🎻 วิศวะหล่อโหด (ที่ใครก็พูดถึง)

955 Words

เสียงช้อนกระทบจานดังแกร๊งเบา ๆ โรงอาหารช่วงพักเที่ยงคึกคักกว่าปกติ เพลงพิณนั่งกลางโต๊ะ แพรวานั่งพิงเก้าอี้แบบไม่แคร์สายตา รดานั่งตรงข้าม มือถืออยู่ในมือ แต่หูยังฟังบทสนทนาไม่ตกหล่น “เออ กูเพิ่งได้ยินเรื่องเด็ดมา” แพรวาเริ่มก่อน น้ำเสียงแบบนั้นคือไม่มีเรื่องดีแน่นอน เพลงพิณเลิกคิ้ว “เรื่องอะไรอีก” แพรวาวางช้อนลง “วิศวะปีสี่ หล่อโหดมาก แบบหล่อที่มองแล้วไม่อยากเข้าใกล้” “อธิบายให้มันดูมีสาระหน่อย” เพลงพิณว่า “ก็แบบ…” แพรวาทำท่าคิด “หล่อแต่หน้าดุ พูดน้อย ปากหมา แล้วก็โคตรหยิ่ง” รดาเงยหน้าจากมือถือ “ฟังดูเหมือนสเปกแกเลยนะ” เพลงพิณหัวเราะหึ “ไม่ใช่สักนิด กูไม่ชอบผู้ชายปากหมา” แพรวาหรี่ตา “แต่ผู้ชายปากหมา มักจะชอบแก” เพลงพิณกลอกตา “หยุดโยงมั่ว” แพรวายังไม่หยุด “เขาว่ากันว่าผู้หญิงเข้าหาเพียบ แต่ไม่เคยเห็นควงใครจริงจัง นิสัยเหมือนหมาโหด ไม่ถูกใจใครก็ไม่สน” “ฟังดูไม่มีอะไรน่าดึงดูดเลย” เพลงพิณสรุป “ผู้ชายแบบนี้ กูเลี่ยงได้เลี่ยง” รดาพูดเรียบ ๆ “แต่ช่วงนี้ เขามองแกบ่อย” เพลงพิณชะงัก “ใคร” “วิศวะหล่อโหดนั่นแหละ” รดาตอบ “กูนั่งกินข้าวอยู่ กูเห็น” แพรวาหันขวับ “เออ จริง กูก็เห็น มองแบบไม่เนียนด้วย” เพลงพิณขมวดคิ้ว “พวกแกคิดมากหรือเปล่า” “ไม่” แพรวาตอบทันที “สายตาแบบนั้น กูดูออก ไม่ใช่มองดาว มอ. แบบแฟนคลับ แต่มองเหมือน…อยากเอาไปด่า” เพลงพิณหัวเราะ “งั้นเขาคงหมั่นไส้กู” “หรือไม่ก็สนใจ แต่ไม่รู้ตัว” แพรวาว่า “ไม่มีทาง” เพลงพิณส่ายหน้า “ผู้ชายที่ไม่รู้จักตัวเอง กูไม่เสียเวลามอง” แต่คำพูดนั้น ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกแปลก ๆ ในใจหายไป หลังเลิกคลาสบ่าย เพลงพิณเดินออกจากตึกพร้อมเพื่อน ลมพัดผ่าน เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกได้ถึงบางอย่าง เหมือนมีสายตา ไม่ใช่สายตาทั่วไป แต่เป็นสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกคุ้น ทั้งที่ไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหน เพลงพิณชะลอฝีเท้า หันไปมองด้านข้าง และก็เห็นเขา วิศวะปีสี่ สูง ไหล่กว้าง เสื้อเชิ้ตพับแขน หน้าตานิ่ง ดวงตาคม ยืนคุยกับเพื่อนอยู่ไม่ไกล สายตาเขาไม่ได้จ้อง แค่เงยขึ้นมามองพอดี สบตากัน แค่เสี้ยววินาที แต่เพลงพิณรู้สึกเหมือนใจสะดุด “เห็นไหม!” แพรวากระซิบ “กูบอกแล้ว” เพลงพิณรีบหันหน้าหนี “อย่ามั่ว” เธอเดินต่อ พยายามไม่สนใจ แต่ยิ่งไม่สน