ตอนที่2
1184 Words
บ้านXXX
“เจ้าเปาน้อยของเราว่ายังไรบ้างล่ะ”
โสพิศนั่งจิบชาอยู่ที่สวนหย่อมหน้าบ้านหลังโตของเธอกับลูกสะใภ้พรางถามถึงเรื่องราวที่พวกเธอได้แพลนเอาไว้ว่าเรื่องที่มลฤดีได้ไปทำมามันเรียบร้อยดีหรือไม่คำว่าเจ้าเปาน้อยที่หญิงชราเรียกชื่อหลานบุญธรรมของเธอตั้งแต่ยังเล็กๆจนถึงตอนนี้ก็ยังติดปากมาจนหลานของเธอโตเป็นสาว
“รายนั้นก็ยอมตกลงน่ะสิคะ”
มลฤดียิ้มกริ่มระดับเธอไปคุยแล้วเรื่องนี้ไม่มีพลาดอยู่แล้ว
“ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ”
โสพิศแปลกใจเล็กน้อยว่าปรารีจะยอมทำตามที่ขอร้องง่ายขนาดนั้นเลยหรือ
“ค่ะคุณแม่”
มลฤดีพยักหน้าหงึกหงักส่งสายตาจริงจังไปที่แม่สามีของเธอว่าเธอจริงจังไม่ได้ล้อเล่น
เหตุการณ์ก่อนหน้าสองวันก่อน
“คุณแม่ไม่โทรบอกเปาก่อนจะมาคะ..ดูสิเปาไม่ได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับเลย”
ปรารีมีสีหน้านอยเล็กน้อยที่แม่ของเธอมาโดยที่ไม่ได้บอกได้กล่าวเพราะเธอไม่ได้มีอะไรรอต้อนรับเลย
“พอดีแม่ว่างก็เลยมาเลย”
มลฤดีเห็นหน้าลุกสาวของเธอก็รู้สึกผิดทันทีเธอรู้ว่าปรารียิ่งเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายอยู่ด้วยจึงรีบเข้าไปกอดเธอไม่ได้อยากได้อะไรต้อนรับเสียหน่อยแค่อยากมาหาลูกสาวเธอเท่านั้นและถือโอกาสมาพูดคุยเรื่องสำคัญด้วยเลย
“คุณย่าเป็นยังไงบ้างคะ”
ปรารีเห็นหน้าแม่เธอก็ต้องถามถึงโสพิศเพราะตั้งแต่เธอกลับมาก็เจอย่าของเธอได้ครั้งเดียวและเธอก็มาอยู่ที่นี่จึงอยากรู้ว่าอาการป่วยของคุณย่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง
“อาการก็ไม่ค่อยดีเท่าไร”
มลฤดีต้องกัดฟันพูดเรื่องโกหกให้ปรารีสงสารเพราะมีเหตุผลบางอย่าง
“ไว้เปาจะเข้าไปหาคุณย่าเร็วๆนี้นะคะ”
ปรารีได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าห่อเหี่ยวลงไปอีกเธอคิดว่าต้องกลับไปดูแลย่าของเธอในเร็วๆนี้เสียแล้ว
“ป่วยกายไม่เท่าไรหรอก..แต่ป่วยใจนี่สิ”
มลฤดีเห็นปรารีเริ่มมีอาการเศร้าก็รีบสุมไฟเข้าไปอีก
“คุณย่าเป็นอะไรคะคุณแม่”
ปรารีเบิกตาโพรงอยากรู้ว่าที่แม่เธอพูดหมายความว่าอย่างไร
“ก็อยากจะได้เหลนอุ้มไวๆนี้น่ะสิ..แถมตาต้นเองก็ไม่อยากมีครอบครัวบอกคำเดียวว่าถ้าอยากได้หลานก็ไปหาแม่อุ้มบุญเอาเรื่องนี้เลยทำให้คุณย่าและก็แม่กลุ้มใจมากใครที่ไหนจะอยากอุ้มท้องลูกคนอื่น”
“...อย่างนี้นี่เอง...”
ปรารีทำหน้าเศร้ารู้สึกเห็นใจคนเป็นแม่กับย่าของเธอเหลือเกิน
“เปา..”
มลฤดีเห็นว่าจังหวะนี้น่าจะดีแล้วจึงถือโอกาสเริ่มพูดสิ่งที่เธอต้องการเลยก็แล้วกัน
“คะคุณแม่”
“จะว่าอะไรมั้ยถ้าแม่จะขอร้องให้หนูอุ้มท้องให้ตาต้น”
“หา...เอ่อ...ถ้าเป็นความต้องการของคุณแม่เปาก็โอเคค่ะ..”
