“ทะ ทำไมคะ” น้ำเสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความสับสน ไม่เข้าใจและหวาดหวั่น
ตอนนี้พุฒิภัทรเปรียบเสมือนลูกไม้หล่นใกล้ต้นแล้ว เพราะเวลาเขาดุก็ช่างน่ากลัวเหมือนพ่ออย่างไม่มีผิดเพี้ยน
บรรยากาศมื้อค่ำกระอักกระอ่วนแบบเดียวกับเมื่อวานนี้ เป๊ะ!
“กวนประสาทฉัน?”
“ปลาก็ตอบคำถามที่คุณถาม ปลาเปล่ากวนนะคะ”
“เธอจะเป็นเด็กพ่อฉันได้ไง ในเมื่อฉันคือคนแรก”
“อา...อาราย นะคะ” สมองน้อยๆ เริ่มประมวลผลจากประโยคห้วนๆ เมื่อสักครู่นี้ คำว่า ‘เด็ก’ ในความหมายของผู้ชายก็คือต้องมีความสัมผัสทางกายกันอย่างนั้นสินะ
“ปลาขอตัวนะคะ”
“นั่ง! ฉันยังพูดไม่จบ”
“แม่ปลาโดนรถชนแล้วรถร่วมก็นำร่างแม่ปลามาส่งที่โรงพยาบาลของคุณท่าน ด้วยความบังเอิญคุณท่านผ่านมาเห็นปลาร้องไห้กอดแม่ ท่านจึงเมตตารับปลามาอุปการะ” อีกครั้งที่ความจริงถูกหยิบยกขึ้นมาพูดถึง บางทีเรื่องราวทั้งหมดอาจจะให้เขาเลิกดูถูกเธอว่าเอาตัวเข้าแลก
การเริ่มต้นของการเป็น
