คณะมัณฑนศิลป์
“พี่กลม!”
“สวัสดีครับคุณปลานิล”
“มีอะไรเหรอคะ” น้อยครั้งที่เลขาของคุณท่านจะมายืนทำหน้าเครียดรอนิสิตสาวหน้ามอ
ปลานิลใจคอไม่ค่อยดีนัก ลางสังหรณ์มันบอกว่าต้องมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น
หญิงสาวแอบสังเกตชุดสูทสีดำที่แสนชาชินแล้วจินตนาการว่ามันช่างคล้ายกับชุดไว้ทุกข์ เอ๊ะ! รึว่า...
“ขึ้นรถเถอะครับน้องนิล ตอนนี้ทุกคนกำลังรออยู่ที่บ้าน”
“ไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหมคะ”
“ตอนนี้...น่าจะยังครับ” บรรยากาศเงียบเฉียบดูน่าอึดอัดระหว่างการเดินทางออกจากมหาวิทยาลัย เด็กสาวเอาแต่นั่งเงียบบีบมือเย็นเฉียบของตัวเองไปด้วยความวิตกกังวล
หนังตาข้างขวากระตุ้นเป็นลางบอกเหตุว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีรออยู่แน่นอน
30 นาทีต่อมา
“คุณท่าน! พิมผิดไปแล้วค่ะ ได้โปรดให้อภัยพิมเถอะนะคะ”
“เธอทำลายความเมตตาของฉันพิมสุดา” ภาพเบื้องหน้าคือพี่สาวคนสนิทกำลังนั่งคุกเข่าก้มกราบหลายครั้งกับเท้าของคุณท่านพุฒิพงศ์
ปลานิลก
