“มึงไม่ต้องเสือกนะไอ้กลม กูจะเคลียร์ปัญหากับเขาเอง”
[แน่ใจว่าเคลียร์ปัญหานะครับ]
“เอ่อ! มึงนึกว่ากูจะฆ่าเด็กของพ่อตัวเองรึไง”
[ปะ เปล่าครับคุณภัทร โอเคตามนั้นครับ ตกลง]
สายจากคนสนิทของพ่อโทรมาบอกว่าน้องปลานิลคนโปรดของพ่อต้องการพบพุฒิภัทร
คนเจ้าเล่ห์จึงกันท่าปฐมว่าอย่ามายุ่งปัญหาระหว่างเธอกับเขา
ในเมื่อเด็กมันกล้าก็จัดให้สักยก
“ฮะฮัลโหล!”
[ขึ้นมาสิ]
“ไม่ดีมั้งค่ะ คุณพุฒิภัทรรบกวนเอากุญแจรถลงมาให้ดิฉันได้ไหมคะ”
[ถ้าไม่ได้ล่ะ]
“ขอร้องเถอะนะคะคุณพุฒิภัทร”
[อ๊ะ! ไหนลองร้องเสียวๆ ให้ฟังซิ!]
เอ่อ...
เกิดมาจนอายุยี่สิบเอ็ดปีไม่เคยเจอผู้ใหญ่คนไหนกวนประสาท ไม่มีมารยาทและแปลกประหลาดเท่าผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
สงสัยไปอยู่เมืองนอกเมืองนา เติบโตด้วยตัวเองคนเดียวจนเพี้ยนไปแล้วมั้ง แต่การนั่งด่าสาปส่งในใจคนในสายคงไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้น
“จะเอายังไงคะ” ปลานิลตัดติดใจถามคนในสายไปตรงๆ จะได้จบๆ
