เช้าวันต่อมา…..
บ้านพรานเข้ม….
ดาวเหนือ…..
พรึบ
“โอ้ย….”ผมร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วทั้งบริเวณร่างกายของผมเหมือนกับกระดูกของผมมันแตกหักออกเป็นชิ้นๆเลยล่ะ
พรึบ
“อย่าเพิ่งขยับมาก…กระดูกเอ็งไอ้เข้มเพิ่งจะต่อให้…เดี๋ยวจะกลับไปหักอีก….”น้ำเสียงดุๆที่คุ้นหูผมเอ่ยขึ้นมาทำให้ผมหันไปมองหน้าลุงสิงห์ทันทีพลางขมวดคิ้วงุนงงสงสัยว่าสิ่งที่ลุงพูดเมื่อครู่นี้คืออะไรกัน
กระดูกผมหักเหรอ และพี่เข้มเพิ่งจะต่อให้ด้วย จะเป็นไปได้ยังไงกันก็ในเมื่อภาพความจำสุดท้ายก่อนที่ผมจะหมดสติไปผมนั่งอยู่บนต้นไม้มองลงมายังพื้นเบื้องล่างที่มีร่างของเสือดำใหญ่นอนบาดเจ็บเจียนตายอยู่และทันใดนั้นร่างของเสือดำก็แปรเปลี่ยนมาเป็นร่างของพี่เข้ม
“ทำไมเอ็งทำหน้าตื่นตะหนกแบบนั้น?”ลุงสิงห์เอ่ยถามผมพร้อมกับมองหน้าผมอย่างสงสัย ผมก็มองหน้าแกด้วยสีหน้าเป็นกังวลและสงสัยกลับไป ผมก็ค่อยๆยันร่างของตัวเองลุกขึ้นนั่งโดยมีลุ
