หลังจากนั้น จนมาถึงที่พักของฉัน เราสองคนก็เงียบแข่งกันอีกระลอก และถือว่าฉันคือผู้ชนะ เพราะนอกจากปากฉันจะไม่คุยแล้วนั้น ใจฉันมันก็เงียบไปด้วย
ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าตัวฉันนี้เป็นบ้าอะไร เวลาที่เขาพูดถึงแฟนของเขาแล้วใจมักสั่นตลอด มันหวิวๆ คล้ายจะเป็นลม ในท้องมันร้อนๆ คล้ายกับคนหิวข้าว.. เอ๊ะ! หรือ ว่าฉันนั้นจะหิวข้าวจริงๆ
เออ ก็ไม่แน่นะ!
“ขอบคุณนะคะคุณซินที่มาส่ง อะ นี่ค่ะเสื้อคุณ”
ฉันยกมือไหว้เขาด้วยความเต็มใจ หลังจากที่ลงจากรถแล้วมายืนอยู่บนถนนหน้าตึกเก่าแก่ของฉัน
“คุณใส่ไปเถอะ ค่อยเอามาคืน”
เขาบอก ในจังหวะที่ฉันกำลังจะถอดออกพอดี
“แต่ว่า..”
“ใส่ไปเถอะคุณ เสื้อคุณมันบางมากนะ”
“เอ่อ.. งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
ฉันยิ้มกว้างให้ในความใจดีของเขา ก่อนจะปิดประตูรถให้ แล้วหมุนตัวเตรียมจะเดิน แต่ทว่า .. จังหวะที่ฉันหมุนกลับมานั้น อยู่ๆ ภาพตรงหน้าที่สว่างจ้าก่อนหน้านั้น อยู่ดีๆ กลับมืด
