“ว่าไง เสร็จงานแล้วเหรอ?” ยิ่งเธอเอี้ยวตัวไปด้านข้างเพื่อคุยกับปลายสายก็ยิ่งเผยให้เห็นผิวขาว ๆ ด้านหลังมากขึ้น ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอแล้วบังคับไม่ให้ยื่นมือไปสัมผัสเธอ
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน” แต่มันยากเหลือเกิน เหมือนโดนสะกดจริงเลยครับ! มือผมยื่นออกไปโดยไม่รู้ตัว ประจบเหมาะกับที่วีว่าวางสายแล้วหันมาพอดี มือผมเลยชะงักค้างกลางอากาศ
เธอขมวดคิ้วให้กับท่าทางแปลกพิลึกที่มองเห็นในขณะที่ผมได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเอามือลงแล้วเหยียดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง
“ทำอะไรอ่ะ” แววตาเธอซึ่งตอนนี้มีแต่ความหวาดระแวงจ้องมองผมอย่างไม่ลดละ แบบประมาณว่าเหมือนมองโรคจิตอ่ะ ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
“เปล่า ถ่ายต่อเถอะ” ผมยกกล้องขึ้นมาโฟกัสใบหน้าเธออีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้แทบเอาหมดแรงล้มพับไปกองกับพื้น
“ไม่ได้แล้ว แฟนรออยู่”
แฟน!!! เธอมีแฟนแล้ว? ผมลดมือที่ถือกล้องลงอย่างคนหมดแรง ความรู้สึกเหมือนกับโลกกำลังพังลงต่อ
