CHAPTER 6 ความเผ็ดร้อน

1403 Words

หลังจากนั้นมา เจ้านายตัวดีก็คอยกลั่นแกล้งข้าวหอมอยู่เสมอ...จากการมีตำแหน่งเลขาผู้บริหารระดับสูงควบตำแหน่งสาวใช้ และคนขับรถไปพร้อมๆ กัน “วันนี้มีอะไรต้องทำบ้าง” สิงหราชมองหน้าข้าวหอมด้วยท่าทีเฉยชาเช่นเดิมแต่เมื่อเขาเงยหน้ามาสบตา ข้าวหอมใจเริ่มสั่น “วันนี้มีประชุมกับคณะผู้ถือหุ้น ตอน 9 โมง” เธอรายงานตารางงานของวันให้เขารู้ตามปกติ “แล้วอย่างอื่นล่ะ” เขาพยักหน้ารับรู้และถามต่อ ทั้ง ๆ ที่ก้มหน้าเล่นเกมอยู่ “มีเอกสารจากฝ่ายจัดซื้อ เรื่องขอเบิกเงินงบประมาณของการขยายโรงแรมที่ทองหล่อให้ตรวจ ทางนั้นขอด่วนหน่อยเพราะต้องรีบดำเนินการ” “เรื่องเอกสารของฝ่ายจัดซื้อ ฉันขอเวลาตรวจสอบก่อน รู้สึกว่าช่วงนี้มีการเบิกงบประมาณเกินกว่าความจำเป็นไปมาก อ้อ งั้นเธอตรวจมาก่อนนะ เสร็จแล้วฉันจะดูอีกที” ดูเหมือนเขาก็สนใจทำงานเหมือนกันนะ ข้าวหอมมองหน้าสิงหราชอย่างแปลกใจ แต่เอ๊ะ...ฉันเป็นเลขานะ ไม่ใช่ฝ่ายตรวจสอบ จะให้ตรวจสอบงานทุกแผนกไม่ได้... “แต่..ฉันไม่ใช่ฝ่ายตรวจสอบนะ นั่นมันเกินหน้าที่ของฉัน” ข้าวหอมนึกขึ้นมา ได้ก็รีบค้านทันที แค่หน้าที่แม่บ้าน คนขับรถ คนเล่นเกมแทน มันก็มากแล้วนะ “ขึ้นเงินเดือนอีก 10 % พอจะทำได้ไหม” เขาตอบทั้งที่ไม่เงยหน้าขึ้นเหมือนเดิม “งั้นก็ได้ เริ่มเดือนนี้เลยนะ เดี๋ยวฉันพิมพ์คำสั่งมาให้นายเซ็น จะได้เอาไปให้ฝ่ายบุคคล” เอ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย งานหนักแต่เงินดี ก็พอรับได้ “ยัยงกเอ๊ย แล้ววันนี้ตอนเย็นไปทานข้าวกับฉันด้วย” สิงหราชพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยเช่นเคย ‘อีกแล้วเหรอ’ ข้าวหอมคิดในใจ แต่ก็ต้องตอบออกไปว่า “ได้ ตารางงานของนายไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ” “เดี๋ยว...” ข้าวหอมยังไม่ทันตั้งตัวก็ต้องตกใจ เมื่อสิงหราชลุกขึ้นแล้วใช้มือข้างเดียวผลักเธอให้นั่งลงที่เขานั่งเมื่อกี้ แล้วยัดโทรศัพท์ใส่มือเธอ “เล่นเกมต่อให้หน่อย ฉันจะไปห้องน้ำแป๊บ อย่าทำให้ตายล่ะ เดี๋ยวฉันมา” สิงหราชพูดคุยกับเลขาสาวที่เปรียบเสมือนเพื่อนคุยกันมากกว่า ข้าวหอมมองโทรศัพท์ในมือ ก่อนจะลงมือเล่นเกมต่อให้เขาทันที เพราะเธอรู้ว่าถ้าเธอเล่นแพ้ เธอตายแน่ 17.00 น. เวลาเลิกงาน “จะไปได้หรือยัง ฉันหิวข้าวแล้ว” เจ้านายตัวดีเอ่ยถาม พร้อมเดินนำไปขึ้นรถเพื่อไปรับประทานอาหารเย็น... เฮ้อ ข้าวหอมเอ๊ย!! หญิงสาวถอนหายใจยาวๆ พร้อมกลอกตามองบนแล้วเดินตามทันที... ใช้เวลาเพียงไม่นาน ข้าวหอมและสิงหราชมาถึงร้านอาหาร เขาเลือกนั่งฝั่งริมแม่น้ำ ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะเคยมาที่นี่บ่อยๆ เขาเลือกสั่งอาหารจานเด็ดของที่ร้านมาให้ลิ้มลอง ข้าวหอมชิมเข้าไปจานละคำสองคำก็รู้สึกว่าอร่อยมาก รสชาติกลมกล่อม ถึงแม้จะไม่เผ็ดจัดจ้านถูกใจหญิงสาว “มาร้านนี้บ่อยเหรอ?” ข้าวหอมเอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นว่าเขาดูจะคุ้นเคยแม้กระทั่งกับเด็กเสิร์ฟสาวสวยที่ส่งสายตาให้เขาไม่ขาด “อืม” สิงหราชตอบสั้นๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉย สิงหราชกินได้ไม่เยอะ อาหารที่เขาสั่งจัดว่าเผ็ดน้อยที่สุดแล้ว แต่เขาเป็นคนไม่กินเผ็ด จึงกินเข้าไปอย่างละนิดละหน่อย ส่วนมากเขาจะเน้นหนักที่เครื่องดื่มมากกว่า “ถ้ามาบ่อย ถ้าน่าชอบอาหารร้านนี้นะ แต่ทำไมกินน้อยจัง ไม่อร่อยเหรอ” ข้าวหอมถามขึ้น เมื่อเห็นเขากินนิดเดียว แต่สั่งอาหารมาซะเต็มโต๊ะ “ก็พอกินได้ แต่เผ็ดไปหน่อย” “เผ็ดไปหน่อย? นี่นะเผ็ด ฉันว่ามันจืดจะตาย ไม่มีความเผ็ดแม้แต่นิดเดียว ถึงจะกลมกล่อมก็เถอะ เหมือนอาหารเด็กไม่มีผิด” ข้าวหอมเบิกตากว้างกับคำว่าเผ็ดของเขา อาหารพวกนี้อย่างกับอาหารเด็ก แล้วมันเผ็ดตรงไหน? “ก็ฉันไม่กินอาหารรสจัดนี่ ส่วนใหญ่อยู่ที่ฮ่องกง ฉันก็ได้กินแต่อาหารจีน ไม่ค่อยได้กินอาหารไทยแบบนี้” เขามองหน้าข้าวหอมอย่างไม่พอใจ ที่เธอบอกว่าเขากินอาหารเด็ก “อ่อ..ชอบแบบจืดๆๆ ผิดกับฉันนะ ฉันชอบแบบเผ็ดร้อน เพราะมันถึงใจดี” ข้าวหอมบอกรสนิยมเรื่องอาหารของเธอ แล้วตักน้ำแกงเลียงกุ้งเข้าปาก เพราะมันเป็นอาหารรสจัดที่สุดบนโต๊ะ แต่แล้วเธอก็สำลักน้ำแกงเพราะคำพูดของเจ้านายของเธอ “ถึงฉันจะกินอาหารจืดๆ แต่เซ็กส์ของฉันไม่จืดชืดนะ อยากลองไหมล่ะ” เขาตอบกลับมาหน้าตาเฉย แล้วกลั้นหัวเราะในใจ เมื่อเห็นเลขาของเขาสำลักน้ำแกงที่ซดเข้าไป “เอา...เป็นไงล่ะ เผ็ดร้อนพอไหม” เขายื่นแก้วน้ำเปล่าให้เธอ ตามด้วยคำพูดที่เหมือนเยาะเย้ย “ก็นายนั่นแหละ พูดอะไรแบบนั้น ฉันตกใจหมด แต่เรื่องนั้นฉันไม่เถียงหรอก เพราะวันๆ เห็นนายมีเซ็กส์แบบไม่เลือกสถานที่กับสาวๆ พวกนั้น ก็พอจะรู้อยู่ว่าคงเผ็ดร้อนน่าดู” ข้าวหอมค้อนใส่เขา และตอบกลับไปแบบหน้าตายเหมือนกัน หน้าด้านมา หน้าด้านกลับไม่โกง “5555 ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย ว่าเธอแอบดูฉันเวลาฉันมีเซ็กส์กับสาวๆ” คนหน้าด้านหัวเราะอย่างชอบใจกับคำที่เขาคิดว่าเป็นคำชม “ใครแอบดูนายกัน ฉันก็แค่ต้องฟังเสียงครวญครางของผู้หญิงพวกนั้นที่ดังทะลุออกมาจากห้องทำงานต่างหาก ฉันว่านายสั่งทำห้องเก็บเสียง หรือทำห้องไว้อีกห้องสำหรับกิจกรรมอย่างว่าโดยเฉพาะดีไหม ฉันขี้เกียจเป็นต้นทางให้นายแล้วนะ” เธอร่ายยาวทันทีที่มีโอกาส เพราะวันๆ เธอจะต้องฟังเสียงครวญคราง จนบางครั้งต้องเอาหูฟังมาใส่ปิดหูไว้ “55555 เหรอ นึกว่าชอบฟังซะอีก แต่เรื่องสั่งทำห้องเก็บเสียงกับห้องนอนอีกห้อง เธอจัดการให้หน่อยสิ” เขาหัวเราะและเห็นด้วยกับความคิดของเธอ “นายนี่มัน... ฉันพูดประชดน่ะ รู้ไหมประชด” “ไม่รู้ แต่เธอไปทำตามที่เธอแนะนำก็แล้วกัน อ่ะนี่” “อะไร” ข้าวหอมถามกลับแบบงงๆ เมื่อเห็นเขายื่นเมนูอาหารมาให้ “มีตาไหม? ก็เมนูอาหารไง จะสั่งอาหารเผ็ดร้อนแบบไหนมากินก็แล้วแต่เธอ แล้วสั่งไวน์กับแซลมอนรมควันให้ฉันด้วย” “แต่อาหารตอนนี้ก็เต็มโต๊ะเลยนะ จะสั่งมาอีกทำไมล่ะ” “ก็เธอบอกว่ามันจืดชืดไง อาหารพวกนี้ก็แค่ให้เขาเก็บไป แล้วสั่งที่เธอชอบมากิน ก็แค่นั้น จะมีปัญหาทำไม สั่งเร็วๆ เข้า” เขาสั่งแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดื่มต่อ ข้าวหอมมองหน้าเจ้านายหนุ่มที่ยิ้มด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะสั่งแค่ไวน์กับแซลมอนรวมควันให้เขา ส่วนอาหารเธอไม่ได้สั่งเพิ่ม คนไทยที่ อดอยากยังมีอีกมาก จะมากินทิ้งกินขว้างแบบนี้ได้ยังไง เธอถูกสอนมาว่าข้าวทุกเม็ดกว่าจะได้มา ชาวนาทำนาสายตัวแทบขาด อาหารพวกนี้ก็เช่นกัน “สั่งบ้าอะไรเยอะแยะ คนอดอยากมีอยู่เต็มบ้านเต็มเมือง อาหารดีๆ แบบนี้จะทิ้งได้ไง ประสาท” เธอกินไปบ่นไป สิงหราชแสร้งทำเป็นไม่สนใจเลขา แต่ริมฝีปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นแบบนั้น จริงๆ ร้านนี้เขาเคยมากินกับลูกค้าเพียงไม่กี่ครั้ง รสชาติอาหารก็พอรับได้บ้าง แต่ที่พาข้าวหอมมาก็เพื่ออยากจะรู้ว่าเธอชอบอาหารแบบไหน และตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอชอบความเผ็ดร้อน แล้วสักวันเขาจะเป็นคนทำให้เธอซี๊ดปากออกมาเพราะความเผ็ดร้อนเอง แต่ไม่ใช่เผ็ดร้อนเพราะอาหารนะ .....

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more