Vleice Pov:
Habang tinatanaw ko ang pintuang pinasukan kanina ni Hope, iniisip kong mapagbibigyan siya ng kaniyang mga magulang. Bakit ba laging siya ang nag sasuffer sa huli?
Naaalala ko pa kung paano siya humagulhol nun sa iyak sa eroplano nung unang lipad niya papuntang States, yeah kasama ako dahil pinilit ko din nuon si mommy na dun mag aaral dahil nga sa iisa lang ang pangarap namin nuon ni Hope, at gustong gusto ko ring maprotektahan nuon si Hope. I still remember how she cried a lot nung mga panahong yun na tanging driver lang niya yung naghatid sa kaniya. Hindi nag abala ng kahit ilang oras man lang para ihatid siya ng kaniyang mga magulang dahil nung araw ding yun abala sila sa pag aasikaso para sa sasalihang event nuon ni Faith. Sobrang nakakadurog isipin na nagsasasaya sila
