“ก็นานแล้ว จำไม่ได้” เขากดตาหลุบลงต่ำ แววตาเหม่อลอยเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ที่ไหนสักที่มีแต่ความโดดเดี่ยวเวิ้งว้าง สองมือแกร่งยังกอดตุ๊กตาเอาไว้แล้วลูบไปมาอย่างคนไม่รู้สึกตัว
บางทีเขาอาจจะมีปมอะไรในใจเลยทำให้มีอาการอย่างที่ว่า ซึ่งถ้าหากเดาเอาเลยล่ะก็น่าจะมาจากเรื่องครอบครัว ดูแล้วไม่น่าเชื่อว่าหมอนี่จะเป็นพวกขาดความอบอุ่นพ่อแม่ไม่รัก แต่อย่างว่าแหละคนเรามักสร้างเกราะป้องกันตัวเองจากสังคมเสมอ แต่ก็แค่การคาดเดานะ ความจริงอาจจะไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดก็ได้
“ถ้านายอยากเล่าก็บอกมาเถอะ” ฉันไม่ได้พิศวาสหมอนี่หรอกนะ แต่แม่ฉันสอนเสมอว่าเวลาคนมีทุกข์ขอให้รับฟัง แม้จะเป็นปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็จงรับฟังอย่างเข้าใจ และการที่เขาทำสีหน้าเช่นนี้ก็ดูน่าสงสารอยู่เหมือนกัน
ชาลีกะพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันที่พร้อมรับฟังเต็มที่ เขาค่อย ๆ เขยิบมาใกล้แต่ในขณะที่หมอนี่กำลังเศร้าถ้าหากฉันขัดหรือห้ามเขาอาจหดหู
