และแล้วคนที่หยุดงานในวันนี้ ก็กลายเป็นฉันซะเอง เพราะเมื่อคืน ฉันมัวแต่นั่งเฉยอยู่กับที่ เช้าวันนี้ฉันเลยตื่นสาย ไม่ทันรถเมล์คันแรกจนได้
สายเรียกเข้า..เกือบเป็นร้อยสายได้แล้วมั้ง ที่ฉันปล่อยให้มันดังอยู่ข้างๆ แบบนี้ ไม่คิดแม้แต่สนใจที่จะกดรับมัน
‘เพียวคุง’
นี่คือชื่อของปลายสาย ซึ่งจ่อให้ฉันรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่ก้มลงไปมอง น่าแปลก ถึงแม้ฉันจะรู้สึกแย่กับคนคนนี้สักแค่ไหน แต่ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็โกรธเขาไม่ลงอยู่ดี
เพียงแค่ตอนนี้ สิ่งที่มันเกิดขึ้นอยู่กับเราสองคนนั้น มันเป็นความสับสนและหาคำตอบได้ยากก็เท่านั้นเอง ..ซึ่งไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าต่อจากนี้ควรทำยังไงต่อไป..
ปิ้บ ปิ้บ
ฉันนับถือในความอดทนที่มีมากมายมหาศาลของเขานะ หลังจากที่เสียงเรียกเข้านั้นดังอยู่นาน สุดท้ายแบตมันก็หมด และฉันเองก็ไม่คิดที่จะชาร์ตมันเลยด้วย เพราะถึงยังไงก็ตาม ฉันไม่รับสายเขาอยู่แล้ว ฉะนั้นปล่อยให้เป็นไปแบบนี้สักวันก็แล
