พยศรักร้ายนายมาดนิ่ง

พยศรักร้ายนายมาดนิ่ง EP.2 ฉุดอารมณ์ไม่ขึ้น

เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว

ด้านนานิล นานิลดา ร่างบางในชุดกางเกงยีนส์ขายาวและเสื้อกีฬาสีเขียวใบหน้าสวยใสสวมทับด้วยแว่นทรงกลมผมยาวถูกเก้ามัดจุกขึ้นกลางหัว นานิลฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะนี้อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฉันต้องไปถึงโรงยิมแล้ว วันนี้ที่มหาลัยฉันมีการแข่งขันกีฬาฉันที่รับงานจากรุ่นพี่ต่างคณะต้องรีบไปแต่งตัวเพื่อเป็นกองเชียร์ให้กับทีมสีแดง ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออีก 25 นาทีให้ตายเถอะ ป่านนี้ยัยโปรเกลคงรอชำแหละเนื้อฉันออกเป็นชิ้นๆ แล้วแหละ ร่างบางใบหน้าสวยใสวิ่งมาสี่คูณร้อยเมตรหยุดที่ห้องแต่งตัวภายในโรงยิมด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ เนื่องจากวิ่งลงจากรถเมล์หน้ามอ.มาถึงโรงยิม

“เฮ้ย...ไม่ไหว จาเปงลม” เสียงเหนื่อยหอบของรุ่นน้องปี 3 เอ่ยกับรุ่นพี่ปี 4 ต่างคณะ ซึ่งเป็นคนที่รับงานวันนี้ให้กับนานิล

“น้องนิลทำอะไรอยู่คะลูก ทำไมถึงพึ่งมา เอ้านี้มาช้าดีนักเหลือชุดให้เลือกแค่นี้แล้วนะใส่ไม่ได้ก็หาวิธีจัดการเองละกัน สาวๆ คนอื่นเขาแต่งตัวพร้อมลงสนามแล้ว รีบค่ะลูกจะนอนเหนื่อยอะไรอีก เร็วค่ะ เดี๋ยวไม่ทันคนอื่นเขา” เมื่อพี่น้ำมนต์สาวสวยคณะศิลปกรรมเอ่ยมาเช่นนั้น นานิลก็หยิบถุงกระดาษเป็นชุดที่จะใส่วันนี้ขึ้นมาทันที

ด้านโปรเกลที่อยู่ในชุดพร้อมลงสนามแล้วนั้น โปรเกลที่เห็นสภาพนานิลเหงื่อไหลชุ่มไปทั้งตัวถึงกับเดินเข้ามา

“ยัยนิล นี้ฉันโทรหาแกสายแทบพังอย่าบอกนะว่าแกพึ่งมา” มาถึงโปรเกลถึงกับต่อว่าเพื่อนสนิทของเธออย่างมีอารมณ์

“ก็เออนะสิ รถติดหนะ” นานิลเอ่ยจบร่างบางเดินถือชุดไปยังอีกห้อง

“แก ยัยนิลห้องนั้นพวกสีขาวแต่งตัว คนเยอะไปโน้นดิ ฉันจะมองทางให้แกเอง” เมื่อโปรเกลเอ่ยมาเช่นนั้นทั้งสองสาวก็เดินมาหยุดอีกห้องที่ไม่มีคนซึ่งเป็นห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา

“ฉันกับยัยกิ๊บก็เปลี่ยนชุดกันในห้องนี้แหละ ไม่ต้องต่อคิวให้เสียเวลา”

“เอางั้นเหรอ” นานิลถามเพื่อนเพราะดูๆ ไปห้องนี้วังเวงยังไงชอบกลแต่คงไม่มีอะไรหรอก

“ฉันเฝ้าประตูให้แกเอง แต่อย่าช้าละ หน้าผมแกยังไม่ได้ทำเลย” เมื่อโปรเกลเอ่ยมาเช่นนั้น นานิลก็หอบชุดที่ต้องใส่เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาทันที ห้องในนี้เป็นห้องลับอีกห้องเพราะข้างนอกมียัยโปรเกลเฝ้าคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เมื่อเป็นเช่นนั้นนานิลก็ไม่รอช้า ร่างบางยืนถอดชุดของตนในมุมมืดออกทีละชิ้น เริ่มจากเสื้อกีฬาตัวโต และกางเกงยีนส์ขายาว ที่มีแสงแดดสาดเข้ามาเพียงนิดหน่อยแต่ก็มองเห็น ชุดที่1 ลองเสร็จแต่ใหญ่ไป ขณะที่ร่างบางก้มๆ เงยๆ หยิบชุดจากถุงกระดาษใบที่สองกำลังจะยกขาขึ้นสวมนั้น

!! พรึบ !! แสงไฟตรงหน้ากับสว่างจ้าขึ้นมา ฉันหันมองคนที่เปิดไฟคิดว่าเป็นยัยโปรเกล สายตาทั้งคู่ประทะเข้าหากัน

“อร้าย...กรี๊ด” ฉันตกใจที่เจอผู้ชายโรคจิตยืนจ้องหน้าของฉัน

“เฮ้ย...”

