บทที่ 4 มารับ
1029 Words
" เป็นไงบ้างแก" มัดหมี่ถามเพื่อนรักทันทีที่เดินมาถึงเธอ
" กลับกันเถอะเดี๋ยวค่อยว่ากัน" ปุยฝ้ายบอกกับเพื่อนรัก แล้วหันมาก้มหัวลาพี่เชอร์รีน
" ไหนแกเล่ามาสิยัยปุยฝ้ายทำตัวมีลับลมคมใน" มัดหมี่ ถามขึ้นมาทันทีเมื่อกลับถึงหอพักนักศึกษา เธอเดินเข้ามาที่ห้องเพื่อนรัก แทนที่จะกลับห้องของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
" เขาก็โอเค ถามฉันว่าจะเริ่มงานได้วันไหน ฉันก็เลยตอบไปว่าขอมาทำเรื่องฝึกงานก่อน" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรักออกมา
" อ้าวถ้ามันโอเค แล้วแกจะทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้ทำไม" มัดหมี่ถามปุยฝ้ายออกมาอย่างที่เธอสังเกตเห็น
"แหะ ฉันปิดแกไม่เคยได้เลยจริงๆ" ปุยฝ้ายบอกเพื่อนรักอย่างยอมรับ
" เล่ามา" มัดหมี่เน้นเสียงแล้วจ้องตาปุยฝ้ายเพื่อนรัก
" ก็พี่วาโยของแกนะสิ เขาดูเหมือนคนมี 2 บุคลิก พออยู่บนเวทีเขาดูไนซ์น่ารักอบอุ่น แต่พออยู่ในห้องทำงาน แววตาเขาดูดุ เหมือนเสือที่พร้อมขย้ำ แม้ว่าปากเขาจะยิ้ม แต่ความร้ายกาจผ่านทางดวงตามันปิดไม่มิดเลยจริงๆ" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรักตามที่เธอสัมผัสได้
" วงการบันเทิงอะแก มันก็ต้องมีมุมโลกส่วนตัวบ้าง แกก็อย่าไปคิดเยอะ" มัดหมี่บอกปุยฝ้าย เพราะเธอนั้นชื่นชมวาโยเอามากๆ
" ฮ่าๆๆ ฉันว่าแล้วถ้าเล่าให้แกฟังแกจะต้องตอบแบบนี้ เพราะว่าแกนะเป็นติ่งพี่เขา" ปุยฝ้ายแซวมัดหมี่ออกมาขำๆ
" ไอ้เป็นติ่งอ่ะมันก็ใช่ แต่ฉันก็ยังไม่อยากให้แกคิดมาก เพราะว่าเรายังไม่ได้ลองทำงานเลย อย่าเพิ่งคิดไปเองไปลองดูก่อน" มัดหมี่ ตอบปุยฝ้าย อย่างที่เธอคิดเธอไม่อยากให้เพื่อนคิดไปเอง
" แหะๆ นั่นน่ะสินะฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนออกมาแล้วยิ้มกลับอย่างสดใส
" แกนะอย่าคิดมากไปเลย พี่วาโยเขาเป็นศิลปินดังมากๆ มีแต่คนอยากร่วมงานกับเขา แกได้โอกาสนี้แล้ว แกก็ทำโอกาสที่มี ให้ดีที่สุด คิดแค่นี้ก็พอแล้ว เพราะฉันเองคิดว่าบริษัทใหญ่ขนาดนี้ค่าเหนื่อยของแกก็คงคุ้มเอามากๆ แถมยังได้ใบผ่านฝึกงานอีก" มัดหมี่ปลอบใจเพื่อน
"อืม ลองดูสักตั้ง" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรัก
" แกจำไว้นะปุยฝ้าย แกยังมีฉันอยู่เสมออย่ากังวล ถ้าใครรู้ว่าแกได้ทำงานกับพี่วาโย ต้องอิจฉากันแน่" มัดหมี่บอกเพื่อนรักอย่างภาคภูมิใจ
" โอเครู้แล้ว ฉันต้องทำได้" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรักออกมาแม้ว่าเธอจะไม่มั่นใจเลยก็ตาม
" งั้นฉันกลับห้องก่อนแล้วกัน นี่ก็เย็นมากแล้วแกพักผ่อนเถอะ"
"ออ อืม" ปุยฝ้ายรับคำเพื่อน แล้วมองดูเพื่อนเดินออกจากห้องไป
