เด็กในปกครองNC20+

ตอนที่8 เมีย

"นี่น่ะเหรอที่พักของเธอ?" คลาสเลิกคิ้วถามอริญญาที่นั่งอยู่ด้านข้าง หลังจากที่เขาขับรถตามที่อริญญาบอกทางมาจอดที่หน้าหอพักเก่าๆแห่งหนึ่ง

หัวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมคลาสเคยไปตามหาอริญญาที่บ้านแล้ว ก็พอรู้ว่าบ้านของอริญญาค่อนข้างมีฐานะ ทำไมอริญญาถึงไม่ไปอยู่บ้าน ทำไมถึงมาอยู่หอพักเก่าๆโทรมๆแบบนี้

"ปลดล็อคประตูรถด้วย...ฉันจะลง" อริญญาเลือกที่จะไม่ตอบคำถามเธอพยายามจะปลดล็อคเพื่อที่จะได้ลงจากรถคันหรู

"ไปอยู่กับพี่ ที่พักเธอมันดูหน้ากลัว คนที่นี่ก็ดูไม่น่าไว้ใจ มันดูไม่ปลอดภัยกับเธอเลยนะอริญญา"

"ไม่ปลอดภัยยังไง ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งหลายเดือนไม่เห็นเป็นอะไร ปลดล็อครถด้วย" อริญญายังพยายามที่จะปลดล็อคประตูฝั่งคนนั่งเพื่อที่จะลงจากรถ

คำพูดของอริญญาทำให้คลาสที่เป็นห่วงเธอมากถึงกับโมโห เขากระชากแขนอริญญาเข้ามาหาตัวอย่างแรงจนปลายจมูกสวยของอริญญาชนเข้ากลับปลายจมูกโด่งๆของคลาส "เมื่อไหร่เธอจะเลิกดื้อกับพี่?"

"ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้" อริญญาใช้มืออีกข้างดันแผงอกของคลาส แต่ทว่าคลาสก็ยังไม่ปล่อยกระชากแขนอีกข้างดึงตัวอริญญามาแนบชิด

"ปล่อยฉันนะ" อริญญาพูดเสียงดุดวงตากลมโตตวัดมองคลาสด้วยสายตาโกรธ พยายามแกะมือหนีจากการเกาะกุม... "ฉันเจ็บ"

"เฮ้อ...อยู่ชั้นไหนเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง" คลาสถอนหายใจออกมายาวๆปล่อยมือทั้งสองข้างออกจากแขนของอริญญา ทำให้อริญญาใช้มือผลักอกเขาแล้วกลับไปนั่งที่เบาะเหมือนเดิม

"ปลดล็อครถก็พอ ฉันเดินของฉันไปเองได้"

"พี่จะไปส่ง" คลาสเลือกที่จะดับเครื่องยนต์รถพร้อมกับปลดล็อคประตู ก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถแล้วรีบเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อที่จะไปหาอริญญา แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่อริญญาก็รีบเปิดประตูรถลงมาด้วยเช่นกัน

หมับ! คลาสเข้าไปคว้าแขนอริญญาในตอนที่เธอรีบสาวเท้าเดินตรงไปที่หอพัก

"ไม่ต้องตามมา...กลับไปซะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

"พี่จะไปส่ง อยู่ห้องไหนชั้นไหนเดินนำไปสิ"

"ไม่ต้อง...ฉันไปเองได้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก"

"พี่จะเดินไปส่งมันอันตราย"

"คงไม่มีใครอันตรายเท่าคุณแล้วล่ะ" อริญญาพูดพร้อมกับสะบัดแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุมของคลาส ร่างบางเก็บแขนไว้ด้านหลังขยับตัวถอยหนีเพื่อเว้นระยะห่าง

"อริน" คลาสเรียกอริญญาด้วยน้ำเสียงกดต่ำเขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ที่ร่างบางตรงหน้าดื้อแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"........." อริญญาไม่ได้สนใจน้ำเสียงกดต่ำของคลาสร่างบางหมุนตัวสาวเท้าเดินเข้าไปในหอพักทันที

"อริญญา โธ่เว้ย!!!..." คลาสส่งเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิดเขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม เตะขวดน้ำแถวนั้นระบายความหงุดหงิด

เขาได้เจอกับอริญญาแล้วแท้ๆแต่ทำไมแฟนเด็กของเขาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไมไม่เป็นเด็กที่น่ารักเหมือนเมื่อก่อน

"ฮึก" หลังจากที่อริญญาเปิดประตูเข้ามาในห้องร่างบางก็ทิ้งตัวนอนคว่ำไปกับที่นอน ใบหน้าหวานซุกไปกับหมอนร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ความเข้มแข็งที่เธอพยายามสร้างมามันหมดไปแล้ว หมดไปตั้งแต่ที่เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนใจร้าย

