กว่าสิบนาทีได้มั้ง ที่ฉันทนนั่งอึดอัดอยู่กับที่ หลังจากเพียวเองไม่ยอมคุย แถมยื้อฉันเอาไว้ด้วยการโอบเอว ส่วนคุณแพรวก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปไหน เธอไม่ยอมแพ้ มิหนำซ้ำยังขอเก้าอี้เพิ่มอีกตัว เพื่อมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเราอีก จนตอนนี้บรรยากาศรอบๆ ดูเริ่มจะอึมครึม ถึงเสียงเพลงที่ดังอยู่จะกระหึ่มและมันส์น่าลุกขึ้นเต้นแค่ไหนก็เถอะ แต่ดูเหมือนทุกคนเริ่มจะไม่เป็นตัวของตัวเองซะแล้ว กระทั่งทนกันไม่ไหวนั่นแหละ เพื่อนเพียวถึงกับต้องขอตัวกลับกันก่อนเลย จนเหลือแค่เราสามคน
“เพียว ฉันว่าเธอไปคุยกับคุณแพรวก่อนเถอะ คุณแพรวจะได้กลับบ้าน ดูสิ เธอดื่มเยอะแล้ว เหมือนจะเมาแล้วด้วย”
ฉันหันไปกระซิบเพียว ในขณะที่สายตานั้นจับจ้องคนที่พูดถึงไปด้วย เพียวถอนหายใจเสียงดังฟังชัดให้กับฉันก่อนจะหันมากระซิบตอบ
“เธอก็รู้ ต่อให้คุยยังไง ฉันก็ไม่มีวันกลับไปคืนดีด้วยหรอก เขามีคนอื่นนะ เธอจะสนับสนุนทำไม”
เออมันก็จริง
“แต่ว่า เธอจะปล
