอยู่อย่างนั้นตลอดทาง ที่ได้ใกล้ชิดศิลปินที่เธอปลื้ม
มหาวิทยาลัย M
"ลงไปเถอะ เดี๋ยวฉันรอ" วาโยบอกปุยฝ้าย
"รอเลยเหรอคะ นานนะหนูเกรงใจ"
"ไม่เป็นไร ฉันว่าง" วาโยบอกอย่างคนเอาแต่ใจ
"ก็ได้ค่ะ" ปุยฝ้ายรับคำแล้วลงจากรถไปกับมัดหมี่
ทันทีที่ 2 สาวลงจากรถ
"นาย เกินเบอร์มาก เฝ้าขนาดนี้ ชอบน้องเค้าป่าว" สายฟ้าแซวเจ้านายออกมา
"เสือก" วาโยบ่นลูกน้องออกมา
"ถ้าจะแบบนี้ คนนี้น่าจะของแทร่" เวหาแซวออกมาอีกคน
"พวกมึงนี่อยากหยอดน้ำข้าวต้มแทนเคี้ยวข้าวเหรอ" วาโยถามออกมาเสียงเรียบ แต่ไม่ทันที่เจ้านายและลูกน้องจะเถียงกันต่อ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูรถก็ดังขึ้น สายฟ้าจึงปลดล็อกรถ
เสียงเลื่อนประตูรถออก พร้อมปรากฎร่างของปุยฝ้าย วาโยมองเธอแล้วขมวดคิ้ว
"ซื้อของมาให้กินนะคะ มารับแต่เช้าเลย พี่ๆคงยังไม่ได้กินอะไร มีข้าวแกงเขียวหวานของโปรดพี่ว่าโยด้วยนะคะ เจ้านี้อร่อยนะคะ" ปุยฝ้ายบอกออกมาแล้วส่งยิ้มหวานสดใสให้วาโย เธอส่งของสำหรับทั้ง 3 คนให้วาโย แล้วปิดประตูรถแล้วเดินเข้าคณะไป
วาโยมองของในมือที่มีเยอะมากยิ้มๆ แล้วแบ่งให้ลูกน้อง ส่วนเขานั่งกินข้าวราดแกงเขียวหวานและไก่ทอดที่เจ้าของรอยยิ้มหวานเมื่อครู่ซื้อมาฝาก เขากินไปยิ้มไป
"หน้าบานหมดแล้วมั้งนาย ข้าวมันอร่อยขนาดนั้น หรือที่ยิ้มเพราะคิดถึงคนซื้อให้ครับ"เวหา แซวเจ้านาย
"แกคิดว่าไงละ" วาโยตอบออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า หลงเด็กเข้าแล้วนายกู" สายฟ้าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"เสือก พวกมึงนี่ แดกๆไปเลย ข้าวนะ" วาโย โมโหกลบเกลื่อนที่ตัวเองเสียอาการขนาดนี้ เขาเองไม่เคยเป็น แต่เจอกัน 3 ครั้งจังๆ เขาเสียอาการทุกครั้งเลย แม่เหยี่ยวสาวทำเสืออย่างเขาเสียอาการเข้าแล้ว
- Writer
