6. คนสนิทของพ่อ
1050 Words
ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!
คอนโดมิเนียมหรูชั้นบนสุดที่เจ้าตัวไม่ได้กลับมาเหยียบนานเกือบสิบปีเห็นจะได้
พุฒิภัทรรีบตรงปรี่ขึ้นมาทุบประตูเสียงดังลั่น และคนอาศัยในห้องก็เตรียมความพร้อมไว้เรียบร้อยแล้วด้วย
“คุณภัทร!”
“สนิทกันหรือไง เธอถึงกล้าเรียกชื่อฉัน”
เอ่อ....
หญิงสาวเปิดประตูออกมารับหน้า เธอเอียงคอสงสัยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงถามแบบนั้น
“ออกไปจากบ้านฉัน”
“แต่ว่า....”
“ออกไป!!”
“ผมว่าคุณภัทรกลับไปพักที่บ้านใหญ่ดีกว่านะครับ สะดวกกว่า” ปฐมพยายามดึงแขนคนเมากลับทางเดิม คอนโดหลังนี้คุณท่านยกให้หญิงสาวคนสนิทไปแล้วตั้งหลายปีที่ผ่านมาแม้จะยังไม่โอนก็เถอะ แต่ผู้ใหญ่ให้ของเด็กแล้วไม่เคยเอาคืน
“ไป!!”
“แต่นี้มันดึกแล้วนะคะคุณภัทร”
“มันเรื่องของเธอ”
เจ้าตัวย้ายไปอยู่เยอรมนี พ่อตามให้กลับกี่ทีก็ไม่ยอมกลับ ท่านพุฒิพงศ์จึงยกให้หญิงสาวอาศัยแทน
“ถ้าแกสั่งให้เขาย้ายออก ฉันจะรับเขาเข้าบ้านใหญ่แทน ดีไหมล่ะ”
“คุณท่าน!!”
หลังจากที่ปฐมโทรบอกเรื่องการกลับมาของพุฒิภัทร สาวเจ้าจึงโทรบอกพ่อของเขาด้วยเช่นกันทันที และผู้อาวุโสก็มาถึงในเวลาอันรวดเร็ว เพื่อมาเป็นเกาะป้องกันให้กับเธอ
“ดูไม่ป่วยแล้วนิ่ครับ”
“เพราะฉันมีหมอเก่งๆ คอยดูแล”
เฮอะ!
“คงจะดูแลปรนนิบัติกันถึงบนเตียง”
“ไอ้ภัทร!!” หนุ่มใหญ่โกรธจนสันกรามขึ้นชัดเจนที่บริเวณโหนกแก้ม เขาไม่พอใจกับวาจาของลูกชายที่พูดดูถูกไม่เว้นกระทั่งคนเป็นพ่อ
ความผิดครั้งเดียวในชีวิตที่เคยนอกใจศรีภรรยาจนเธอล้มป่วยจะจากไป แต่ไอ้ลูกชายมันแค้นฝังใจ ผ่านไปกี่ปีก็เอามาพูดไม่เลิก
“กลับไปซะไอ้ภัทร! แกเมาแล้วอย่ามาปากหมาไล่กัดคนอื่นไปทั่ว”
“หึ! ลูกอย่างผมคงอยู่เป็นมารขวางหูขวางตาขวางความสุขพ่อมาตลอดสินะ ได้!”
“ไม่ต้องค่ะคุณภัทร คนที่ต้องไปก็คือดิฉันไม่ใช่คุณ,พิมไปเองค่ะคุณท่าน” สาวคนสนิทของอดีตส.ส.ก็คือคุณหมออายุรกรรมนามว่าพิมสุดา
คุณหมอคนโปรดที่ได้อาศัยในคอนโดมูลค่าสิบล้านของพุฒิภัทรนั่นเอง
“ไอ้กลม! แกไปยกข้าวของของหนูพิมออกมา ฉันจะพาเธอเข้าไปอยู่บ้านใหญ่ด้วยกัน”
“ไม่เอานะคะคุณท่าน พิมไม่อยากมีปัญหากับคุณภัทร”
“เสแสร้งวะ ไม่อายตัวเองเหรอที่ทำแบบนี้”
อะ ไอ้!!!
ชายสูงวัยโกรธจนเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างและก้อนเนื้อในอกเต้นเร็วจนแทบจะหลุดออกมากองที่พื้น
ชายชราหอบหายใจไม่ทัน หน้ามืดจนลิ้นออกมาจุกปิดคอหอย
“พ่อลืมไปแล้วว่าผมก็เป็นหมอ” พุฒิภัทรยังมองว่าพ่อของเขาเรียกร้องความสนใจจากคุณหมอสาว
คนแก่วัยแรกแย้มฝาโลงชอบคิดอะไรตื้นๆ
“ม่านตาขยาย หายใจติดจัด หัวใจเต้นผิดจังหวะ คุณภัทรคิดว่าคุณท่านเสแสร้งอีกเหรอคะ พี่ปฐมรีบพาคุณท่านส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”
“ครับ! คุณพิม”
.