//อุ้มท้องหรอ...แต่คุณแม่มีพระคุณกับเรามากเรื่องแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้..//
ปรารีได้ยินแม่เธอพูดครั้งแรกก็ตกใจจนอึ้งไปชั่วครู่..แต่ถ้าแม่ของเธอต้องการแบบนั้นเธอก็พร้อมจะทำให้เพราะเธอมีชีวิตที่ดีขนาดนี้ได้ไม่ใช่เพราะใครที่ไหนจากครอบครัวของผู้หญิงตรงหน้าเธอนี้เอง
“จริงหรอจ้ะขอบใจเปามากเลยนะ”
มลฤดีไม่คิดว่าอะไรมันจะง่ายขนาดนี้
“คุณแม่ให้ชีวิตเปาไม่ว่าเรื่องอะไรขอแค่คุณแม่บอกมาเปายอมทำทุกอย่างค่ะ”
“โถ่เอ้ยย...เปาน้อยของแม่”
เมื่อมลฤดีรู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้ปรารีตัดสินใจเรื่องนี้แบง่ายๆเธอก็รีบโผกอดเปาน้อยของเธออย่างรวดเร็วเธอไม่เคยผิดหวังกับลูกสาวของเธอคนนี้จริงๆ
“เปารักคุณแม่นะคะ..รักคุณพ่อกับคุณย่าด้วย”
ปรารียิ้มหน้าบานเมื่อเห็นแม่ของเธอมีความสุขและเธอก็หวังว่าถ้าคุณย่ารู้ว่าเธอยอมช่วยคงจะดีใจจนหายป่วยเป็นแน่
“แบบนี้เองหรอ5555...เจ้าเปาของเรานี่แหละแม่คิดว่าถ้าหากมาอยู่ใกล้ตาต้นความร่าเริงสดใสก็น่าจะซึมซับให้ตาต้นได้มีสิ่งนี้บ้างแหละน่า”
“มลก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะคุณแม่”
หลังจากที่โสพิศฟังลูกสะใภ้เธอเล่าจบก็หัวเราะร่าเจ้าเปาน้อยชอบมีอะไรให้พวกเธอเองคิดไม่ถึงอยู่เรื่อยไป
20.30 น.
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวคุณ”
ตระการเห็นคนเป็นภรรยายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่เขากลับมาจากทำงานแล้วไม่รู้ว่าอารมณ์ดีอะไรนักหนา
“ก็ยิ้มที่เราจะมีหลานแล้วน่ะสิ”
มลฤดีทาครีมบำรุงไปพรางยิ้มระรื่นไป
“หืมม...หลานลูกตาต้นหรือเจ้าเปาล่ะ”
ตระการคิดว่าภรรยาของเขาจะอยากได้หลานจนเพ้อเป็นจริงเป็นจังถึงขนาดนี้เลยแกล้งถามแกมหยอกว่าที่จะได้หลานนั้นเป็นลูกของใคร
“ทั้งคู่แหละค่ะ”
“หา..หมายความว่าไง”
ตระการที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับชะงักอึ้งรีบลุกขึ้นนั่งแปลกใจในสิ่งที่ภรรยาเขาพูดเมื่อครู่
“ก็...คือ...”
มลฤดีเห็นทีจะต้องเล่าให้สามีของเธอฟังเสียแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะอีกหน่อยเขาก็ต้องรู้เรื่องอยู่ดี
“หา...คุณนี่ก็ช่างแผนการเหลือเกินนะ”
ตระการไม่อยากจะเชื่อว่าดูทั้งแม่และภรรยาเขาจะเล่นอะไรแผลงๆ
“หรือคุณไม่อยากมีหลานล่ะ...”
มลฤดีเห็นสามีเธอทำหน้ากังวลก็คิดว่าเขาไม่ได้อยากมีหลานเหมือนเธอ
“ไอ้มีก็อยากมี...แต่...”
ไม่ใช่ว่าตระการไม่อยากจะมีแต่เขากลัวปัญหาที่มันจะตามมาภายหลังมากกว่าเด็กที่มีพ่อและแม่ไม่ได้รักกันจริงๆมันจะเป็นยังไง
“อะไรคะ”
มลฤดีอยากรู้ว่าไอ้คำว่าแต่ของสามีเธอมันคืออะไร
“ไม่มีอะไร”
ตระการคิดว่านี่อาจจะเป็นแผนจับคู่ก็ได้เลยไม่อยากจะพูดอะไรออกไปตอนนี้รอให้เรื่องมันเห็นชัดเสียก่อนจะดีกว่าเขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากลูกชายของเขากับลูกสาวบุญธรรมที่ไม่เคยเจอกันและนิสัยต่างกันสุดขั้วจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร
“อีกสองวันเปาก็จะมาที่นี่แล้วเหลือก็แต่บอกเรื่องให้ตาต้นได้รู้ว่าฉันหาคนอุ้มท้องได้แล้วเท่านั้น”
ปรารีบอกกับเธอว่าจะมากรุงเทพในอีกสองวันตอนนี้เขาก็เหลือแค่บอกลูกชายของเขาให้รู้ตัวว่าเธอได้คนที่จะมาอุ้มท้องแล้วในวันที่ปรารีมาถึงนั่นเอง
- Writer
