บทที่9
1076 Words
“เราไม่ทำหรอก เพราะเธอไม่เร้าใจสักนิด” ก็เมื่อกี้ผมแอบเห็นหน้าอกเธอด้วยไง คือมันแบนมาก ๆ ไม่ดูม ๆ เหมือนเจ้ผมเลย แล้วผมก็ไม่ได้มีอารมณ์อะไรแบบนั้นกับเธอตอนนี้ด้วย
ผมชอบเธอ แบบว่า… มันเป็นรักบริสุทธิ์นะ วุ้ย พูดแล้วก็เขิน!
“ไอ้… ไอ้คนปากเสีย!” คราวนี้เธอทุบผมหนักกว่าเดิมอีก ผมปากเสียตรงไหนครับ ก็แค่พูดความจริง เธอไม่เร้าใจ ไม่เอ็กซ์เซ็กซ์แตกจริง ๆ นี่ แต่เธอน่ารักในแบบที่เป็นและผมก็ชอบมาก ๆ เลยล่ะ
แต่เริ่มเจ็บละนะ ทุบไม่ยั้งแบบนี้
“เราแค่จะถ่ายงาน” ผมบอกพร้อมทั้งจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ ไม่งั้นตัวผมได้ช้ำแน่ ๆ
“อะไรนะ?” จูเลียตของผมนี่ชอบถามซ้ำ ๆ หรือไงกัน ทำไมต้องให้พูดเยอะพูดแยะด้วย
“ถ่ายงาน”
“ฉันไม่ใช่นางแบบนู้ด!” เธอตวาดผม จากนั้นก็พยายามสะบัดข้อมือให้พ้นจากการเกาะกุม ดูเหมือนเธอจะเข้าใจผิดไปใหญ่ ไอ้ศิรัชมันบอกเธอแบบไหนวะเนี่ย
“จูเลียต… จูเลียตที่รัก” เธอหยุดการกระทำแล้วมองผมนิ่ง
อีกครั้งที่ใบหน้าของเราใกล้กัน ผมได้เห็นองค์ประกอบเครื่องหน้าสวย ๆ อย่างชิดใกล้ ดวงตากลมโตขับความงามด้วยขนตาแพยาว จมูกโด่งรั้นเหมือนลูกชมพู่เริ่มขึ้นสีแดงระเรือ เช่นเดียวกับแก้มใสทั้งสองข้างที่สุกปลั่งเหมือนผลมะเขือเทศ ส่วนที่น่าสัมผัสมากที่สุดคงจะเป็น… ริมฝีปากอิ่มสีสตรอว์เบอร์รีที่เผยอออกเล็กน้อย
ผมอยากจูบเธอจัง และผมกำลังทำสิ่งที่คิดโดยการโน้มใบหน้าลงไปจนริมฝีปากเราเกือบสัมผัสกัน ถ้าไม่ติดว่ามีคนมาขัดจังหวะซะก่อน
“เฮ้ย! ทำไรกันอ่ะ”
คารินที่เป็นเพื่อนในคณะถ่ายภาพเดินดุ่ม ๆ เข้ามาตะโกนใส่ ผมเลยรีบถอยหน้าหนีทั้งที่เกือบได้จูจุ๊บเธอแล้วแท้ ๆ ไม่น่ามาขัดจังหวะเลยจริง ๆ ความหงุดหงิดเลยถูกพ่นออกทางลมหายใจดัง... เฮ้อออ
“อ่าว วีว่า! แกมาทำอะไรที่นี่เนี่ย... แล้วแกกับชาลี อะไรยังไงกัน...” เธอชื่อวีว่าสินะ... บังเอิญจังที่รู้จักกับคาริน ผมปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ขาตั้งภาพ เพื่อปล่อยเวลาให้คารินได้ซักถามวีว่าอย่างถนัด ๆ
จูเลียตของผมรีบลุกขึ้นยืนแล้วจัดเสื้อผ้า เลยทำให้คารินเห็นว่าตอนนี้กระดุมเสื้อของวีว่าหลุดออกจากกันเกือบหมด เพื่อนร่วมห้องผมรีบหันมามองด้วยสีสายตาเข่นเขี้ยว
“แกทำอะไรเพื่อนฉันวะชาลี”
“ถ่ายภาพไง นั่นคือจูเลียตที่รักของเรา” ไม่คิดว่ายัยเพื่อนร่วมคณะของผมจะมีเพื่อนที่สวยหยดขนาดนี้ นี่มันพรหมลิขิตชัด ๆ คิดดูสิวีว่าอยู่บ้านเดียวกับผม แถมยังเป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีก อะไรจะบังเอิ๊ญบังเอิญขนาดนี้
