นานิลหลังจากที่ถูกโรมจับใส่ในรถสปอร์ตคันหรูของเขาแล้วนั้น ร่างบางมองค้อนโรมด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“โรม นี้นายจะพาฉันไปไหน ฉันบอกนายไปแล้วไง ว่าไม่ติว” นานิลเอ่ยด้วยสีหน้ากล้าๆ กลัวๆ ถ้าหิวเขาคงไม่ได้จะจับฉันกินเหมือนก่อนหน้านี้หรอกนะ และที่ฉันเลือกที่จะไม่ได้ติว เพราะกลัว กลัวตัวฉันเองที่จะหลงระเริงไปกับเขา โรมไม่ถามเธอก่อน ใครจะอยากไปกับเขาถ้าเขาจะใจดีติวอยากอื่นแอบแฝง บอกเลยฉันขอบาย
“แค่หิวข้าว หาคนทานเป็นเพื่อน” โรมเอ่ยบอกขณะที่ใช้สายตาจับจ้องไปที่ท้องถนน พอเขาบอกว่าหิวข้าวเธอกับโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“หิวข้าว นายก็ไปคนเดียวสิ จะมาลากฉันไปด้วยทำไม” นานิลพออยู่กับโรมสองต่อสองทีไร ใจฉันนิจะสั่นเต้นแรงทุกที จะสั่นไรนักหนา เกลียดตัวเองนัก จะไม่เข้าใกล้ ไม่ยุ่งสุดท้ายก็ขึ้นรถมากับเขาอยู่ดี ฉันเพลียกับตัวเอง
ด้านโรมหลังจากพานานิลขับรถออกมาจากร้านคาเฟ่ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็พานานิลมาถึงร้านอาหาร
