8. กลับบ้าน
1210 Words
“โอ๊ย! เสร็จสักทีโปรเจคหินของอาจารย์ธงชัย”
“แหม! แกทุ่มทุนขนาดนี้ฉันว่าได้เอแน่นอน”
“ก็ต้องขอบคุณขิมมากๆ เลยนะที่ช่วยเราจนเสร็จเรียบร้อยแล้วส่งได้ทันเวลาพอดี”
สองเพื่อนซี้นั่งขอบอกขอบใจกันยกใหญ่หลังจากส่งงานออกแบบงานเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ได้ทันเวลา
หมดไปแล้วอีกปีสำหรับการเป็นนิสิตนักศึกษาสาขาวิชาออกแบบตกแต่งภายใน
ซึ่งคนที่ท็อปฟอร์มที่สุดก็ยังคงเป็นขิมอยู่เช่นเดิมทุกปี
“แกร๊!! คืนนี้ไปปาร์ตี้กันเถอะ ปลดปล่อยความเครียดที่สะสมออกซะหน่อย ร่างกายอยากแด๊นซ์สักหน่อย” นางภีมคนเดิมพูดขึ้นพร้อม ออกท่าทางยืดเส้นยืดสายคลายความเมื่อยล้า เธอคงเครียดสะสมทั้งเรื่องเรียนและแรงกดดันจากคนทางบ้าน
ก็ทายาทผู้ผลิตและจำหน่ายพลอยรายใหญ่แห่งเมืองจันทบุรีอะเนาะ!!
พ่อแม่ย่อมคาดหวังกับทายาทสาวเพียงคนเดียวของบ้านให้มารับช่วงต่อสมบัติที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น
“เอาซิ! น่าสนุกนะ” ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในกลุ่มมาถึงและได้ยินพอดีจึงพูดเสริม
ช่วงนี้ไทม์และปลานิลไม่ค่อยมีเวลาให้กันเท่าไรเพราะติดสอบ และที่สำคัญ! เพื่อนๆ ยังไม่รู้ว่าทั้งคู่แอบคบกันอยู่เป็นเวลาถึงสองปีแล้ว
“ขิมต้องช่วยแม่เตรียมของขายอะทุกคน ขอโทษนะ”
“หว้า! นางปลาเน่า! แต่แกไม่ต้องไปทำงานด้วยนี่หน่า งั้นไปสี่คนก็ได้”
“เย็นนี้คุณท่านออกจากโรงพยาบาล”
แล้ว...!?
...
แล้วก็ตัดมาช่วงเย็น ณ บ้านหลังเบ้อเริ่ม ปลานิลต้องมานั่งปั้นหน้ายิ้มเล็กยิ้มน้อยแห้งๆ บนโต๊ะอาหาร
คนแก่พอได้ออกจากโรงพยาบาลก็อยากทานข้าวกับลูกหลานจึงเรียกปลานิลมาพบหน้าให้หายคิดถึง
“แกจะไปไหน”
“ไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ในบ้านมัน...อึดอัด”
“ไอ้ภัทร!”
อาหารคาวหวานรสเลิศจืดชืดลงทันทีเมื่อทายาทตัวจริงเดินนิ่วหน้าผ่านโต๊ะทานข้าว
คนเป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะต้องร้องทักทายและเชิญลูกชายมาร่วมทานข้าวด้วย คนบนโต๊ะมีแต่คนโปรด คนสนิททั้งนั้นที่อยากให้ทำความรู้จักกันไว้แต่เจ้าลูกชายก็ปฏิเสธแบบไม่ไว้หน้าใครแม้กระทั่งพ่อ
“กินไม่ลง”
“ลูกผู้ชายควรให้เกียรติผู้หญิงหน่อยนะไอ้ภัทร โตป่านนี้อย่าให้ฉันต้องสอน” สงครามน้ำลายระหว่างพ่อลูกเริ่มต้นขึ้น
เมื่อได้ยินตามนั้นพุฒิภัทรยอมหย่อนก้นนั่งร่วมโต๊ะด้วย
แต่!
สายตาของเขากลับมองหน้าหญิงสาวฝั่งตรงข้ามแล้วพูดขึ้นว่า
“แล้วผมต้องสอนไหมครับว่า...แก่ปูนนี้แล้วควรปลงซะบ้าง หมั่นเข้าวัดฟังธรรมไม่ใช่ดีแต่หลงเด็กสาวๆ ถ้าตายคาอกอีหนูแล้วเป็นข่าวหลุดออกไปมันทุเรศ...//ไอ้ภัทร!”
“นิลขอตัวนะคะคุณท่าน”
“เราไม่ต้องปลานิล...นั่ง!!”
สายตาพิฆาตที่ชายหนุ่มจ้องมองคนตรงข้าม และสายตาเอาความจากคนเป็นพ่อที่จ้องมองหน้าลูก พิมสุดาแตะที่หลังฝ่ามือคุณพุฒิพงศ์เพื่อบอกให้ท่านใจเย็นอย่าโมโห
พรึ่บ
“เอามือของเธอออกไป” และพิมสุดาก็ทำเช่นนั้นกับพุฒิภัทรด้วยแต่เขาหันไปจ้องหน้าและต่อว่า
เจ้าตัวสะดุ้งชักมือกลับด้วยความตกใจไม่น้อยที่ลูกชายไม่ได้ว่าง่ายเช่นพ่อของเขา
“ถ้าแกมารยาทเสียแบบนี้ก็ออกไปเลยไป จะไปไหนก็ไป”
เฮอะ!!
