บทที่4

1111 Words

จริง ๆ ผมก็ไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรงนักหรอก เพียงแต่ผมเป็นพวกชอบสัมผัสหรือที่มันเรียกว่า ‘สกินชีx’ นั่นแหละ ผมชอบถูกคนอื่นสัมผัสแล้วก็ชอบสัมผัสคนอื่นมาก ๆ ด้วย คนที่สนิทกับผมซึ่งส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชายจึงจะโดนผมกอดเป็นประจำ หากคนไม่รู้จักคงมองว่าผมเป็นพวกรักร่วมเพศ แต่จริง ๆ ไม่ใช่นะครับ ผมแค่อยากสัมผัสไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้น คือไม่ได้สัมผัสเพราะรักใคร่ แต่สัมผัสเพราะผมขาดความอบอุ่น ไม่ใช่พ่อแม่ไม่รักนะครับ พ่อกับแม่ผมใส่ใจลูก ๆ ดีมาก แต่เพราะตอนเด็ก ๆ ผมป่วยบ่อยน่ะ ต้องอยู่โรงพยาบาลนานหลายวัน บางทีก็เป็นเดือนเลยเหงา ผมก็จำความรู้สึกนั้นไม่ได้หรอกนะตอนที่อยู่โรงพยาบาลน่ะเพราะเด็กมากเลย พอเริ่มโตขึ้นผมก็กลายเป็นคนชอบสัมผัสโดยไม่รู้ตัว และผมคิดว่าช่วงนี้อาการเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ “ผู้หญิงน่ะหาง่าย แต่คนรักน่ะหายาก” พูดแล้วก็นึกถึงน***********กเรื่องนึงที่เคยอ่าน เป็นความรักที่ซาบซึ้งจนผมต้องหลั่งน้ำตาให้ “พอเลยมึง ไม่ต้องมาสำบัดสำนวนแถวนี้ กูจะอ้วก” เฮียผมช่างไม่มีความละเอียดอ่อนในหัวใจเอาซะเลย ผมมองเฮียนิ่ง ๆ ก่อนจะเบนสายตาไปที่พื้นก็เห็นไอ้ยกทรงหมูนั่นพอดี “ถือว่าผมทำภารกิจเสร็จแล้วนะเฮีย” “เออ ไม่ต้องย้ำ” ดูเหมือนคำพูดของผมจะทำให้เฮียนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ผมเลยอดที่จะแซวไม่ได้ “ถ้าติดใจอยากใส่ยกทรงอีก เรียกผมมาดูด้วยนะจะได้แชะภาพเป็นที่ระลึก” ชึบ ! “ไอ้เวร มึงเอาของกลับไปด้วยเลย” เฮียกาลกลั้นใจเอื้อมไปหยิบยกทรงแล้วเอามาปาใส่ผม “ไปละเฮีย โชคดี” ผมยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกจากห้อง โดยมีเสียงด่าทอจากเฮียตะโกนไล่หลังมาติด ๆ เรื่องอะไรจะเอากลับด้วยเดี๋ยวเจ้าของไอ้นี่มาเห็นผมถือ ผมก็ซวยดิ… ผมเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนลงมาถึงชั้นสาม ระหว่างที่ผมเลี้ยวโค้งมาตรงบันไดสายตาผมก็ปะทะเข้ากับเรือนผมสีดำยาวสลวย เจ้าของเรือนผมนั่นเดินลงบันไดไปอีกฝั่ง ผมเลยเห็นแค่นั้น… แค่เส้นผมพลิ้วไหวยามต้องลมแค่นั้นก็สะกดสายตาผมให้ชะงักค้าง อยากเห็นหน้าเธอคนนั้นจัง… แต่คงตามไปไม่ทันแล้ว เย็นวันถัดมา ปลายฝนต้นหนาวแบบนี้แทนที่อากาศจะเย็นสบาย แต่เปล่าเลยครับร้อนฉิบหาย นี่ขนาดตอนเย็นนะเนี่ย ! สายลมอุ่นพัดเอาความร้อนเข้ามาในตัวบ้านจนรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในเตาเผา ผมยืนนิ่ง ๆ จ้องมองไปยังเบื้องหน้าพยายามขยับตัวให้น้อยที่สุดเพื่อลดการใช้พลังงาน ผิดกับคนข้างตัวผมที่กำลังแสยะยิ้มอย่างสะใจกับภาพที่เห็น มันไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่… ไอ้คชากับไอ้นาวาถูกทำโทษเท่านั้นเอง ! “มึงสองตัวอ่ะให้ไวเลย” เฮียกาลตะโกนสั่งเสียงดังลั่น