Serhat yanıma geri döndüğünde avucunda o sarı şeker vardı.
“Bunu ne yiyebildim ne de atabildim. O gün bu sarı şekere bakıp ‘üzülme anne ben ağlamıyorum’ dedim. Ağlamadım… O gün hiç ağlamadım. Ertesi gün uyanıpta kahvaltı masasında annemin yaptığı omlet kokusunu alamayınca odama koşup bu sarı şekeri avucuma aldım. Ne zaman annemin acısı içime otursa bu şekeri avucuma aldım. Sen bana bir amaç vermiştin Serçe… Annemi üzmemek için ağlamadım. Annemi üzmemek için yemek yedim… Okula gittim, ders çalıştım. Lisedeki kızı sevdim, beni sevsin istedim. Sonra baktım ki, üzülecek durumdayım. Biliyorsun o meseleyi… Boşverdim işte… Her şeyi, herkesi boşverdim. Ama şu sarı şekeri bir türlü seyahat çantamdan atamadım.”
Serhat’a sarıldım. Onun kalbinde taşıdığı çocuğu böyle görmek beni derinden sarsmıştı.
