2
1054 Words
“ผัวออกไปทำงานแกก็ไม่คิดจะช่วยทำงานอะไรในบ้านบ้างเลยเหรอ จะงอมืองอเท้าเป็นคุณนายรึไงนังน้ำ” คุณดรุณีจิกหัวเรียกพรนัชชาอย่างเกลียดชัง
“คุณผู้หญิงต้องการให้น้ำช่วยอะไรก็บอกได้เลยนะคะ น้ำยินดีค่ะ”
“ดีที่แกยังสำนึกถึงข้าวแดงแกงร้อนของบ้านหลังนี้ ต่อจากนี้ไปหลังจากลูกชายของฉันออกไปทำงาน แกก็ต้องมาช่วยงานในบ้าน งานการมากมาย ทั้งซักผ้า รีดผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน ขัดห้องน้ำ ทำกับข้าว ปกติแกก็เคยทำนี่นา รึเดี๋ยวนี้ได้เป็นเมียลูกชายของฉันแล้ว แกกลายเป็นง่อยทำอะไรไม่เป็นขึ้นมาเสียแล้ว”
“หนูทำได้ค่ะ” พรนัชชาคิดว่าความดีจะต้องชนะทุกอย่าง เธอจะทำเพื่อแดนไทย เขารักเธอและดีกับเธอมาก ปกป้องเธอทุกอย่าง เธอเองก็ควรที่จะทำเพื่อเขาเหมือนกัน ความรักมันอาจจะมีอุปสรรค แต่ถ้าเธอกับเขามั่นคงต่อกัน ก็ย่อมที่จะผ่านอุปสรรคนี้ไปได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เธอเชื่อแบบนั้น
จริง ๆ แดนไทยสั่งไม่ให้เธอทำงานอะไร เขาบอกว่าเขาสามารถเลี้ยงดูเธอให้สบายได้ เพราะรับเธอเป็นเมียแล้ว แต่จะให้เธองอมืองอเท้าโดนมารดาของเขาด่าว่าอยู่แบบนี้เธอก็ทนไม่ได้เหมือนกัน ปกติก็เป็นคนชอบทำโน่นทำนี่อยู่แล้ว งานบ้านจึงไม่ได้เป็นเรื่องยากเย็นอะไร ดีเสียอีกเธอจะได้มีอะไรทำไม่รู้สึกไร้ค่าจนเกินไป
“อ้อ...แกอย่าเสนอหน้าไปฟ้องลูกชายฉันล่ะว่าฉันใช้ให้ทำงาน เพราะถ้าแกทำแบบนั้น ฉันจะเฉดหัวแกออกไปจากบ้าน ไม่ให้แกลอยหน้าลอยตาอยู่ที่นี่อีก” ดรุณีจิ้มหน้าผากลูกสะใภ้อย่างรังเกียจ นั่นทำให้พรนัชชาต้องเม้มปากกำมือแน่นระงับอารมณ์เอาไว้อย่างเต็มที่
สองแม่ลูกเดินจากไปแล้ว แต่มีสาวใช้นำงานมาให้เธอทำ สาวใช้บ้านนี้สนิทกับเธอ ทั้งเกรงใจเธอเพราะเห็นว่าเป็นเมียของแดนไทย แต่ถ้าไม่ทำก็จะโดนดรุณีเล่นงาน เธอไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อน จึงเร่งทำงานอย่างแข็งขัน
“เดี๋ยวพี่ช่วยทำนะจ๊ะ จะได้เสร็จเร็วๆ” นวลจันทร์สาวใช้ที่มีอายุมากกว่าพรนัชชาเอ่ยขึ้น ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งใกล้ๆ กัน เพื่อช่วยซักผ้า เพราะเจ้านายทั้งสองสั่งให้ซักมือห้ามใช้เครื่องซักผ้าเด็ดขาด
“นังนวลแกจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ ซักผ้าแค่นี้ให้ยายน้ำมันทำไปคนเดียวก็ได้ งานอื่น ๆ อีกเต็มไม้เต็มมือ แกจะมาสะเหล่ออะไรอยู่ตรงนี้”
“เอ่อ... แต่ผ้าที่ยังไม่ได้ซัก ยังเหลืออีกเยอะนะคะ”
“หรือแกอยากจะถูกไล่ออกหึนังนวล”
