⚙️ ประตูห้องตรงข้าม

1348 Words

🃏 เช้าอึดอัด ขุนเขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งในอก ไม่ใช่แฮงก์ ไม่ใช่ปวดหัว แต่มันคือความว่างเปล่าที่แปลกประหลาด เหมือนมีอะไรบางอย่างหลุดออกไปจากการควบคุม และยังไม่กลับเข้าที่เดิม แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง แสงอ่อน ๆ แต่แสบตาเกินไปสำหรับเช้าวันนี้ เขานอนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง มองเพดานสีขาว พยายามเรียบเรียงความทรงจำเมื่อคืนที่เกิดขึ้น กลิ่น การสัมผัส เสียงหายใจที่กระเซ่าที่กันใกล้เกินไป ทุกอย่างยังชัดเจน ชัดเกินกว่าจะบอกว่าเป็นแค่เรื่องเผลอใจเผลอกาย ขุนเขาขบกรามเบา ๆ ลุกขึ้นนั่งข้างเตียง ใช้มือขยี้ผมตัวเองอย่างแรง ผู้หญิงคนนั้น…? เขาไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเธอ ไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่กลับจำลีลา ท่าทาง หรือแม้กระทั้งทรวดทรง องเอวทุกอย่างของเธอได้ดีทุกจังหวะ ตั้งแต่จังหวะการขยับตัว ไปจนถึงแววตาที่มองเขาโดยไม่หลบ เธอคนนั้น…? ไม่ใช่ผู้หญิงแบบทุกคนที่เขาเคยเจอมา ปกติแล้ว…! หลังจากคืน one nightstand แบบนั้น เขาจะไม่คิดอะไร และไม่มีแม่แต่ภาพความทรงจำคืนนั้นแม้กระทั่งในความคิด แต่กลับเธอคนนั้นมีอะไรแปลกๆ มันเกิดอะไรขึ้น เขาตื่นมา อาบน้ำ แต่งตัว แล้วเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ความรู้สึกของบรรยากาศในเช้านี้วันนี้ เขากลับเผลอมองไปที่อีกฝั่งของเตียง มันดูว่างเปล่า เรียบร้อยเกินไป ไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลือ ไม่มีแม้แต่กลิ่นน้ำหอม คำๆ นี้มันดังย้ำในหัว..! ว่า เธอไปแล้ว ไปแบบไม่ทิ้งอะไรไว้เลย “ชิบหาย…” เขาพึมพำกับตัวเอง ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้สายน้ำเย็นไหลผ่าน น้ำช่วยให้สมองและความคิดในหัวปลอดโปร่งขึ้น แต่กลับล้างภาพเมื่อคืนออกไปไม่ได้ เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ ไม่ชอบการที่มีผู้หญิงคน ๆ หนึ่ง ทำให้เขาคิดถึงเธอคนนั้นได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ยังไม่รู้แม้แต่ชื่อของเธอ ขุนเขาใช้เวลาจัดการธุระตัวเองตามปกติ เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงสแลค นาฬิกาหรูเรือนเดิม ทุกอย่างดูปกติ แต่มีแค่อย่างเดียวคือใจที่ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา 09:40 น. สายไปนิด แต่ก็ยังทัน ไม่ถึงกับต้องเร่งรีบ ขุนเขาออกจากห้อง เดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวของชั้นบนสุด เสียงรองเท้าหนังกระทบพรมเบา ๆ เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง เขากดลิฟต์ ยืนรอคิดอะไรเพลิน ๆ แต่ภาพเมื่อคืนดันแทรกเข้ามาอีกครั้ง ในหัวสมองแบบไม่ได้ขออนุญาต ริมฝีปากบางอมชมพู สายตาที่แสนเย้ายวน คำพูดที่แสนจะท้าทาย ขุนเขาหลับตาแผ่ว ๆ ถอนหายใจยาว “มันก็แค่คืนเดียว เหมือนทุกครั้งที่เคยผ่านมา” เขาบอกตัวเองในใจ ผู้หญิงตัวเล็ก หุ่นพอดี สวยสง่า มีเสน่ห์ เขาเจอมาเยอะ ไม่ควรมีอะไรพิเศษ แต่กลับเธอมันคืออะไร..? ประตูลิฟต์เปิด 👉 เขาก้าวเข้าไป กดชั้นลงมาที่ชั้นล่าง เดินออกไปยังลานจอดรถ แดดช่วงสายส่องลงมาบนพื้นคอนกรีต เสียงรถ เสียงคน เริ่มดังขึ้นตามจังหวะของเช้าวันธรรมดา ขุนเขาเดินไปที่รถ กดปลดล็อก 09:58 น. เขาเปิดประตูรถ กำลังจะก้าวเข้าไปนั่ง และแล้วเขาก็หยุดชะงัก..! เพราะมีเงาหนึ่งสะท้อนผ่านกระจกฝั่งตรงข้าม ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินออกมาจากประตูห้องฝั่งตรงกันข้าม เขาไม่ได้เห็นหน้า เห็นแค่ด้านหลัง แต่แค่นั้น หัวใจก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งทรวดทรง