ความตกใจที่มีประหนึ่งดั่งพลุแตกเมื่อเห็นเพียวโผล่หน้าออกมาพร้อมประโยคคำถามของเขา หลังจากที่เขาเห็นคนมาเยือนแล้วเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยเพียงข้างเดียว ฉันก็เลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเขาซะเลย เพราะถือว่าเขานั้นเห็นคำตอบอยู่ตรงหน้าแล้ว
“ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณที่นี่นะครับ คุณซิน”
นั่นคือคำทักทายของเขา ก่อนจะหลุดออกมาทั้งตัวแล้วปิดประตูลง มาถึงตรงนี้ฉันพอจะเข้าใจนิสัยของเพียวขึ้นมาเลยในทันที ว่าถ้าหากเขาไม่สนิทกับใครจริง หรือไม่จำเป็น เขาจะไม่ใช้คำว่า สวัสดี เป็นคำทักทาย
“ครับ ผมมารับ..”
“รับเพื่อนที่นี่น่ะเพียว ข้างห้องฉันนี่เอง”
ฉันรีบดักคอเขาทันควัน เมื่อรู้แล้วว่าเขากำลังจะพูดอะไร ก่อนจะหรี่ตามองคุณซินที่ตอนนี้เหมือนจะอมยิ้มอยู่ ในขณะที่เพียวหันไปมองเขาพร้อมเลิกคิ้วเหมือนจะถาม
“อ่อ..ใช่ครับ มารับเพื่อนไปทานข้าว เขาอยู่ที่นี่”
ประโยคตอนท้ายเขาเหล่มามองฉัน ทำเอาฉันหายใจติดขัดมากเลยตอนนี้
