6
1743 Words
๖
ความหนาวเย็นที่แทรกผ่านเนื้อผ้า ทำให้ร่างบางที่นอนขดเบียดตัวเข้าหาความอบอุ่น ยิ่งมีบางสิ่งบางอย่างโอบรัดร่างของหล่อนเข้าหาแนบแน่น ยิ่งก่อให้เกิดความรู้สึกสุขเหลือประมาณ
กลิ่นหอมแปลกๆ ที่ไม่เคยคุ้นกระตุ้นให้คนที่กำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงฝันอีกครั้งต้องฉุกคิด และแล้วความจำเดิมก็ผุดพรายออกมาเป็นขั้นเป็นตอน ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นในวินาทีนั้นเอง ก่อนจะทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ เมื่อคิดได้ว่าหล่อนกำลังจะไปหาพี่สาว แล้ว...
“กรี๊ดด!!”
เสียงกรีดร้องทำให้คนที่นอนหลับเคียงข้างมาตลอดคืนลืมตาตื่นขึ้นในทันที เรือนร่างแข็งแกร่งภายใต้ผ้าห่มผืนหนาขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงพนักเตียงไม้สัก ก่อนสบตาเบิกกว้างและใบหน้าเผือดซีดของคนตัวบาง ซึ่งกระชับผ้าผืนเดียวกับที่เขาใช้ปิดบังร่างกายในขนาดนี้ขึ้นปกปิดสัดส่วนอันยวนตาด้วยสายตาขบขัน เมื่อรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาว
“อรุณสวัสดิ์คนสวย”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยทักทาย ทำให้อิ่มอรุณได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกเสียใจที่ถาโถมจนแทบไร้เรี่ยวแรง เมื่อตื่นขึ้นมาพร้อมกับสภาพอันไร้อาภรณ์...
“คุณ... ทำอะไรฉัน!” พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น แต่ทว่าช่างยากเย็นเกินที่จะทำได้ ขณะที่อีกฝ่ายกลับผุดรอยยิ้มเพิ่มมากขึ้น
“ก็...” พูดค้าง... พลางกวาดสายตามองบ่าไหล่เปล่าเปลือยที่โผล่พ้นออกมาจากผืนผ้าเป็นคำตอบกรายๆ ก่อนวกขึ้นไปยังดวงหน้าหวานรูปหัวใจเผือดซีดแต่หวานซึ้ง ยิ่งถูกล้อมกรอบด้วยผมนุ่มสีดำขลับยาวเคลียไหล่ยิ่งทำให้หญิงสาวดูหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัว หากแต่ริมฝีปากที่เคยแย้มยิ้มสม่ำเสมอเวลานี้กลับเม้มสนิทและสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะดวงตากลมโตที่ฉายความเจ็บปวดออกมาชัดเจน
“ฮึ ฮึ อะไรกัน แค่นี้ทำไมต้องตกใจด้วย เรื่องธรรมดาน่า”
คำตอบของอีกฝ่ายทำให้อิ่มอรุณรู้ในทันที ว่าถูกอีกฝ่ายกระทำชำเราโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว หล่อนถูกเขาหลอกและทำอะไรสักอย่างจนหมดสติ! พอตื่นมาอีกทีก็...
“เลว! คุณ คุณทำยังงี้ได้ยังไง ฉันไปทำอะไรให้คุณ”
หญิงสาวกรีดเสียงร้องออกมาอย่างหมดความอดทนอีกต่อไป น้ำตาไหลล่วงลงกระทบมือที่กุมผ้าแน่นสนิททันที สะเทือนใจกับสิ่งที่ได้รับรู้และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต!
“ทำอะไรน่ะเหรอ...” ร่างสูงเลิกคิ้วหนาเข้มขึ้นนิดหนึ่ง ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว ทว่าอีกฝ่ายรีบกระถดถอยหนีอย่างหวาดกลัว
“อย่าเข้ามานะ!” สั่งด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว ชายหนุ่มชะงักไปหากแต่ก็เพียงแวบเดียว เขาก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง พลางยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“เข้าจนไม่รู้จะเข้าไปยังไงแล้วล่ะ!” คำตอบของเขาทำให้ใบหน้าซีดๆ แดงแจ๋ ขณะที่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเบาๆ “แล้วตอนนี้ก็กำลังจะเข้าไปอีกครั้ง!”
พูดจบ ร่างหนาก็เคลื่อนตัวว่องไวเข้าใกล้หญิงสาวแล้วตวัดร่างบางเข้ามากอดเสียแนบแน่น เป็นเหตุให้อิ่มอรุณถึงกับร้องวี๊ดออกมาด้วยความตกใจระคนตื่นกลัว
“กรี๊ดด! ไม่นะ อย่า! ปล่อยฉัน ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยไงไอ้บ้า!” เมื่อหมดหนทางช่วยเหลือตนเองเมื่อถูกอีกฝ่ายจับกดลงไปอยู่ใต้ร่างของเขา หญิงสาวจึงผรุสวาทออกไปทันที หากแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านกับคำก่นด่าของหล่อนแม้สักนิด ตรงกันข้ามกลับหัวเราะออกมาราวอารมณ์ดีนักหนา ทั้งที่เวลานี้หล่อนเสียใจจนหัวใจแทบสลาย ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากตายๆ ไปเสียให้พ้น!
