ฟู่...เสียงของไดร์เป่าผมดังขึ้นในตอนที่อริญญาอยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืดตัวโคร่งนั่งเป่าผมอยู่หน้ากระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ขณะที่ปากอวบอิ่มก็เม้มเข้าหากันแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เรื่องที่เธอปล่อยตัวปล่อยใจหรือเคลิบเคลิ้มไปกับการปรนเปรอของคลาส
แกร็ก! คลาสเปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวที่พันเอวสอบแบบหมิ่นเหม่ ก่อนที่จะเดินไปสวมกอดอริญญาที่กำลังนั่งเป่าผมอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง
"ไม่ต้องมากอด...ออกไปนะ ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า? น่าเกลียดที่สุด"
"น่าเกลียดอะไร? มากกว่าเห็น...เธอก็ทำมาแล้ว" คลาสพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี เขาคิดตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้วและพอจะทำใจได้ ว่าอริญญาจะกลับมาบึ้งตึงใส่เขาเหมือนเดิม
"โรคจิต" อริญญากระแทกเสียงใส่คลาสแสร้งทำเป็นโกรธ ทั้งที่ในใจลึกๆเธออายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
"หึหึ" คลาสหัวเราะในลำคอไม่ได้สนใจคำด่าทอของอริญญาเลือกที่จะเดินไปนั่งอยู่บนเตียงนอน "พี่ไม