“พี่นวลไปเถอะจ้ะ ฉันไม่อยากให้พี่ต้องเดือดร้อน” พรนัชชารีบพูดในทันที ไม่อยากให้นวลจันทร์พลอยติดร่างแห่โดนดรุณีกับดาริกาหมายหัวไปด้วย
นวลจันทร์ส่งกำลังใจให้พรนัชชาโดยการยิ้มให้ ก่อนจะเลี่ยงออกมา เธอเองก็เป็นแค่คนใช้ และต้องทำงานส่งเงินกลับไปให้พ่อแม่ที่บ้านนอกและน้อง ๆ อีกหลายคนที่ยังต้องเรียนหนังสือ ที่บ้านยากจนพ่อแม่มีอาชีพทำนา แถมยังมีหนี้สินอีกมาก เธอได้งานทำแล้วจะตกงานไม่ได้เด็ดขาดเพราะเรียนมาน้อยงานก็หายากยิ่งกว่าอะไร แม้ดรุณีจะจู้จี้ขี้บ่นไปหน่อย แต่เงินเดือนที่นี่ก็ได้เยอะ แถมมีที่พัก มีอาหารครบสามมื้อ เธอไม่ค่อยใช้จ่ายอะไรได้เงินเดือนมาก็แบ่งเก็บเอาไว้บางส่วนที่เหลือส่งกลับบ้านไปทั้งหมด
“ซักผ้าแค่นี้ต้องให้คนอื่นมาช่วยรึไง คนอื่นเขาก็งานยุ่งนะย่ะ” ดรุณีเหยียดปากอย่างดูถูก ทั้งด่าทั้งว่า ทั้งใช้ให้ทำงานจนไม่ได้พัก ข้าวปลาก็ไม่ให้กิน ให้ทำงานอย่างเดียว ดรุณีคิดว่าจะทนได้สักกี่น้ำ
“ถ้าทนไม่ไหวจะไสหัวออกไปจากบ้านของฉันก็ได้นะ พี่ชายของฉันจะได้แต่งงานกับผู้หญิงดี ๆ มีชาติตระกูล ไม่ใช่ลูกคนใช้อย่างแก” ดาริกาเหยียดปากใส่พี่สะใภ้ที่เธอไม่ยอมรับอย่างดูแคลน
“ลูกคนใช้แล้วเป็นยังไงเหรอคะ ดิฉันก็เป็นคนเหมือนกับคุณนั่นแหละ” เธออยู่ที่บ้านหลังนี้เพราะมารดาเป็นคนใช้ แต่เธอก็ไม่ได้รบกวนคนที่นี่ให้ต้องส่งเรียน เพราะเธอได้ทุนการศึกษาทุกปี ตอนมารดายังมีชีวิตอยู่ ท่านก็ใช้เงินเดือนที่ทำงานแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายส่งเธอเรียน เธอเองกลับมาจากโรงเรียนยังต้องช่วยทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่เคยคิดเกาะใครกินหรือขี้เกียจสันหลังยาวเลย ประโยคของดาริกามันบ่งบอกว่าหล่อนอยากแกล้งให้เธอทนไม่ได้ จะได้เลิกรากับพี่ชายของหล่อน เธอจะไม่ยอมให้ดาริกาสมหวังอย่างแน่นอน
“แกมันต่ำไง”
“ไม่มีใครต่ำกว่าใครหรอกค่ะ ทุกคนเท่าเทียมกัน ความคิดของคุณเองต่างหากที่ต่ำ”
“นี่แกว่าฉันต่ำอย่างนั้นเหรอ ในโลกนี้ไม่มีอะไรเท่าเทียมหรอกย่ะ คนรวยก็ส่วนคนรวย คนจนแบบแกก็ส่วนคนจน หัดเจียมกะลาหัวเน่า ๆ ของแกเอาไว้เสียด้วย พี่ชายของฉันนอนกับแก ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเอาแกเป็นเมียจริงจัง ยกย่องเชิดชูพาแกออกงาน” ดาริกาเกลียดขี้หน้าพรนัชชาตั้งแต่เด็ก เพราะบิดาชอบเปรียบเทียบเธอกับพรนัชชาอยู่เรื่อย พรนัชชาเรียนเก่งสอบได้ที่หนึ่งทุกปี ในขณะที่เรียนแค่โรงเรียนวัด ในขณะที่เธอเรียนโรงเรียนเอกชนราคาแพง แต่กลับสอบได้ที่โหล่ แถมบางเทอมสอบตก ต้องสอบแก้ตัว แทบเรียนไม่จบ กว่าจะสอบผ่านมาได้แต่ละเทอมก็ทุลักทุเลเต็มที
- Writer
