“ผมอยากเจอคนที่ชื่อพรายสมิง…”ผมเอ่ยบอกพี่เข้มไปอย่างจริงจัง พี่เข้มก็มองหน้าผมด้วยสีหน้าดุดัน
“เอ็งจะไปอยากเจอมันทำไม?”พี่เข้มถามผมเสียงเขียวอย่างไม่พอใจ ทำให้ผมงุนงงหนักเพิ่มขึ้นไปอีกว่าทำไมพี่เข้มต้องไม่พอใจผมขนาดนี้ด้วย
“ก็เป็นเพราะพรายสมิงไม่ใช่เหรอครับ…ที่ทำให้ผมมาที่นี่…เพราะฉะนั้นเขาจะต้องรู้วิธีที่จะทำให้ผมกลับไปยังที่ที่ผมมาได้สิครับ…”ผมว่าอย่างจริงจัง แววตามุ่งมั่นผิดกับพี่เข้มที่มองผมด้วยแววตาสั่นไหว
“เอ็ง…ไม่อยาก..อยู่กับข้าเหรอ?”พี่เข้มเอ่ยถามผมเสียงสั่นไหวแววตาก็สั่นไหวเช่นกัน ทำให้วินาทีนั้นเหมือนสิ่งที่อยู่รอบๆตัวผมได้หยุดชะงักลงไป
ทั้งๆที่ลมยังคงพัดแรงกระหน่ำอยู่แท้ๆแต่พอได้ยินคำพูดที่เขาถามผมเสียงแผ่วเบาและสั่นไหวของพี่เข้มแล้วทำให้ผมเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ
นั่นสิ ถ้าผมกลับไปยังที่ที่ผมจากมา ผมก็จะไม่มีวันได้เจอพี่เข้มของผมอีกแล้ว ใช่ไหม
“ตอบข้าสิ…ว่าเอ็งไม่อยา
