“พี่ข้าวหอมคะ จอยรู้สึกปวดหัวมากเลยว่าจะเดินไปห้องพยาบาล แต่ก็ลืมไปว่าไม่รู้ทาง พี่พอจะมียาแก้ปวดให้จอยไหมคะ”
จอยเดินมาที่โต๊ะข้าวหอมและเอ่ยขึ้นเบาๆ
“มีจ้ะ เดี๋ยวพี่หยิบให้นะ” ข้าวหอมเดินไปหยิบยาแก้ปวดในลิ้นชักด้านหลังส่งให้เด็กฝึกงาน
“ขอบคุณค่ะ” จอยรับยามา และกำลังจะเดินกลับไปทำงานต่อ
“พี่ว่าไปจอยไปนอนพักก่อนก็ได้ นอนที่หลังฉากนั่นก็ได้ มีเตียงพักเล็กอยู่ พี่เอามาไว้นอนเล่นน่ะ จอยไปนอนพักก่อนได้ ถ้าจะกลับเดี๋ยวพี่ปลุก”
จอยได้ยินอย่างนั้น จึงเดินไปหลังฉากที่มีเตียงเล็กๆ ไว้สำหรับนอนพักผ่อน
บ่าย 2 โมง
ข้าวหอมกลับมาจากประชุมกับหัวหน้าแผนกต่างๆ ก็ยังเห็นจอยยังนอนหลับอยู่ นี่ใกล้เวลาเลิกงานแล้วนะ ข้าวหอมจึงตัดสินใจปลุกเธอ
“จอย จอย ตื่นเถอะ ใกล้เลิกงานแล้ว กลับไปพักผ่อนที่บ้านดีไหม”
“อือ ปวดหัวมากเลยค่ะพี่ข้าวหอม หนาวมากด้วย”
จอยเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังนอนหลับตาอยู่ ข้าวหอมยกมือแตะที่หน้าผา