“ไม่เอาน่า จะร้องทำไมเล่า ร้องไปก็ไม่มีใครเขามาช่วยเธอหรอก อีกอย่าง... มันก็สายเกินกว่าจะร้องแล่แห่กระเชอแล้วนะคนสวย”
คำพูดของเขาไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด ตรงกันข้ามมันกลับเพิ่มความรู้สึกเกลียดชังให้เกิดขึ้นในใจหล่อนอย่างท่วมท้น
“ฉันเกลียดคุณ! คุณมันเลวสิ้นดี! คุณทำยังงี้กับฉันได้ยังไง ทำได้ยังไงกัน...” ดวงตากลมโตที่ช้ำชอกเพราะฤทธิ์ร้องไห้สบตาคมกริบสีเข้มเขม็ง ความรู้สึกดีที่เคยมีให้เขาก่อนหน้าแปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง หล่อนเกลียดเขา เกลียดผู้ชายรูปหล่ออย่างไร้ที่ติตรงหน้า ทว่าจิตใจกลับหยาบและไร้สำนึกอย่างไม่น่าจะเป็น
“ก็เธอสวยนักทำไมล่ะ ฉันชอบคนสวยก็เลยอยากได้เธอ แค่นี้ละ” ตอบพร้อมกับซุกหน้าลงหาซอกคอหอมๆ ของหญิงสาว อิ่มอรุณกรีดร้องอย่างไม่กลัวว่าเสียงของหล่อนจะดังไปจนถึงไหน ตรงข้าม ยิ่งดังเท่าไรได้ยิ่งดี
“ปล๊อย! ไอ้คนบ้า ไอ้คนเลว แกทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ! ฉันมีคนรักแล้ว เขา เขาต้องฆ่าแกแน่” เขาหยุด หญิงสาวก็หยุด และนิ่งไปเป็นครู่ เมื่ออีกฝ่ายผงกศีรษะขึ้นสบตาวาววับกับหล่อนทันทีที่พูดถึงภควัติ ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดีผ่านแวบมาในห้วงสำนึกของศิลา ก่อนถูกปัดออกไปอย่างไม่ใสใจนัก หากแต่เขากำลังโกรธหล่อนมากกว่า เช่นเดียวกับหญิงสาวที่รู้สึกว่าหัวใจกำลังถูกบีบรัดจนเจ็บไปหมด เมื่อใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของคนรักลอยเด่นในสำนึก
ใช่! ภีม... โธ่! อิ่มขอโทษ...
เมื่อเห็นสีหน้าเสียอกเสียใจนักหนาของหญิงสาว เขาจึงหรี่ตามองด้วยสายตาไม่พอใจ หล่อนไม่ควรคิดถึงใครอีก แม้คนๆ นั้นจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหล่อนสักแค่ไหนก็ตามที... คิดมาถึงตรงนี้ก็ให้โมโหแว๊บ หล่อนคงใจง่ายยอมไอ้หน้าอ่อนไปแล้วสิท่า แต่ช่างเถอะ! หลอนจะผ่านใครมากี่คนก็เรื่องของหล่อน เขาไม่สนสักนิด เพราะสิ่งที่เขาตั้งใจคือ ทำทุกอย่างให้เพื่อนของหล่อนเจ็บจนกระอัก!! เหมือนกับที่กล้าหักหน้าเขาด้วยการคบชู้!
“อย่าพูดถึงมันหรือใครก็ตามให้ฉันได้ยินเด็ดขาด ไม่งั้นเธอจะเดือดร้อนยิ่งกว่านี้จำไว้!”
ดวงตาสีเข้มที่สบมากับคำพูดข่มขู่ แต่นั่นกลับไม่ทำให้หญิงสาวกลัวแต่อย่างใด ตรงกันข้ามยิ่งทวีความโกรธจนไม่คิดจะสนหน้าอินทร์หน้าพรหมองค์ใดอีกแล้ว ในเมื่อสิ่งที่หวงแหนมาตลอดชีวิตสาวได้ถูกคนที่ไม่เคยคิดจะเกี่ยวข้องขโมยมันไปอย่างไร้คุณธรรม!
“คุณไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตฉัน!” พูดจบแล้วต้องนิ่วหน้า เมื่อต้นแขนกลมกลึงถูกคนที่นอนทับอยู่ครึ่งๆ บีบจนกระดูกแทบแหลกคามือเขา
“สิทธิ์อย่างนั้นเหรอ อยากให้ฉันแสดงสิทธิ์อย่างนั้นสิ! ได้เลยคนสวย ฉันพร้อมเสมอ แล้วหลังจากนี้ก็จำใส่สมองของเธอเอาไว้ ว่าฉันเป็นผัวของเธอคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์!!”
จบประโยคโหดเหี้ยมเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นทันที หากแต่เสียงนั้นกลับถูกเก็บด้วยริมฝีปากร้อนรุ่มของศิลา เขาบดขยี้ริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างเร่าร้อนด้วยความโมโห ทว่าเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ความรุนแรงจากการถูกขัดใจและขัดขืนก็ค่อยๆ อ่อนโยนลง เมื่อได้สัมผัสคามหวานล้ำจากคนตัวเล็กใต้ร่าง ลิ้นนุ่มๆ ถูกเขารัดรึงเล้าโลมอย่างช่ำชอง ทำให้คนที่พยายามขัดขืนเขาจนสุดชีวิตซ่านสะท้านไปทั้งหัวใจอย่างไม่เคยพานพบ...
มือไม้แขนขาที่พยายามขัดขืนอ่อนปวกเปียกลงราวกับขี้ผึ้งถูกไฟรน เมื่อเนื้อตัวหน้าตาถูกคนเลวร้ายกาจล่วงล้ำเล้าโลมต่อเนื่อง จุมพิตแรกของวัยสาวหมดไปเพราะผู้ชายคนนี้ ทั้งที่ก่อนเจอเขาภควัติเคยวอนขอแต่หล่อนไม่ให้ แต่ใครจะรู้ เมื่อโชคชะตาพลิกผัน หล่อนกลับต้องสูญเสียทุกสิ่งให้กับศิลาอย่างง่ายดาย!
ร่างบางสะดุ้งเฮือกขึ้นทั้งตัว เมื่อดอกบัวคู่งามถูกแตะต้องลูบไล้ มือเล็กปัดป่ายหากแต่กลับถูกสกัดไว้ด้วยฝ่ามือหนา เวลาต่อมาข้อมือเล็กๆ ทั้งสองข้างก็ถูกกดไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของชายหนุ่ม!
ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงหน้าหวานแหงนเงยด้วยความรู้สึกล้ำลึก เมื่อความอวบหยุ่นถูกรุกรานและประกาศกรรมสิทธิ์อย่างเบามือราวหยอกเย้า ก่อนหลับตาแน่นพร้อมกับเปล่งเสียงวอนขอสั่นพลิ้ว เมื่อยอดปทุมมาลย์เบ่งบานขึ้นรับชิวหา!
“อย่า... ได้โปรด อย่าทำฉัน อย่าทำ ฉันกลัวแล้ว อย่า... พอทีเถอะ!”
ศิลาเงยหน้าขึ้นสบตาที่มองลงมาอย่างวอนขอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนยิ้มเย็นใส่ตาคนหมดหนทาง และเวลาต่อรองก็สิ้นสุดลงเมื่อสิ่งเย้ายวนตรงหน้าเพรียกหาให้เขาทำตามหัวใจมากกว่าทำตามคำร้องขอจากหล่อน...
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น ก่อนปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า เมื่อวงหน้าคมคายก้มต่ำ คำร้องขอไม่เป็นผลและคนอย่างเขาก็ไม่มีวันเห็นใจใคร ทุกอย่างคงสิ้นสุดแล้วนับแต่วันนี้เป็นต้นไป น้ำตาที่เอ่อออกมาไหลจากห่างตาลงไปเป็นทาง ห้วงสะอื้นถูกกล้ำกลืนลงส่วนที่ลึกสุดในหัวใจ และถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้นได้กับหล่อน ความรู้สึกลึกล้ำ สะท้านสะเทือน วาบหวาม และรัญจวนจนแทบเผลอวอนขอ หากแต่ศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่เป็นตัวกดเก็บความต้องการอันน่ารังเกียจนั้นลงไปอย่างแข็งขัน ทว่ากลับไม่มิดชิด!
หล่อนไม่ต้องการ!
ไม่เคยต้องการสักนิด!
ไม่ใช่เขา! ต้องไม่ใช่เขา...
แต่ทว่า...
“ได้โปรด... ได้โปรดอย่าทำฉัน!” คำขอสุดท้ายเล็ดลอดราวกับเสียงแผ่วคราง พร้อมด้วยฝีปากอุ่นหนาที่ปิดทาบในนาทีต่อมา เป็นการตัดบททั้งหมดทั้งมวลไม่ยอมให้หล่อนได้พูดอะไรได้อีก ยกเว้นเพียงเสียงครางครวญแห่งความหฤหรรษ์เท่านั้น ที่เขาจะยอมให้เล็ดลอดออกมาได้...
- Writer
