“โชคดีเว้ย แล้วเจอกัน”
นอกจากบอกลากันเป็นคำพูดแล้ว ผมกับมันยังใช้ท่าทางฮิป ๆ บอกลากันด้วยก็แค่การใช้ไหล่ชนกันเบา ๆ แล้วดึงเข้ามากอดนั่นแหละ จบเรื่องจบราวก็รีบเดินออกมาด้านนอกทันที ความรู้สึกแรกคือหูดับ! เพราะอยู่ในที่ที่เสียงดังมาก ๆ แล้วออกมาเจอความเงียบเลยปรับสภาพไม่ทัน แต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรมากเพราะกลับไปถึงบ้านก็คงไม่ได้ไปคุยกับใคร เนื่องจากต้องเคลียร์ภาพส่งให้พี่สาวจอมแสบ
Mad house.
ทันทีที่มาถึงผมก็ตรงไปยังลิฟต์และแอบเหลือบเห็นชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอี๋อ๋อกันบนโซฟาด้วย โธ่ คนสมัยนี้ห้องหับก็มีไม่รู้จักใช้! สงสัยคงคิดว่าดึกแล้วไม่มีคนล่ะมั้ง แต่ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องของผมที่ต้องสนใจ งานการมีให้ทำอีกเยอะ ไม่กี่วินาทีลิฟต์ก็เคลื่อนตัวมาถึงชั้นที่พักเมื่อเดินต่ออีกนิดหน่อยก็ถึงห้อง แต่ก่อนจะถึงห้องผมต้องผ่านห้องไอ้นาวาก่อน เห็นปิดสนิทไร้เสียงครางแสดงว่ามันไม่อยู่
ห้องผมอยู่ถัดไปนี่เอง อยู