ช่วง 2 ทุ่มของวัน
เสียงเรียกเข้าเข้าโทรศัพท์ของปุยฝ้ายดังขึ้นมา ดวงตากลมโตมองที่หน้าจอโทรศัพท์อย่างสงสัย
"ใครโทรมากันนะเบอร์ไม่คุ้นเลย"
เธอพึมพำกับตัวเองแล้วกดรับสาย
" ฮัลโหลค่ะ"
" ทำอะไรอยู่" ปลายสายเป็นเสียงผู้ชายกรอกกลับมา
" เออใครเหรอคะ" ปุยฝ้ายถามออกมาอย่างไม่คุ้นชินเสียงนี้สักเท่าไหร่
" ฉันเอง เสือของเธอไง"
"หะ พี่วาโยเหรอคะ" ปุยฝ้ายถามกลับอย่างแปลกใจ
"อืม คราวนี้จะตอบฉันได้ยังว่าทำอะไรอยู่"
"ออ ไม่ได้ทำอะไร"
" กินข้าวเย็นหรือยัง" เป็นวาโยที่ถามขึ้นมาอีกครั้ง
"ยังเลยค่ะ"
" ลงมาสิ ตอนนี้รถตู้ของฉันจอดอยู่ที่หอพักของเธอ ไปกินข้าวกัน" วาโยบอกปุยฝ้ายให้ลงมาหาเขาที่ด้านล่าง
"หะ พี่รู้ได้ไงว่าปุยฝ้ายอยู่ตรงไหน"
" ถ้าฉันอยากรู้อะไรฉันก็ต้องรู้ทั้งนั้นแหละ ว่าไงจะมากินข้าวกับฉันในฐานะคนที่จะร่วมงานกันได้ไหม"
"อะอ๋อ ได้ค่ะพี่รอแป๊ปนะคะ" คุณฝ้ายบอกว่าที่หัวหน้างานของเธอ แล้วเธอก็ล็อคห้อง เดินลงไปที่ด้านล่างตามคำเชื้อเชิญ เธอเองไม่อยากเสียมารยาทให้ผู้ใหญ่ต้องรอนาน
ปุยฝ้ายเดินลงมาถึงด้านล่างในชุดนักศึกษาชุดเดิม เธอมองซ้ายมองขวาหารถตู้ที่วาโยบอก พลันโทรศัพท์ในมือของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"ค่ะ" ปุยฝ้ายกดรับสาย
" มองมาที่ซ้ายมือของเธอ" วาโยบอกปุยฝ้ายถึงพิกัดรถของเขา
" รถตู้สีดำคันนั้นใช่ไหมคะ"
" ใช่เดินมาแล้วเปิดขึ้นมาได้เลย"
ปุยฝ้ายวางสายแล้วเดินไปยังรถตู้สีดำพร้อมกับขึ้นไปที่รถตู้ตามคำบอกของวาโย
" สวัสดีค่ะ" เธอเปิดประตูรถตู้ขึ้นไปนั่งแล้วยกมือไหว้เจ้าของรถ
"อืม กลับมาตั้งนานยังไม่เปลี่ยนชุดอีกเหรอ"
วาโยถามออกมาเสียงดุ เพราะชุดนี้ของปุยฝ้าย ทำเอาเขาน้ำลายหกจนเกือบออกนอกหน้า
"แหะ รออาบน้ำนอนทีเดียวเลย"ปุยฝ้ายตอบว่าที่เจ้านาย
"งั้นเธออยากกินอะไร"วาโยถามออกมา
"อะไรก็ได้ค่ะ" ปุยฝ้ายตอบออกมาอย่างไม่เรื่องมาก
" งั้นไปกินที่คอนโดของฉันแล้วกัน"
"หะ"
" ก็จะได้ไม่ต้องหลบนักข่าวไง เธอควรเรียนรู้เอาไว้"
"ออ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ"ปุยฝ้ายรับคำอย่างไม่อยากจะเรื่องเยอะ เพราะอีกหน่อยก็ต้องทำงานร่วมกัน
"งั้นไปคอนโดนะครับนาย"สายฟ้าถามเจ้านาย
"อืม"วาโยรับตอบลูกน้อง
"สวัสดีครับผมเวหา ส่วนไอ้นี้สายฟ้า เป็นลูกน้องคุณวาโย ยินดีที่ได้รู้จักคุณปุยฝ้ายนะครับ"เวหาแนะนำตัวเสร็จสรรพ พร้อมยิ้มทะเล้น
"อ๋อ สวัสดีค่ะ"ปุยฝ้ายตอบรับตามมารยาท
"มากไป สายฟ้ารีบๆขับรถไป ส่วนแกก็หันหน้าไปทางนูนเลย"วาโย บอกเวหาเสียงดุ
"ครับนาย ดุจัง"เวหา แซวเจ้านายอย่างตั้งใจกวนประสาท เลยโดนวาโยปาขวดน้ำเข้าที่ห้วไปหนึ่งที ขอหาทำให้หมั่นใส้
- Writer