เหตุที่เพื่อนรักผมทั้งสองต้องมาโดนลงโทษคือ… พวกมันทำภารกิจไม่สำเร็จครับ มือใหม่ใจป๊อดทั้งคู่ ก็ไม่รู้หรอกว่าภารกิจของพวกมันคืออะไร แต่คงไม่ง่ายไปกว่าของผมแน่ ๆ เผอิญว่าผมมันเป็นพวกที่มีความมุ่งมั่นและตั้งใจ เฮียสั่งอะไรมาผมต้องทำให้สำเร็จ ! “เริ่มลงโทษกันแล้วเหรอวะ” ผมหันไปมองเสียงทุ้มห้าวของคนมาใหม่ เขาคือ ‘เจบี’ รองประธานบ้านหน้าตี๋ ส่วนตัวผมไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่นัก แต่หากวัดจากท่าทางและการแต่งตัวแล้วความกวนตีนมีไม่แพ้ประธานบ้านเลย ผมปรายตามองสักพักก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปตรงหน้าอีกครั้ง “เออ แดดล่มลมตกนี่แหละดี… เอ๊ะ” เสียงคึกคะนองของเฮียหยุดลงเมื่อหันมาเห็นผมยืนอยู่ข้าง ๆ เฮียขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วอยู่ดี ๆ ก็มองผมด้วยดวงตาที่ทอประกาย “อะไรเฮีย” สายตาแบบนั้นไม่น่าไว้ใจสักนิด บางทีเฮียกาลอาจจะมีแผนการอะไรบางอย่างในใจแน่ ๆ ผมเป็นน้องเฮียมาสิบแปดปี แม้จะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันแต่ก็รู้นิสัยกันจนหมดไส้หมดพุง “แล้วมึงมายืนทำส้นตีนอะไรตรงนี้ ไอ้ชาลี” “อ่าว เฮียลืม?” แค่เพียงข้ามคืนเองเฮียคงไม่ลืมหรอกว่าผมทำภารกิจผ่าน แต่ที่ถามอาจเป็นเพราะว่าเฮียมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงอยู่ “กูไม่ลืม แต่กูสงสัย ว่าทำไมมึงปล่อยให้เพื่อนรักสองตัวโดนทำโทษ แล้วตัวมึงมายืนมองยิ้มอ่อนอยู่แบบนี้ เพื่อนรักไม่ใช่เหรอวะ ทำไมมึงไม่ไปร่วมหัวจมท้ายกับพวกมัน” เฮียกาลตบบ่าผมหนัก ๆ ทุกคำพูดของเฮียมันดังก้องในสมอง เฮียแม่งคนจริง ! ผมลืมได้ไงวะ คำว่า ‘เพื่อนรัก’ มันต้องไม่ทิ้งกันนี่หว่า เพื่อนสุขเราสุขเพื่อนทุกข์เราทุกข์ ! ผมนี่แม่งไม่ได้เรื่องจริง ๆ เพราะเฮียเลยที่จุดประกายไฟแห่งความจริงจังให้ผม ! “มันร้อนนะเฮีย” เอ่อ… แต่พอมองเห็นแดดเท่านั้นแหละ ผมก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา อยากทำหน้าที่เพื่อนที่ดีด้วยการเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ “นั่นเพื่อนรักมึงนะ? ไปเลยให้ไว ไปยืนเป็นเพื่อนไอ้สองตัวนั่นเดี๋ยวนี้ !” คำสั่งกึ่งบังคับของเฮียส่งผลให้ผมต้องยอมจำนน ทำไงได้วะ ผมแม่งถูกสอนมาให้เคารพพี่ ! แล้วเฮียแม่งก็เป็นพี่ที่ดีฉิบหาย วัน ๆ คิดแต่จะแกล้งน้อง “ครับเฮีย” ผมตอบรับคำสั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นก่อนจะวิ่งไปหน้าบ้านผมก็แวะไปทำป้ายก่อน ในเมื่อผมไม่ได้โดนทำโทษเลยไม่ต้องถอดเสื้อผ้าตอนออกมาเลยยังหล่อครบถ้วน แล้วป้ายที่แขวนผมก็เลือกเขียนอะไรที่ไม่ต้องเจ็บตัว แต่ระหว่างที่ผมกำลังเลือกป้ายอยู่ก็เหลือบไปเห็นป้ายไอ้นาวาเข้า สงสัยมันจะลืม เพื่อนที่ดีอย่างผมเลยเหน็บติดตัวมาด้วย หึ… กูมาแล้วไอ้เพื่อนรักกกก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more