“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต นี้นายเข้ามาได้ไง” นานิลกรี๊ดร้องแหกปากโวยวายเสียงดัง ฉันตกใจถึงกับทำอะไรไม่ถูก มือเรียวบางยกขึ้นมาปิดที่หน้าอกถึงจะมีบราซิลิโคนปิดแต่นั้นก็ปิดได้แค่ส่วนหัว ส่วนท่อนล่างมีเพียงกางเกงซับในตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มเจ้าตัวน้อยตัวนิดของฉันเอาไว้ เลือกไม่ถูกจะปิดส่วนไหนก่อนดี สำคัญไปหมด

ด้านโรมที่ถูกผู้หญิงแก้ผ้าโชว์ของลับต่อหน้าต่อตาอย่างไม่ทันทั้งตัว และแหกปากกรี๊ดลั่นถึงกับทำตัวไม่ถูก

“เอ้ย...ยัยบ้า นี้เธอเลิกแหกปากโวยวายสักที ฉันไม่ใช่โรคจิต ไม่ได้อยากจะมองเธอนักหรอก” ไอ้บ้าหน้าหล่อที่ปากบอกไม่อยากมองแต่เล่นจ้องส่วนนั้นของฉันตาไม่กระพริบ

“ไม่หยุดฉันจะตะโกนให้รู้กันไปเลยว่านายมันเป็นพวกโรคจิต ถ้ำแอบมองสาวๆ สวยๆ อย่างฉัน กรี๊ด...” ด้านนานิลที่จะแหกปากกรี๊ดรอบที่สอง กับถูกโรมจู่โจมเข้าหา ร่างสูงล็อกตัวคนตัวเล็กฝ่ามือหนาปิดปากเสียงกรี๊ดเอาไว้ กลัวว่ายัยบ้านี้จะสร้างเรื่องให้เขาอับอายเสียหน้า ยิ่งเขาปิดยัยบ้านี้กับยิ่งเพิ่มแรงกัดที่มือเขา

“ฉันบอกให้เธอหยุดแหกปาก หยุดสักทีสิวะ โอ้ย...” โรมถึงกับประสาทเสียกับผู้หญิงคนนี้อยู่ไม่น้อยที่เธอกล่าวหาว่าเขาเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองพวกของสงวนเล็กๆ ทั้งสองร่างยื้อขัดขืนกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร ยิ่งเขาบีบปากเธอ เธอยิ่งฝังเขี้ยวแหลมๆลงที่มือเขา แต่นั้นใช่ว่านานิลจะคิดฟัง ฟันซี่เล็กกัดเข้าที่ฝ่ามือหนาของโรมอย่างเต็มแรง คนที่ถูกเขี้ยวหมาบ้ากัดเต็มมือถึงหยีหน้า

“โอ้ย...ยัยบ้า ฉันบอกให้หยุดไง นี้เธอมากัดมือฉันทำไม ปล่อยสิวะ โอ้ย บอกให้ปล่อย” โรมถึงกับร้องเสียงหลงที่ถูกนานิลกัดเข้าที่ฝ่ามือ กับกลายเป็นว่าทั้งสองร่างกอดรัดกัน ทั้งสองร่างเสียดสีกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร คนกัดก็ไม่คิดจะยอมฟัง ด้านโรมที่ทนไม่ไหวกับสะบัดมือออกจากปากของนานิลด้วยความแรง ทั้งสองจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ตาประสานตาอารมณ์ตอนนี้ดุเดือดด้วยกันทั้งคู่ ส่วนคนที่ถูกมอง ร่างบางล่อนจ้อนถึงกับลืมตัวว่าตนอยู่ในสภาพไหน ตอนนี้โมโหไอ้โรคจิตถ้ำมองมากความอายเสียอีก ฉันขอจัดการและสั่งสอนคนนิสัยเสียแอบมองคนอื่นหน่อยเถอะ

ด้านโรมก็หัวเสียกับผู้หญิงบ้าเลือดคนนี้อยู่ไม่น้อย ทั้งสองจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงเข้มเอ่ยออกมาด้วยท่าทีโมโหจัด

“เธอ” ยัยบ้านี้มีสิทธิ์อะไรมากัดมือเขาถึงกับเลือดซึม

“ทำไม...” นานิลจ้องสายตาคมเข้มตรงอย่างไม่มีท่าทีจะยอม

“มีสิทธิ์อะไรมากัดมือฉัน ฉันจะเอาเรื่องเธอให้ถึงที่สุด” โรมเอ่ยกับคนตรงหน้าอย่างเหลืออด

