Chapter 27 – งงไปหมดแล้ว
ฉันเดินออกมาจากบ้านพักในรีสอร์ตของธันย์อย่างรีบร้อน ส่วนธันย์ก็เดินอ้อยอิ่งเหมือนไม่ได้สนใจความเดือดร้อนของฉันเลยสักนิด จนถึงลานจอดรถบัสของคณะนักศึกษา
“โห...รถไม่อยู่แล้วจริง ๆ ด้วย”
“มึงคิดว่าใครจะรอวะ เล่นเมาหนักขนาดนี้” ธันย์หันมาบ่น เพราะคงจะเห็นสีหน้าของฉันดูกังวล ที่กังวลไม่ใช่อะไร ฉันไม่รู้ว่าการที่ไม่กลับพร้อมคณะแบบนี้ จะโดนลงโทษเพราะทำผิดกฎอะไร
“กลัวโดนด่าเหรอ?” ธันย์ถามเหมือนกำลังอ่านใจของฉันออก
“เออดิ ถามได้”
“เออน่า ไม่ต้องซีหรอก เพราะกูให้พวกเพื่อนมึงไปบอกรุ่นพี่มึงแล้วว่ามึงไม่สบาย มึงแพ้อาหารทะเลลมพิษขึ้นเต็มตัว แล้วกูกำลังพามึงไปหาหมอคงกลับมาส่งมึงไม่ทัน เลยให้รถกลับกรุงเทพกันไปก่อน”
“หา... ฉันเนี่ยนะไม่สบาย นายพูดไปแบบนั้นเขาจะเชื่อกันหรือไงล่ะ” ฉันโวยวายเพราะส่วนตัวเป็นคนชอบอาหารทะเลมาก โกหกอะไรไม่โกหกดันมาโกหกว่าฉันแพ้อาหารทะเลงี้
“ห