.
.
โรงพยาบาลA
“นี้มันอะไรกันวะ” คุณหมอหน้าเข้ม หนวดเครายาวรุงรังฉงนกับเด็กสาวนับสิบรายที่ยืนรออยู่หน้าห้องพักฟื้นวีไอพี
ซึ่งคนป่วยรายนั้นก็คือพ่อของเขา
สมแล้วที่เขาเด่นในเรื่องเมตตา สนับสนุนการศึกษา เพราะเด็กทุนแต่ละคนมีแต่สาวๆ ขาวๆ สวยๆ เต็มไปหมดเลย
เครื่องหน้าจิ้มลิ้ม สวยน่ารักสมวัยยี่สิบต้นๆ แบบธรรมชาติไม่ตกแต่งศัลยกรรม ลักษณะท่าทางแลดูจะเรียบร้อยแต่พวกหล่อนเล่นหูเล่นตาแพรวพราวให้พุฒิภัทร
คงเพราะไม่รู้ว่าเขาคือลูกชายแท้ๆ
“นี้! เธอก็มาด้วยเหรอ”
“อืม! แล้วพวกเธอมาอะไรกันเยอะแยะ” หนึ่งในกลุ่มเด็กทักทายเพื่อนร่วมสถาบัน
ปลานิลมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนขาดๆ และเลอะสีไปทั้งตัว
เพราะขณะที่กำลังเคลือบเงาเฟอร์นิเจอร์ไม้ผลงานที่ออกแบบด้วยตัวเอง พี่ปฐมก็โทรแจ้งว่าคุณท่านความดันขึ้นสูงจนต้องส่งตัวเข้าโรงพยาบาล อีกครั้ง
มาถึงก็เจอสาวๆ สิบรายยืนกระจัดกระจายอยู่เต็มหน้าห้องพักฟื้น
“นิล! ทำไมมอมแมมแบบนี้ละห๊ะ ตัวก็มีกลิ่น หึ่ม! กลิ่นอะไรเนี้ย”
“อ๋อ! แลคเกอร์ค่ะพอดีนิลกำลังเร่งทำงานส่งอาจารย์อยู่ พอรู้เรื่องก็รีบมาเลย”
“กลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป เดี๋ยวค่อยมาเยี่ยมคุณท่าน” พิมสุดาพูดขึ้นเพราะสองคนนี้สนิทกันที่สุดในบรรดาเด็กของอดีตท่าน ส.ส.
พวกเธอเป็นเหมือนพี่และน้องที่ดีต่อกัน ไม่มีใครอิจฉาใคร ต่างก็ค่อยดูแลกันและกันเสมือนพี่น้อง ต่างกับเด็กสาวคนอื่นๆ ที่แม้จะยิ้มแย้มให้แต่ในใจริษยากลัวว่าคนจะไม่ใช่คนโปรดแล้วสักวันก็ถูกเขี่ยทิ้ง
“แล้วคุณท่าน...” ปลานิลถามถึงผู้มีพระคุณ และแปลกใจที่พิมสุดาออกมายืนอยู่นอกห้องแทนที่จะเข้าไปดูอาการคนไข้
ปกติพี่สาวจะเข้ารับหน้าที่เป็นเจ้าของเคส
“ลูกชายเขาลงตรวจด้วยตัวเอง แล้วหมอตัวเล็กๆ ความรู้เท่าหางอึ่งอย่างพี่จะกล้าเทียบกับคุณภัทรเขาได้ยังไงกันนิล”
“ตกลงนั่นหมอจริงๆ เหรอคะพี่พิม”
“อืม! จริงสิ! หมอจบจากนอกและยังใจดีไปประจำอยู่บนดอยรักษาคนยากคนจนในพื้นที่ที่ห่างไกลความเจริญด้วยนะ”
สีหน้าและน้ำเสียงปลาบปลื้มของพิมสุดา เธอค้นคว้าหาข้อมูลลูกชายของผู้มีพระคุณ แล้วเธอก็ทั้งอึ้ง ทั้งตะลึงและประทับใจ
ผู้ชายอะไรเพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติอีกทั้งจิตใจดีมีเมตตา
พิมสุดาหมายใจลูกชายเพียงคนเดียวของท่านพุฒิพงศ์ตั้งแต่แรกเจอและต้องการสานสัมพันธ์ในเชิงชู้สาวทั้งที่รู้ว่าไม่ควร
“โห้! ไม่น่าเชื่อ”
“ใช่ไหมล่ะ คนอะไรทั้งหล่อทั้งเท่”
“หะ ห้ะ!?” ปลานิลได้ยินชัดแต่ก็แกล้งถามย้ำ
พี่พิมสุดาเอาอะไรมองถึงได้เห็นว่าคนพันธุ์นั้นทั้งหล่อและเท่
- Writer
