7. แอบสังเกตการณ์
1120 Words
“จินโทนิคที่สั่งได้แล้วนะคะคุณผู้ชาย”
“ครับ!”
บาร์เทนดี้สาวหน้าใสตอบรับออเดอร์ลูกค้าพร้อมชงเครื่องดื่มด้วยท่าทางคล่องแคล่วว่องไว ก่อนจะหันไปเทน้ำสีใสรินใส่แก้วทรงสวยเพื่อเสิร์ฟให้ถึงมือ
“เพิ่งมาทำงานเหรอ ผมหน้าไม่คุ้นคุณเลย”
“ดิฉันไม่ได้ทำประจำที่นี่หรอกค่ะคุณผู้ชาย”
“งานพิเศษสินะ ท่าทางยังเรียนอยู่ด้วยสิ เงินพอใช้ไหม” ลูกค้าหนุ่มเริ่มพูดจาหว่านล้อมเด็กสาวหน้าใสวัยมหาวิทยาลัยอย่างเจาะจง เปิดเผย
“ก็ยังขาดค่าเทอมอยู่ค่ะ ใกล้จบแล้วค่ะต้องรีบเก็บหน่วยกิตให้หมด”
“ต้องการเท่าไร เผื่อผมพอช่วยได้”
“ห้าหมื่น”
พรวด!!!
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสำลักเครื่องดื่มรสหวานที่ปลานิลเสิร์ฟให้ถึงมือ
เสี่ยหนุ่มวางมาดว่ามีตังค์แต่พอได้ฟังค่าเทอมของนักศึกษาสาวแล้วถึงกับหน้าซีดเผือดลง
“ว่าไงคะ! สนใจจะอุปการะหนูอยู่รึเปล่า”
“ปลานิล! เดี๋ยวผมฟ้องคุณท่านเลยนะว่าเราเฮี้ยวขนาดนี้แล้ว” ชายหนุ่มคนนั้นคือเลขาคนสนิทของท่านอดีตส.ส.พุฒิพงศ์นั้นเอง
เวลาว่างๆ หลังจากทำงานเสร็จแล้วเขาก็จะมานั่งดื่มที่โรงแรมชื่อดัง
“พี่กลมต้องไปซ้อมมาใหม่นะคะ แบบนี้สาวๆ จับไต๋ได้นะว่าแค่มาหลอกถาม”
“นี้ขนาดเรามาทำแค่พาร์ทไทม์และทำในโรงแรมห้าดาวอย่างนี้แล้วนะปลานิล ยังมีลูกค้าหัวงูอีกเหรอ”
“แหมพี่กลมก็! ที่ไหนๆ ก็มีทั้งนั้นแหละคะ” เด็กสาวยืนกรานที่จะหางานพิเศษทำ ซึ่งในช่วงแรกๆ ปลานิลต้องผิดใจกับคุณท่านอยู่บ่อยครั้ง เพราะคุณท่านไม่เห็นความจำเป็นและอยากให้เธอใส่ใจเรื่องการเรียนเพียงอย่างเดียวก็พอ
เงินทอง ข้าวของ คอนโดน รถ มีปรนเปรอให้อยู่ให้ใช้อย่างสุขสบาย
แต่ทว่าคนแก่ขี้เหงาและขี้น้อยใจ พอปลานิลอธิบายเหตุผลมากมายแล้ว ในที่สุดก็พบกันคนละครึ่งทาง
งานพิเศษกับการเป็นบาร์เทนดี้พาร์ทไทม์ชงเครื่องดื่มในโรงแรมระดับห้าดาวชื่อดัง ที่ท่านพุฒิพงศ์ฝากฝังกับคนรู้จักให้ทำและเพื่อให้เธออยู่ในสายตา
“ช่วงนี้มาบ่อยเชียว โดนคุณท่านดุอะไรมารึเปล่าพี่กลม”
“เปล๊า!!” คนตอบทำเสียงสูง
แล้วก็กระดกจิบจินโทนิคทีเดียวหมดแก้ว
“ถามจริงๆ”
“ช่วงนี้ท่านกำลังเห่อหมอ...อุ๊ย!!!”
