ไม่ต้องให้ฉันบรรยายต่อแล้วใช่ไหม ว่าเลิกงานแล้วฉันต้องกลับกับใคร นี่ไง..คนที่อาสาจะไปส่ง มายืนเฝ้าตั้งแต่ออฟฟิศยังไม่ทันเลิก
“ไปกันยัง”
ฉันปิดแฟ้มงาน ดึงปลั๊กคอมออกในนาทีที่เขานั้นเดินมาถามพอดี ก่อนจะช้อนตาขึ้นไปมอง แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“นี่นายเคลียร์งาน ของนายเสร็จแล้วเหรอเพียว”
“ใช่ “เขายักไหล่ “งานง่ายๆ ใครๆ ก็ทำได้ แค่นี้จิ๊บจ้อย”
“แต่คงไม่ใช่ฉัน”
บางทีฉันก็ทึ่งนะ กับความสามารถอันล้นเหลือของเขา อันที่จริงเพียวไม่น่าเหมาะกับงานออฟฟิศแบบนี้ได้ บุคลิกแบบเขาน่าจะไปทำงานที่มันลุยๆ เดินเหินเหาะ ใช้กำลังแรงๆ อะไรประมาณนั้นซะมากกว่า แต่ก็ช่างมันเถอะ! ฉันเคยได้ยินมาว่า เพียวก็แค่เข้ามาหาประสบการณ์ก็เท่านั้น
“โอ๊ยนี่ อะไรเนี่ย”
ฉันฉุนกึกขึ้นมาทันที เมื่ออยู่ดีๆ เพียวเข้ามาขยี้ผมฉันแรงๆ ในจังหวะที่กำลังใจลอยคิดอะไรเพลินๆ อยู่
“เมื่อไหร่จะเสร็จ เธอยืนจัดไอ้แฟ้มบ้านี่นานเกินไปแล้วนะ
