วันต่อมา
@ตึกคณะวิศวะการบิน
นานิลร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทสั้นเลยเข่ามาเพียงเล็กน้อย นี้เป็นเวลาที่เธอเลิกเรียนแล้วแต่กับมานั่งมองสมาร์ทโฟนรอสายจากใครบางคนที่รับปากจะติวให้เธอ ทั้งที่อีกไม่กี่นาทีจะห้าโมงเย็นแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนที่รอนั้นจะโทรมาสักที
“หรือเขาจะลืมแล้ว” เพียงแค่คิดว่าโรมลืมนัดติวให้ฉันเธอ จู่ๆ นานิลกับรู้สึกน้อยอกน้อยใจขึ้นมาเสียดื้อๆ
“ไม่ว่าง ไม่ติวแล้วก็น่าจะบอกกันบ้าง” ร่างบางพึมพำน้ำเสียงออกมาด้วยท่าทีน้อยใจให้กับคนที่นัดตน นี้ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่มีท่าทีเขาจะโทรมา จะต่อโทรหาเขาก่อนก็กลัวอีกฝ่ายจะรำคาญ ดวงตาเรียวเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ อีก 10 นาทีถ้าเขาไม่ติดต่อมาฉันก็ไม่รอแล้ว
!! ฟู่...!! นานิลได้แต่นั่งมองหน้าจอมือถือ เล่นโซเชียวฆ่าเวลาไปหลายนาที แต่โรมนั้นก็ยังเงียบอยู่เลย จะโทรก่อนก็ไม่กล้า และทำไมฉันต้องรู้สึกอึดอัดอะไรมากขนาดนี้ด้วย นานิ
