หลังจากเฮียไฟเดินออกไปฉันก็นั่งอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ชีวิตคนเรานี่มันไม่แน่นอนจริง ๆ ก่อนหน้าฉันยังเพ้อฝันว่าจะได้เป็นคนนั้นของเฮียไฟ แล้วดูตอนนี้สิเหลือแค่ความทรงจำในวันเก่าที่เราเคยมีกัน ตลกดีจัง
ถอนหายใจแล้วจึงลุกเก็บถ้วยชามไปล้าง จากนั้นก็เก็บห้อง เก็บเสื้อผ้าไปซักที่ร้านซักอบแห้ง ไม่ได้มีแค่เสื้อผ้าฉันนะ มีเสื้อผ้าของเฮียไฟด้วย เสื้อผ้าที่เฮียเอามาไว้ที่นี่ ข้าวของเครื่องใช้ของเฮียก็ยังอยู่ที่นี่ เขาไปแบบไม่ขนอะไรไป เพราะกำลังรอให้ฉันเป็นฝ่ายยอม
เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยจึงนอนกลางวันค่ะ เป็นช่วงเวลาที่ยังสับสนฉันจึงไม่รู้ว่าต้องจัดการความรู้สึกพวกนี่ยังไง ก็เลย เออ นอนหลับแม่งเลย
ผ่านไปหลายชั่วโมงที่ฉันนอนไม่หลับ ก็คือก่อนหน้านี้นอนมองเพดานเงียบ ๆ ปล่อยเวลาทิ้งไปเฉย ๆ อยากหลับแต่นอนไม่หลับนี่ทรมานนะ
ครืด ครืด ครืด…
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นฉันหยิบมาดูเห็นว่าเป็นเบลที่โทรเข้ามา
“ว่าไง
