ผ่านไปสองวันตามใบลาหยุด วันนี้ฉันมาทำงานตามปกติเหมือนที่เคยมาทุกๆ วัน ด้วยความรู้สึกที่
ไม่แคร์สายตาใครหน้าไหนทั้งนั้น สองวันก่อนฉันถูกจ้องมองด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามไร้ความเกรงใจ นินทาซึ่งๆ หน้ากันอย่างไร้มารยาทผู้ดี สุดๆ ตกมาวันนี้ทุกสายตาที่ฉันเปรยตาเห็นมันจะผิดแปลกไปจากตอนนั้นโดยสิ้นเชิง เพราะนี่..คือนินคนใหม่ค่ะ!
ที่ไม่ใช่อีนินผู้หญิงเฉิ่มเบ๊อะคนนั้นอีกแล้ว!
ฉันถอดรูปเงาะออกทิ้งโถส้วมที่หอพักไป ก็เพราะคำดูถูกของพวกพนักงานนี่แหละ อยากว่าฉันเฉิ่มไม่เจียมตัวนักใช่มั้ย ใส่แว่นหนาเตอะแล้วไม่มีสิทธ์จะควงใครใช่ไหม! ได้...
งั้นฉันจะเป็นนางร้ายอย่างที่พวกแกว่าให้ดู!!
ปัง!!!
ฉันโยนกระเป๋าใบใหม่เสียงดังสนั่นโต๊ะ ก่อนจะลากเก้าอี้ตัวคุ้นเคยมานั่งเคลียร์งานที่ค้างคา แสร้งทำหน้าใสซื่อไร้ความรู้สึก ไม่สนใจว่าใครจะมอง เปิดจอคอมตามปกติและใช้สายตาคอนแทกต์เลนส์ที่ปราศจากแว่นอันนั้นจ้องมองมัน
ก็
