ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ..
...ห้าทุ่ม..
อาจจะเป็นรอบที่สิบละมั้งที่ฉันขยับตัวเอง พลิกไปพลิกมาไม่กล้าล้มตัวลงนอนอย่างจริงจังแบบนี้ นั่นเพราะเกร็งในความดื้อดึงของคุณซิน ที่บอกให้กลับไปเท่าไหร่ ก็ไม่ยอมกลับ ทำเอาฉันต้องนอนไม่หลับ มีความกังวลระดับยิ่งใหญ่ ซึ่งเรื่องที่กำลังกังวลมันเรื่องอะไร อันนี้ตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เฮ้อ..
“คุณซินคะ”
“ครับ”
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ไม่ต้องกลัวว่าฉันช็อกตายคาห้องหรอกค่ะ นี่มันดึกแล้ว คุณควรกลับบ้าน”
เขาเหล่ตามองฉันเลยในทันทีที่ฉันนั้นพูดจบ ด้วยแววตาที่เอือมระอาฉันสุดๆ เพราะก่อนหน้านี้ ฉันได้ทำการพูดกับเขาด้วยประโยคทำนองนี้หลายครั้งแล้ว ซึ่งอันที่จริง..ในจังหวะนี้คนที่จะมาทำหน้าเอือมระอาได้ต้องเป็นฉันสิ แล้วเขาจะมาขมวดคิ้วใส่ฉันทำไมเนี่ย..
“คุณแน่ใจเหรอ..”
“อ้าวคุณ พูดออกไปขนาดนี้แล้ว ก็ต้องแน่ใจสิคะ นี่มันห้องฉันนะ ฉันจะนอนป่วยสักสามวัน ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร
