บทที่2

942 Words

ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นพรหมลิขิตหรือเปล่าที่ทำให้ผมมายืนอยู่ตรงนี้ แต่ที่รู้ ๆ คือมันเป็นภารกิจ ! หลังจากเข้าบ้านมาแล้ว ตัวผมและเด็กปีหนึ่งคนอื่น ๆ จะได้รับภารกิจจากประธานบ้าน อย่างที่บอกไปว่า MAD HOUSE นั้นมีเฮียกาลเป็นประธาน คงได้เวลาแนะนำผู้ชายคนนี้แล้วใช่ไหม… เฮียกาลเป็นญาติผมเองเกี่ยวข้องทางสายเลือดเต็ม ๆ เพราะเฮียเป็นลูกชายของลุงนับพันกับป้าไอวี่ ผมก็ไม่รู้ว่าลุงกับป้าเป็นยังไง แต่เฮียกาลน่ะทั้งบ้าทั้งกวน ดังนั้นภารกิจแต่ละอย่างที่ได้ย่อมไม่ธรรมดา…แต่แม่งสัปดนเลยล่ะ ! ภารกิจที่ผมได้คือ… ให้ไปหาบราเซียของผู้หญิงในบ้านโดยไม่ให้เธอรู้ตัว นี่ผมมาอยู่ในจุดที่ขโมยบราเซียของผู้หญิงแล้วหรือ โธ่… ชาลีเอ๋ยย ถามว่าทำไหม… ทำดิ ! ผมไม่กล้าหือกับเฮียหรอก ชาลีสุดหล่อคนนี้เชื่อฟังรุ่นพี่เสมอ ดังนั้นผมเลยต้องมองหาบราเซียของใครสักคน และผมก็เจอห้องของสาวฝั่งตรงข้าม แบบว่าใกล้ดีไง หนีง่ายอะไรง่าย เพราะขืนเธอจับได้ภารกิจล้มเหลว จากนั้นก็จะโดนทำโทษได้อายมากกว่าเดิมแน่ แต่ก่อนไปทำภารกิจผมก็ไม่ลืมที่จะคว้ากล้องคู่ใจไปด้วย เอาไว้ถ่ายหลักฐานความสำเร็จของผม นอกจากจะชอบอ่านนิยายรักแล้วอีกอย่างที่ผมชอบก็คือการถ่ายภาพ ผมเข้าเรียนที่นี่ในคณะศิลปกรรมศาตร์ สาขาภาพถ่าย เพราะชอบมองสิ่งต่าง ๆ ผ่านเลนส์ มันไม่ได้ทำให้ผมเห็นอะไรกว้างขึ้น แต่กลับกันมันทำให้ผมเห็นอะไรที่ชัดเจนและรู้สึกถึงสิ่งต่าง ๆ ได้มากขึ้น จริง ๆ ผมไม่ใช่คนพูดมากหากไม่ได้อยู่กับเพื่อนสนิทผมแทบจะไม่พูดเลย แต่จะแสดงความรู้สึกและคำพูดผ่านทางภาพ… ไงล่ะ คิดว่าผมเท่ไหม ? แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ควรสนใจในตอนนี้ เพราะว่าผมกำลังมุ่งมั่นในการทำภารกิจอยู่ แน่นอนว่าผมยืนอยู่หน้าห้องเป้าหมายมาเกือบสิบนาทีแล้ว ประตูห้องไม่ได้ถูกคล้องกุญแจเอาไว้แสดงว่าเธออยู่ในห้อง…และผมจะเข้าไปยังไงล่ะที่ไม่ให้เจ้าของห้องรู้ตัว… กริ๊ก… เหตุบังเอิญอย่างที่สองคือ… เธอไม่ได้ล็อกห้อง ผู้หญิงสมัยนี้น้า ไม่รู้จักระวังตัวกันซะบ้างเห็นว่าเป็นบ้านของมหา’ลัยแล้วคิดว่าจะปลอดภัยหรือไง หึ… ถ้าลองคนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปเป็นไอ้นาวาสิ เธอคงไม่รอดแน่ฟันธง แต่เผอิญว่าเป็นผมไงและตอนนี้ผมเองก็กำลังทำภารกิจอยู่ ! เสี่ยงเป็นเสี่ยงวะ ถ้าเข้าไปแล้วเธอเห็นผมก็แค่ล้มเหลวหาห้องใหม่ แต่ถ้าเข้าไปแล้วไม่เจอก็บิงโก…. คิดได้ดังนั้นผมก็ผลักประตูช้า ๆ อย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เจ้าของห้องรู้ตัวว่ามีหนุ่มสุดหล่อมาเยือน ผมเกร็งเท้าแน่นทุกย่างก้าวเพราะกลัวจะมีเสียงเดินให้ได้ยิน การย่องเข้าห้องคนอื่นทำใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยแฮะ ผมค่อย ๆ ย่องเข้าไปจนถึงกลางห้อง… ว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่ ผมยืนนิ่งอยู่สักพักเพื่อฟังเสียงอะไรบางอย่าง มันเหมือนเสียงน้ำผมเลยเข้าไปใกล้ห้องน้ำอีกนิดเสียงนั้นก็ยิ่งดังขึ้น เป็นอันรู้กันว่าเจ้าของห้องอาบน้ำอยู่ จะรออะไรล่ะ ผมรีบตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาบาร์เซียสักตัวเอาไปทำภารกิจ ผมเอื้อมมือไปสะเปะสะปะก็เจอเข้ากับสิ่งที่ต้องการ ปรากฏว่า… มันเป็นบราเซียลายหน้าหมูสีชมพู ! โอ้โห โคตรฟรุ้งฟริ้ง ผมกดชัดเตอร์กล้องดังแชะเพื่อถ่ายภาพบรานั่นเป็นหลักฐาน ก่อนจะคว้าจับเต็ม ๆ มือแล้วกำไว้ แบบว่าลืมเอากระเป๋ามาใส่น่ะ ถือไปแบบนี้ก็สะดวกดี ผมเงยหน้ามองไปที่ห้องน้ำอีกครั้งเพื่อแน่ใจว่าเธอยังไม่ได้ออกมา ใช่… เธอยังไม่ได้ออกมาแต่เสียงน้ำอ่ะหยุดไปแล้ว ฉิบหาย ! ขืนอยู่ต่อผมโดนจับได้ชัวร์ ว่าแล้วก็รีบโกยอ้าวโดยไม่ได้ดูว่ามีสิ่งของวางเกะกะอยู่ที่พื้น ผมนี่แทบจับกบเลยครับ แต่การสะดุดของผมส่งเสียงดังจนเจ้าของห้องรีบเปิดประตูห้องน้ำออกมา ผมตกใจกลัวเธอจะเห็นเลยรีบวิ่งออกประตู เธอจึงเห็นแค่หลังไว ๆ ส่วนผมเองก็ไม่เห็นหน้าเธอเช่นกัน ได้ยินแต่เสียงตะโกนไล่หลังว่า… “กลับมานะ ไอ้โจรขโมยชุดชั้นใน !” กลับให้โง่สิครับ ณ จุดนี้ ! แม้รู้ว่าเธอคงไม่วิ่งออกมาในสภาพที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ แต่เพื่อความปลอดภัยผมจึงวิ่งเลยไปทางปีกซ้ายแล้วแวะเข้าห้องไอ้คชาเพื่อกบดานสักพัก เธอเห็นหน้าผมไหมนะ ? มันเป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวผมผสมปนเปกับเสียงเหนื่อยหอบ แต่ในความกลัวก็มีความสงสัยเข้ามาด้วย… ผมสงสัยว่าหน้าตาเธอเป็นยังไง เสียงใส ๆ นั่นทำให้ผมจินตนาการไปว่า เจ้าของบราเซียตัวนี้ต้องคงน่ารักไม่เบาเลยล่ะ ผมยกมันขึ้นมาไว้ตรงหน้าแล้วยิ้มกริ่มให้กับความสำเร็จของภารกิจ… ไม่โดนลงโทษแล้วโว้ยยย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more