ลูกแท้ๆ ในไส้ถูกพ่อตวาดไล่เสียงดังต่อหน้าเด็กสาวที่อุปการะดูแล
เพราะเสียหน้าจึงโกรธจัดจนหางคิ้วกระตุกและบดฟันกรามแน่น
“จะกลับไม่ใช่เหรอ ลุกสิ!!” ว่าแล้วพุฒิภัทรก็เดินอ้อมมากระชากแขนปลานิลให้ลุกขึ้น และในเวลาเดียวกันพิมสุดาก็รีบตรงเข้ามาห้าม
เธอออกโรงปกป้องน้องสาวปลานิลตัวเล็กๆ
“อย่าเอามือสกปรกของเธอมาถูกตัวฉัน”
“ปล่อยน้องนิลไปเถอะนะคะคุณภัทร”
“หูหนวกเหรอ!!” พุฒิภัทรยื้อแขนตัวเองออกจากมือของพิมสุดาด้วยท่าทางที่แสนรังเกียจจนเจ้าตัวล้มกลิ้ง ปลานิลเห็นตามนั้นจึงจะวิ่งเข้าไปประคองแต่ก็โดนกระชากกลับจนเซไปกระแทกคนตัวหนา
ตุบ!
ท่อนแขนตวัดโอบรัดเอวบางตามสัญชาตญาณเพื่อพยุงไม่ให้หญิงสาวล้ม แต่คนหวงตัวก็ผลักเขาออกเพราะชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกันแบบนี้
“คุณพุฒิภัทรปล่อยปลานะคะ”
“จะกลับใช่มะล่ะ ดี! งั้นเธอก็ไปกับฉัน”
“ค่ะ!”
ปลานิลยอมทำตามแต่โดยดีรับหน้าที่เป็นสารถีขับรถไปส่งลูกชายของท่านมีพระคุณตามบัญชา แต่ติดตรงที่ว่าพุฒิภัทรยังคงเงียบไม่บอกจุดหมายคือที่ไหน
“ทำไมไม่ขับรถออกมาเองค่ะ”
“ทำไม!?”
“ตกลงจะไปที่ไหนคะ ดิฉันจะได้ไปส่งถูก”
“ขับไปเถอะ” ชายหนุ่มเหม่อมองท้องถนนโดยไม่สนใจจะตอบคำถาม
เขายังคงหงุดหงิดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
“นี้คุณ! มันเสียเวลานะ”
“รถก็รถพ่อฉัน เงินที่เติมน้ำมันก็เงินของพ่อฉัน ขับไปเถอะ ถือว่าตอบแทน...//ตอบแทนอะไรคะ!?” หงุดหงิดกับคนป่วยทางความคิดที่นั่งอยู่บนเบาะผู้โดยสาร
พุฒิภัทรคงจะเข้าใจว่าเขามีอำนาจสั่งอะไรเธอก็ได้เพราะเป็นลูกชายของผู้มีพระคุณสินะ
“ถ้าไม่บอกก็จอดตรงนี้แหละคะ”
“ได้! คืนนี้เธอก็นอนกับฉันในรถนี่แหละ เปลี่ยนบรรยากาศ”
“อะไรของคุณเนี่ยคุณพุฒิภัทร ทำไมถึงได้เป็นคน....” หญิงสาวเกือบหลุดปากด่าคนตรงหน้า
วงศ์ตระกูล การศึกษา อาชีพการงานมันไม่เกี่ยวกับสภาวะทางความคิดจริงๆ ด้วย
คนอะไรตรรกะป่วยและหยาบคายมาก
“น่ะ นี้! จะทำบ้าอะไรห๊ะ!?” ชายหนุ่มโถมตัวเข้ามาใกล้และกดปรับเอนเบาะของปลานิลนอนราบ
ใบหน้าคมคายดูร้ายกาจใกล้กันห่างเพียงคืบ
“พาเธอเข้านอนไงล่ะ”
กรี๊ดด!!
“ไอ้คนบ้า!” ปลานิลเผลอฟาดมือใส่คนตรงหน้าอีกครั้งจนรอยนิ้วขึ้นเป็นริ้วแดงที่พวงแก้ม
ใบหน้าทะเล้นขี้แกล้งของพุฒิภัทรจึงเปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความโกรธที่โดนตบเข้าให้
“ทำเป็นไม่เคย หรือเธอชอบแบบตบจูบ จริงๆ ก็ไม่ได้ใสๆ ไร้เดียงสา”
“หยุดนะ!”
ห ยุ ด ด
พรึ่บ!!
ไม่รู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไรจากเธอจึงบีบบังคับสองแก้มให้หันเข้าหากัน
ใบหน้าของพุฒิภัทรก้มต่ำลงมาจวนเจียนจะชนกัน ปลานิลจึงเปิดประตูรถออกและกระทดตัวเองตกลงมาจากเบาะซะเลย
โชคดีที่ไม่มีรถวิ่งมาจากด้านหลัง
“หึ! เสแสร้ง”
“คุณมันบ้า”
ปลานิลตะโกนใส่หน้าก่อนจะวิ่งข้ามไปอีกฟากของถนนในทันที และก็กระโดดขึ้นรถแท็กซี่เพื่อหนีจากคนชั่วช้าสามานย์ไปแบบไม่คิดจะหันกลับไปมองเขาอีกเลย
“หึ! คิดว่าจะหนีฉันพ้นอย่างงั้นเหรอ เดี๋ยวเราได้เห็นดีกัน”
- Writer