แนวเอว จังหวะการเดิน มันคุ้นตาเกินไป ขุนเขาหยุดนิ่ง สายตามองตามเธอโดยไม่รู้ตัว ผมยาวสยายลงกลางหลัง เสื้อเรียบ ๆ แต่รับกับรูปร่างพอดี ท่าทางการเดินที่ดูมั่นใจ แต่ไม่อวดดี เหมือนภาพจำเมื่อคืน ที่ยังติดอยู่ในหัวเขาไม่ยอมไปไหน “ไม่มั้ง…” เขาพึมพำเบา ๆ แต่สายตากลับไม่ละจากร่างนั้น ผู้หญิงคนนั้นเดินไปข้างหน้า ไม่หันกลับ ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครมองอยู่ หัวใจขุนเขาเต้นถี่ขึ้น ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น แต่เพราะความรู้สึกบางอย่าง ที่เขาไม่อยากยอมรับ เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกับเมื่อคืนหรือเปล่า แต่ร่างนั้น ทำให้ความทรงจำทั้งหมด ย้อนกลับมาในวินาทีเดียว ขุนเขาขึ้นรถ ปิดประตูดังปึง มือจับพวงมาลัยแน่น สายตายังมองผ่านกระจกมองหลัง เธอเดินหายไปแล้ว “บ้าเอ๊ย…” เขาสบถเบา ๆ เหยียบคันเร่งออกจากลานจอด รถเคลื่อนตัวออกไป แต่มุมหนึ่งของหัวใจ ยังคงทิ้งไว้ที่ทางเดินฝั่งนั้น เขาไม่รู้ชื่อเธอ ไม่รู้ตัวตน ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครในชีวิตจริง แต่เขารู้แค่อย่างเดียว— ผู้หญิงเมื่อคืน ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะลืมได้ง่าย ๆ และถ้าได้เจอกันอีกครั้ง เขาไม่แน่ใจเลยว่า ตัวเองจะยังเฉยชาได้เหมือนเดิมหรือเปล่า 👉 (มุมเพลงพิณ) เช้าที่เลือกไม่หันกลับ เพลงพิณตื่นขึ้นมาก่อนนาฬิกาปลุก ไม่ใช่เพราะเสียง แต่เพราะความรู้สึกหนัก ๆ ในอกเหมือนหัวใจตื่นก่อนร่างกาย เพดานสีขาวอยู่ตรงหน้า แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาแบบไม่ขออนุญาต ทุกอย่างดูปกติ ยกเว้นเธอ เมื่อคืนมัน…ไม่ใช่ความฝัน กลิ่น ผิวสัมผัส ลมหายใจใกล้เกินไป ยังติดอยู่ในความทรงจำ เพลงพิณขยับตัวช้า ๆ รู้สึกเมื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ไม่ได้เจ็บ แค่เมื่อยล้า เหมือนผ่านคืนที่ยาวนานเกินไป เธอไม่หันไปมองอีกฝั่งของเตียง ไม่อยากรู้ว่าเขายังอยู่ไหม ไม่อยากรู้ว่าเขาตื่นหรือยัง เพราะไม่ว่าจะเห็นอะไร มันก็ไม่เปลี่ยนความจริง เมื่อคืนคือความผิดพลาด และเธอไม่ชอบปล่อยให้ความผิดพลาด ลากยาวเข้ามาในชีวิตจริง เพลงพิณลุกขึ้น คว้าเสื้อคลุมมาใส่ เดินเข้าห้องน้ำแบบเงียบที่สุด น้ำเย็นช่วยให้หัวโล่งขึ้น แต่ไม่อาจลบภาพจำบางอย่างออกไปได้ ผู้ชายคนนั้น… เธอไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่รู้แม้กระทั่งว่าควรเรียกว่าอะไร แต่กลับรู้สึกคุ้น คุ้นอย่างน่าหงุดหงิด เธอมองตัวเองในกระจก ใบหน้าดูปกติ ไม่มีร่องรอยรอยเสียใจ ไม่มีน้ำตา “ดีแล้ว” เพลงพิณแต่งตัวเรียบร้อย เรียบง่ายกว่าปกติ เหมือนตั้งใจลดการมีตัวตนของตัวเองลง ก่อนออกจากห้อง เธอหยุดยืนอยู่หน้าประตูชั่วครู่ ไม่ได้ลังเล แค่ย้ำกับตัวเองอีกครั้งว่า..! จะไม่หันกลับไป ประตูปิดลงเบา ๆ เสียงนั้นชัดเจนกว่าที่คิด เธอเดินไปตามทางเดินที่ทอดยาว ส้นรองเท้ากระทบพรมเบา ๆ หัวใจเต้นนิ่งกว่าที่ควรจะเป็น ประตูลิฟต์เปิด เธอก้าวเข้าไป ยืนมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก “ก็แค่คืนเดียว” เพลงพิณบอกตัวเองในใจ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเก็บมาคิดต่อ ลิฟต์ลงถึงชั้นล่างประตูเปิดออก แสงแดดสาดเข้ามาเต็มตา เพลงพิณเดินออกไป ไม่หันกลับ ไม่มองซ้าย ไม่มองขวา เธอไม่รู้เลยว่า…? ในจังหวะเดียวกัน มีใครบางคนกำลังมองตามแผ่นหลังของเธออยู่ และไม่รู้เช่นกันว่า คืนที่เธอตัดสินใจ “เดินออกมา” กำลังจะกลายเป็น“จุดเริ่มต้น” ของเรื่องที่เธอไม่อาจเดินหนีได้ง่าย ๆ อีกต่อไป 🫠⚙️🎻🌙

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more