”เฮ้ยย ไม่ใช่ จูเลียตที่รักของนายคือฉันเว้ย” เดี๋ยว ๆ สรุปคือผมเข้าใจผิด? ไม่นะ จูเลียตของผมไม่น่าสยดสยองแบบนี้ คารินเหมาะกับเป็นอีเปรี้ยวตลาดแตกมากกว่าจูเลียตสาวน้อยผู้อ่อนเยาว์
เธอพูดจบก็เดินไปหยิบชุดสีขาวสะอาดทำท่าจะใส่มันแต่ผมคว้ามาไว้ในมือซะก่อน รับไม่ได้จริง ๆ ครับ จูเลียตของผมต้องเป็นวีว่าเท่านั้น ไม่งั้นผมถ่ายไม่ได้แน่ ๆ
“เราอยากได้ภาพสวย ไม่ได้อยากได้ภาพสยอง” ผมกางผ้าเนื้อนิ่มสีขาวสะอาดออก แล้วสวมไปที่ตัวของวีว่าโดยที่เธอยังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาต
“ไอ้ชาลี แกแม่งปากเสีย เอออ จะว่าไปวีว่าก็เหมาะกว่าจริง ๆ แหละ เหมือนจูเลียตในหนังเลยอ่ะ” มากที่สุด วีว่าสวย... ดูดี.... มีสเน่ห์... น่าหลงใหล ผมชอบเธอตั้งแต่เห็นแค่ปลายผมแล้ว จำได้เลยว่าเป็นวีว่าชัวร์
“ดะ เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้ตกลงจะถ่ายเลยนะ คารินนน บอกเพื่อนแกทีว่าฉันไม่ถ่าย” วีว่าทำหน้าง้ำหน้างอฟ้องเพื่อน ทั้ง ๆ ที่ผมก็อยู่ใกล้เธอแท้ ๆ ยังจะไปพูดผ่านคนอื่นอีก
“ถ่าย ๆ ไปเหอะ ไอ้ชาลีมันถ่ายงานสวยนะ ฉันเคยเห็นพอร์ตมัน” นับว่าตาถึง แม้จะเพิ่งเปิดเรียนแต่พวกเราชาวศิลปกรรมการถ่ายภาพก็รู้จักและสนิทกันอย่างรวดเร็ว เลยได้มีโอกาสเห็นงานของกันและกันอย่างทั่วถึง
“แต่ฉันไม่ได้อยากถ่าย” วีว่าแสดงจุดยืน แต่แล้วยังไงล่ะ ผมอยากให้เธอเป็นจูเลียต...เธอก็ต้องเป็น
ระหว่างที่เธอกำลังเถียงผมก็จับแขนเล็กยัดลงไปในชุดแล้วจัดทรงให้มันเข้าที่เข้าทาง ก่อนจะดันตัวเธอให้นั่งลงบนโซฟาบุขนนุ่มนิ่ม วีว่าฮึดฮัดไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จนในที่สุดเธอก็ยอมถ่ายจนได้
VIVA PART
ฉันไม่เต็มใจเลยสักนิดที่มานั่งเป็นแบบถ่ายภาพในธีม ‘จูเลียตที่รัก’ ผู้ชายบ้า ๆ คนนั้นคือชาลี เพื่อนร่วมคณะของคาริน เขากำลังเดินกลับไปที่ขาตั้งแล้วหยิบกล้องที่ดูราคาแพงมาไว้กับตัว จากนั้นก็เดินกลับมาหาฉันที่โซฟา
“เอาล่ะ โพสต์ท่าตามที่เราบอกนะ” เขาไม่ได้มองหน้าฉัน แต่มองกล้องแล้วเช็กอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจก่อนจะพูดต่อ “นอนลงราบกับโซฟาแล้วยกแขนซ้ายขึ้นเกี่ยวเส้นผมไว้”
ชาลีสั่งเหมือนกับว่าฉันเป็นนางแบบมืออาชีพ! ด้วยความที่ไม่เคยมาก่อนเลยค่อนข้างเกร็งทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่ามือวางถูกตำแหน่งไหน รู้สึกว่าตัวเองร่างแข็งเป็นเหมือนหินเลย ยิ่งโดนเขามองผ่านเลนส์แบบนี้ด้วยแล้ว... ความรู้สึกประหม่าก็เกิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
- Writer