ความรู้สึกว่าถูกมองก็ยิ่งชัด ไม่ใช่การมองแบบชื่นชม แต่เป็นการมองแบบจับผิด เหมือนอีกฝ่ายกำลังพยายามนึกอะไรบางอย่าง ที่ยังต่อไม่ติด “เขามองแกจริง ๆ นะ” รดาพูดเบา ๆ “ไม่เหมือนมองคนอื่น” เพลงพิณถอนหายใจ “ช่างเถอะ เดี๋ยวก็เลิกสนใจ” แต่เธอคิดผิด เย็นวันนั้น ทางเดินเชื่อมตึกนิเทศกับลานจอดรถแน่นกว่าปกติ เพลงพิณเดินนำ แพรวาเดินตาม รดาแยกไปก่อน จังหวะนั้นเอง ใครบางคนเดินสวนมาเร็วเกินไป ปึก! ไหล่ชนกันเต็มแรง “เฮ้ย!” เสียงอุทานหลุดจากทั้งสองฝั่ง เพลงพิณเซถอย กระเป๋าหลุดจากมือ ของในกระเป๋าร่วงกระจาย “เดินดูทางหน่อยสิ!” เธอพูดทันที น้ำเสียงไม่พอใจ “พูดเหมือนตัวเองไม่ผิด” เสียงผู้ชายตอบกลับมาเรียบ ๆ แต่แข็ง เพลงพิณเงยหน้า สบตากับคนตรงหน้า วิศวะหล่อโหด ตัวจริง ใกล้กว่าที่คิด และสายตาเขาคมกว่าที่เห็นจากไกล ๆ “นายเดินชนฉัน” เธอว่า “ไม่คิดจะขอโทษเลยหรือไง” เขาก้มมองของที่ร่วง ไม่ได้รีบช่วย แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธออีกครั้ง “เธอก็เดินไม่ดูทางเหมือนกัน” แพรวาอ้าปาก “เฮ้ย พูดดี ๆ หน่อยสิ” เขาเหลือบมองแพรวา ก่อนหันกลับมาที่เพลงพิณ “ผมพูดตามความจริง” เพลงพิณหัวเราะหึ “นิสัยแบบนี้เองสินะ ถึงได้มีคนเรียกว่าวิศวะหล่อโหด” คิ้วเขาขยับเล็กน้อย “แล้วเธอเป็นใคร ถึงเอาชื่อผมไปนินทา” “ฉันไม่จำเป็นต้องรู้จักนาย” เพลงพิณตอบ “คนปากหมา ไม่อยู่ในลิสต์ที่ฉันต้องจำ” บรรยากาศรอบตัวเริ่มเงียบ คนแถวนั้นชะลอฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว เขาหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ได้ดูขำ “ดี” เขาพูด “ผมก็ไม่ชอบให้คนแบบเธอมาจำชื่อเหมือนกัน” เพลงพิณก้มเก็บของ แรงกว่าจำเป็น “งั้นก็ถือว่าต่างคนต่างไป” เธอลุกขึ้น สะพายกระเป๋า เดินผ่านเขาไปโดยไม่หันกลับ แต่จังหวะที่สวนกัน ไหล่ของทั้งคู่เฉียดกันอีกครั้ง ไม่แรง แต่ชัดเจน เขาหยุดเดิน มองตามแผ่นหลังเธอ ความคุ้น ชัดขึ้นกว่าเดิม “เฮ้ย” เพื่อนเขาเรียก “มึงเป็นอะไร มองจนจะทะลุหลังเขาแล้ว” เขาไม่ตอบ แค่ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ ปากร้าย สายตาท้าทาย และให้ความรู้สึก…เหมือนเคยอยู่ใกล้กว่านี้ แต่เขายังจำไม่ได้ และเพลงพิณเองก็ไม่รู้ว่า ผู้ชายปากหมาที่เพิ่งปะทะกันไป คือคนเดียวกับคืนที่เธอเลือกไม่หันกลับไปมอง ทั้งคู่แยกทาง พร้อมความรู้สึกติดค้าง ที่ยังไม่มีชื่อเรียก แต่ไฟ เริ่มจุดแล้ว 😏🔥

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more