“จะไม่ทำหน้าที่ของเธอเลยรึไงห้ะ!?”
“นะ หน้าที่...อะไรคะ!?” เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ผู้อาศัยก็หอบของพะรุงพะรังตรงดิ่งกลับห้องแต่ก็โดนรั้งเรียก
ปลานิลมองกลับมาที่เจ้าของบ้านช้าๆ
“ฉันหิว”
“หิว!?”
“ใช่!”
คนฟังไล่ภาพลามกออกจากหัวด้วยการกะพริบตาปริบๆ และวางโมเดลบ้านขนาดเล็กลง
นี้เธอเผลอคิดไปถึงไหนต่อไหนว่าตนจะถูกกิน
“เดี๋ยว!”
“คะ!”
“คืนนี้ฉันจะ...//ปลาต้องทำงานส่งอาจารย์คะคืนนี้” หญิงสาวโพล่งปากออกมาทันทีไม่ให้พุฒิภัทรพูดจบ
ว่าแล้ว...ปลานิลก็หอบเอาข้าวทุกอย่างวิ่งกลับห้อง ส่วนอีกคนที่นอนร่วมชายคาบ้านได้แต่มองตามแผ่นหลังที่วิ่งหายเข้าไปในห้องเก็บของ
‘แล้วกูต้องบอกเขาด้วยเหรอวะ’
พุฒิภัทรนั่งถามตัวเองลำพัง ทำไมเขาต้องบอกปลานิลด้วยว่าเดี๋ยวจะออกไปประชุมกับคณะแพทย์ที่โรงพยาบาล อาจจะกลับดึก และหวังว่าเธอจะไม่รอ
ห้องประชุม
“ใครมีอะไรเสนอไหมครับ”
...
เวลาสามทุ่มที่ผ.อ.หนุ่มนั่งเซ็
