ฟอด...
ตะวันพุ่งรุ่งสางเช้าวันถัดมา
หญิงสาวร่างเล็กเหยียดแขนบิดกาย คลายความเมื่อยล้าเพราะนอนไม่สบายเท่าที่ควรนัก
การตื่นจากนิทราในเช้าวันนี้หาได้เป็นไปตามปกติวิสัย แต่เป็นเพราะสัมผัสหนักหน่วงกำลังลูบไล้ บีบขยำและนวดเฟ้น
ดวงตากลมโตฝ้าฟางหรี่เพ่งมองพยายามปรับโฟกัสสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า
ม่านโปร่งแสงสีขาวยาวระย้าบดบังทัศนียภาพสวยงาม
วิวสะพานแขวนข้ามแม่น้ำสายหลักใจกลางกรุงเทพทอดยาว รับแสงแดดยามเช้าสะท้อนสายน้ำเปล่งประกายระยิบระยับ ตึกสูงเตี้ยน้อยใหญ่ไล่ระดับเรียงรายตลอดสองฝั่งแม่น้ำ
แต่!!!
ห้องเก็บของที่อาศัยนอนมีแต่กำแพงทึบรอบด้าน แสดงว่าที่ห้องนี้ไม่ใช่!!!
“ตื่นแล้วเหรอ”
“คุณพุฒิภัทร”
หึ่ม!?
หญิงสาวเรียกชื่อเต็มสามีในนามจนชินปากแต่คนฟังกลับขมวดหัวคิ้วชนกันกับสรรพนามที่แสนเหินห่าง
ภัทรเมื่อคืนจำได้ว่าเมื่อคืนอนุญาตให้ปลานิลเรียกแค่ชื่อเล่นแล้ว
และเธอเองก็ร้องเรียก ‘คุณภัทรๆ’ ออก
