เที่ยงตรง!
ปัก!!
โอ๊ย! ฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ อะไรกันเนี่ย งานเก่าก็ยังไม่เสร็จ งานใหม่ก็เข้ามาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คนนะ! ไม่ใช่เครื่องจักร ถึงจะทรหดอดทนไร้ความรู้สึกได้!
“สู้ๆ นะจ๊ะ”
ฉันปรายตามองเพื่อนร่วมงานหนึ่งในสามคนที่ชอบแกล้งฉันอยู่บ่อยๆ ด้วยสายตาอาฆาตสุดฤทธิ์ หลังจากที่หล่อนเอาแฟ้มมาทุ่มลงกลางโต๊ะฉัน แล้วสะบัดตูดเดินออกไป ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสุดๆ
มันคงไม่มีวันไหนที่ฉันจะหงุดหงิดได้เท่าวันนี้อีกแล้วล่ะ โดยเฉพาะผู้จัดการที่ตั้งแต่เช้ายันตอนนี้ บอกเลยฉันเฝ้ารอจะเจอก็ไม่ได้เจอ เพราะเขาน่ะเหมือนหลบหน้าฉันอยู่ ไม่ยอมออกมาจากห้อง และก็ไม่ให้ใครเข้าพบ รวมทั้งลูกค้าคนเมื่อเช้าที่พี่เลขาอ้างว่าเป็นวีไอพีด้วย หายไปในกรีบเมฆทั้งคู่เลย
เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะออกไปแล้วแต่ฉันไม่เห็น
อยากจะเดินไปถามเหลือเกิน ว่าเขาคุยงาน หรือนอนอืดอยู่ข้างในกันแน่! ป่านนี้แล้ว ไม่หิวกันบ้างรึไง?
ส่วนเพียวน่ะเหรอ ไ