“เห่อหมอ!?” เด็กสาวทวงคำที่ได้ยินแต่ปฐมรีบยื่นมือมาปิดปากเด็กสาว
เขาไม่ได้ตั้งใจจะนินทาเจ้านาย เพียงแต่มันอดหมั่นไส้ไม่ไหว
คนแก่พอได้เด็กสาวสวยๆ เอ๊าะๆ มาคอยดูแลเอาอกเอาใจก็พาลให้มีอาการเห่อหมอ
“ห้ามบอกคุณท่านว่าพี่พูดนะปลานิล”
“แล้วมันมีอะไรน่ากลัวตรงไหนคะพี่กลม” เด็กสาวไม่เข้าใจคำที่ผู้ใหญ่ว่า
ปลานิลรู้ข่าวเพียงว่าช่วงนี้คุณท่านป่วยตามอายุจึงต้องมีคนดูแลใกล้ชิด จะจ้างแค่พยาบาลก็กลัวจะไม่เพียงพอต่อความต้องการจึงจ้างหมอมาดูแลส่วนตัวเสียเลย
เมื่อวัยมันล่วงโรยตามกาลเวลา สิ่งที่สำคัญที่สุดก็ไม่พ้นก็คือสุขภาพที่แข็งแรง
บทบาททางการเมืองก็ค่อยๆ ปล่อยละวางและเบนเข็มมาจับธุรกิจโรงพยาบาลเพื่อเอื้อประโยชน์แก่ตัวเองและประชาชน
“อีกไม่นานเดียวเราก็รู้เองแหละ เป็นเด็กเป็นเล็กตั้งใจเรียนไปเถอะ”
“ปลายี่สิบเอ็ดแล้วนะพี่กลม!” เด็กสาวแว้ดเสียงสูง
เธอไม่ใช่เด็กสิบสองขวบเหมือนที่เจอกับปฐมครั้งแรก โตพอที่จะมีความคิดและเข้าใจโลกอันหม่นเทาแบบนี้
“ไม่น่าเชื่อ เกือบสิบปีแล้วเนาะ”
“อย่ามาดึงดราม่า นิลจะฟ้องว่าพี่กลมแอบมาดื่มเหล้า” ความผูกพันระหว่างเธอกับเลขาคนสนิทนายนี้เปรียบเสมือนพี่น้อง
หนุ่มใหญ่วัยสามสิบปีบวกๆ รักและหวังดีต่อเด็กสาวราวกับคนในครอบครัวจริงๆ อย่างไม่ผิดเพี้ยน
“คุณท่านให้บัตรไม่จำกัดวงเงินมาจ๊ะ พี่เหมาปิดห้องอาหารเลยก็ได้”
“แสดงว่า...ที่มาบ่อยๆ เพราะคุณท่านให้มาเฝ้านิลใช่ไหมเนี้ย”
“อุ๊ย! โดนจับได้” ชายหนุ่มโกหกได้ไม่แนบเนียนจึงทำหน้าเหวอ เลิ่กลั่ก
น้องปลานิลคนงามคือหนึ่งในเด็กที่ท่านพุฒิพงศ์เอ็นดูและเป็นห่วงเป็นใยเหมือนลูกแท้ๆ
เอ็นดูแบบลูกแบบหลานจริงๆ และไม่เคยแสดงทีท่าเกินเลยมากไปกว่านั้นสักครั้ง
“มาคนเดียวไม่ชวนบ้างเลยนะไอ้กลม”
อ่า...
แต่ตัวจริงที่คนนี้ต่างหากที่บิดาสั่งให้ปฐมคอยติดตามพฤติกรรม
ท่านพุฒิพงศ์สังหรณ์ใจว่าการที่ลูกชายของเขามานั่งในมุมมืดที่นี่ทุกคืนวันคงเพราะต้องการรังควานเด็กในอุปถัมภ์ของตน
“อะ อ้าว! มาที่นี่ด้วยเหรอครับคุณภัทร” สกิลการโกหกของปฐมไม่ได้แนบเนียนแม้แต่น้อย
เขาทักทายราวกับไม่รู้มาก่อนเลยว่าพุฒิภัทรชอบมานั่งดื่มที่ร้านนี้
“บังเอิญหรือตั้งใจมาร้านนี้วะ”
“ผมตั้งใจมาอยู่แล้วเพราะคุณปลานิลเขาทำงานร้านนี้” ปฐมผายมือไปที่บาร์เทนดี้สาวและถามคำถามเดียวกับพุฒิภัทร “...แล้วคุณล่ะครับ”
“บังเอิญ! ไม่เชิง! นี้โรงแรมเพื่อนกูจำได้ไหม”
อ๋อ....!!!
“แล้วคุณพีไปไหนซะล่ะครับ ไม่เห็นมานั่งด้วย”
-_-!
ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ จะเอ่ยอ้าง
เพราะบุคคลที่สามที่ปฐมถามถึงคือเพื่อนรักและเป็นทายาทเจ้าของโรงแรมแห่งนี้
แต่เขาไม่เคยบอกไอ้พีสักครั้งว่าตนมาใช้บริการบ่อยมาก
“จะกลับแล้วเหรอครับคุณภัทร!”
“เอ่อ! ไม่มีอารมณ์นั่งต่อแล้วเว้ย” ชายหนุ่มกระดกแก้วบรรจุน้ำสีทองจนหมดทุกหยาดหยดแล้ววางกระแทกเคาน์เตอร์บาร์ ก่อนจะเดิน จากไปยังทิ้งสายตาไม่ชอบใจใส่หน้าปลานิล ทั้งๆ ที่เธอได้แต่ยืนนิ่งราวอากาศธาตุแต่ก็ยังไม่รอดสายตาพญาเหี่ยวไปได้
“เขาเคยมาหาเรื่องน้องนิลรึเปล่าครับ”
“ก็ไม่เคยนะคะ”
“น่าแปลก! ผมคิดว่าที่เขามาทุกคืนเพราะว่าจะมารังควานน้องนิลซะอีก”
“มาทุกคืนเลยเหรอคะ” หญิงสาวมือเท้าเย็นและชาไปทั้งตัว
เธอเองก็มาทำงานที่นี่สัปดาห์ละสามถึงห้าวันแต่ไม่เคยสังเกตเลยว่าลูกชายของท่านพุฒิพงศ์เขาก็มาใช้บริการที่นี่ด้วย
- Writer