“ไอ้โรคจิต นายต่างหากที่แอบมองฉันก่อน” นานิลตะเบ่งเสียงขึ้นด่าลั่นอย่างไม่ยอม

“เหอะ...ฉันนี้นะมาแอบมอง ผู้หญิงอย่างเธอ”

“ก็เออนะสิ” นานิลสวนกลับร่างสูงในชุดกีฬาตรงหน้าที่สาวเท้าหาคนตน มือเรียวยกขึ้นมาปิดหน้าอกและซิลิโคนนานิลถอยหลังเดินมาจนกระทั่งแผ่นหลังบางติดผนัง

“ถอยไป” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นมาแต่นั้นใช่ว่าโรมจะคิดสนใจ

!! ตึก !! นัยน์ตาสีดำคมเข้มสบตาผ่านแว่นตาทรงกลมหนาที่จ้องเธอมา ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ ผู้ชายตรงหน้าฉันคนนี้พอมองในระยะไกลเข้าหล่อและดูดีมาก แต่สายตาของเขาตอนนี้น่ากลัวมากกว่าความหล่อซะอีก เขาดูโมโหฉันมากอย่างที่ฉันในตอนนี้ที่โมโหเขาไม่ต่างกัน ตาจ้องตา มือเรียวได้แต่กำมือแน่นด้วยท่าทีโกรธจัด ใบหน้าสวยซ่อนกรอบแว่นตาเชิดหน้าขึ้นมาอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัว

“โรคจิตมาแอบดูผู้หญิงแก้ผ้า”

“ ถ้าเธอมีตาก็คงรู้ว่าที่นี่มันห้องเก็บของ ไม่ใช่ห้องแต่งตัว” โรมเอ่ยเสียงดังลั่นด้วยสีหน้าอันหงุดหงิด เขาหัวเสียและยังเจ็บตัวเพราะยัยบ้าเลือดนี้อีก เขาแค่เอาลูกฟุตบอลแต่ใครจะคิดว่าจะมาเจอผู้หญิงแก้ผ้าต่อหน้าต่อตา สายตาคมมองสำรวจร่างบางเปลือยต่อหน้าของตน

“อกไข่ดาว ไซส์มินิอย่างเธอใครจะอยากมอง เห็นแล้วมันฉุดอารมณ์ไม่ขึ้น” นานิลที่คนไอ้โรคจิตต่อว่าเช่นนั้น ร่างบางถึงกับเม้มริมฝีปากแน่นด้วยท่าทีโกรธจัด มือเรียวยกขึ้นมาปิดที่หน้าอกเอาไว้แน่น เธอโกรธคนตรงหน้าจนปากสั่นระริก โกรธมากกว่าอายซะอีก ใบหน้าอันหล่อเหลาผุดรอยยิ้มอันร้ายกาจขึ้นมาแขนพลาดลงที่ผนัง ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ คนที่ไม่เคยถูกชายใดเข้าใกล้ในระยะประชิดตัวเช่นนี้ ถึงกับหายใจไม่ถึงท้อง

“นี้...นี้นายจะทำอะไร ถอยๆ ไปหน่อยสิ”

“บอกแล้ว ไม่ได้อยากจะดูนักหรอก เธอไม่ได้สวยขนาดนั้น แก้ผ้าต่อหน้ายังฉุดอารมณ์ไม่ขึ้น” โรมเอ่ยจบร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าหงุดหงิดและหัวเสียสุด เสียอารมณ์เสียเวลากับยัยหมาบ้านี้ชะมัด

ด้านนานิลที่ถูกโรมต่อว่าเช่นนั่นร่างบางถึงกับหน้าชา นานิลฉันอยากจะกรี๊ดด่าให้คนหน้านิ่งเมื่อครู่นัก นายนั้นกล้าดียังไงว่าวิจารณ์รูปร่างหน้าอกของฉัน

“ละไหนบอกว่าไม่อยากจะมอง สรุปคือเขาเห็นสินะ โอ้ย...อยากจะบ้าตายเพราะความมักง่ายของตัวเองแท้ๆ ที่ต้องมาแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้” ไอ้อายมันก็อายอยู่หรอกแต่ใครจะคิดว่าห้องนี้จะมีคน นานิลพยายามสลัดภาพคนถ้ำมองออกจากหัว ยัยเกลนะยัยเกลละไหนยัยนั้นบอกจะดูต้นทางให้ฉัน หึยัยเพื่อนบ้า ขายหน้าชะมัด นานิลได้แต่คาดโทษเพื่อนสนิทของตน