"ทำไม...ทำไมต้องมาเจอกันอีก? ฮึก...ฮือๆ" อริญญายังคงพูด โชคชะตาใจร้ายกับเธอเกินไปหรือเปล่ากรุงเทพฯตั้งกว้าง ทำไมยังมาเจอกับคนใจร้ายแบบเขาได้อีก

"คุณมันคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด อรินเกลียดคุณ" ร่างบางกำมือเข้าหากันแน่นมือเล็กๆยกขึ้นทุบกับที่นอนเพื่อระบายความอัดอั้นที่อยู่ในใจ อริญญาทั้งรักทั้งเกลียด เขาหักหลังเธอ...เขาหักหลังความรักของเธอ

"เหอะ! บอกว่ารักเหรอ รักแล้วมีคนอื่นทำไม?" น้ำตาของอริญญายังคงไหลไม่หยุด คำพูดของคลาสมันดังเข้ามาในหู คำว่ารักของเขามันก็แค่ลมปาก คลาสไม่ได้รักเธอจริงๆอย่างที่พูด

อริญญายังร้องไห้ออกมาอย่างหนัก บวกกับร่างบางก็เริ่มอ่อนเพลีย ดวงตากลมโตค่อยๆหรี่ลงเรื่อยๆจนในที่สุดอริญญาก็หลับไปทั้งน้ำตา

ครืด~ ครืด~ ครืด~ คลาสละสายตาจากหอพักเก่าทรุดโทรมพร้อมกับถอนหายใจ มือหนาเลื่อนไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู ก่อนที่จะปรากฏเป็นชื่อของเตชินทร์

"อืม...ว่าไง?"

"(อยู่ไหนวะ กูเห็นมึงตามน้องคนนั้นไป มีอะไรหรือเปล่า? หรือว่าเด็กมึง)" ปลายสายถามออกมาอย่างสงสัย เตชินทร์ไม่เคยเห็นคลาสห่วงแล้วก็หวงเด็กคนไหนเท่านี้มาก่อน

"อริน"

"(ห๊ะ! มึงว่าอะไรนะ?)" เตชินทร์มีน้ำเสียงตกใจ

"อริน...เด็กคนนั้นคืออริน แฟนของกู"

"(มึงว่าอะไรนะ? นี่มันอะไรเนี่ย มึงตามหาน้องเขามาตั้งหลายปี จู่ๆมาบังเอิญเจอเนี่ยนะ กูไม่อยากจะเชื่อ)" เตชินทร์ที่ปะติดปะต่อเรื่องได้เขาพูดออกมาอย่างแปลกใจ คิดว่าเรื่องบังเอิญมันมีจริง แต่ไม่คิดว่าจะเกิดกับเพื่อนสนิท "กูดีใจด้วยในที่สุดมึงก็เจอ"

"อืม" คลาสตอบเสียงเรียบ

"(ทำไมทำเสียงแบบนั้น...ไม่ดีใจเหรอ? น้ำเสียงเหมือนมึงไม่ดีใจ)" เตชินทร์ถามออกมาด้วยความสงสัย คลาสเจอคนรักแล้วแต่ทำไมยังมีน้ำเสียงเศร้าหมอง ดูไม่ดีใจเลยสักนิด

"อรินโกรธแล้วก็เกลียดกูมาก"

"(เพราะอะไรวะ ทำไมถึงเป็นแบบนั้น มึงทำให้น้องโกรธจนหนีไปเหรอ?)"

"กูไม่รู้ กูคิดไม่ออก" คลาสยกมือข้างที่ยังว่างขึ้นมาขยี้หน้าแรงๆด้วยความหงุดหงิด

"(กูล่ะสงสารมึงจริงๆไอ้คลาส เจอน้องเขาแล้วแท้ๆแต่ดันมีความสุขไม่ได้)"

"............." คลาสไม่ได้พูดอะไรเขาได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ

"(อย่าเพิ่งเครียดเว้ย...สู้สิวะ อย่างน้อยก็ได้เจอกันแล้ว)"

"อืม..."

"(แค่นี้แหละ กูวางสายก่อน)" คลาสมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายพร้อมกับกดปิดหน้าจอ ก่อนที่จะเลื่อนมือไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

คลาสยังนั่งสูบบุหรี่อยู่ในรถมองหอพักของอรินอย่างใช้ความคิด และไม่นานเขาก็หยิบโทรศัพท์กดโทรหาท๊อปน้องชายต่างแม่ของเขา

"(โทรมาทำเหี้ยอะไร? คนจะหลับจะนอน)" น้ำเสียงกระแทกแดกดันถูกส่งมาจากปลายสาย คลาสกับท๊อปมักจะพูดแบบนี้กันเสมอ

"ตั้งแต่เริ่มมีเมีย ดูจะเป็นเด็กอนามัยน่าดูเลยนะ"

"(ไอ้พี่เวร มีเหี้ยอะไรก็พูดมา? กูจะนอน)"

"ส่งลูกน้องมึงมาเฝ้าคนๆหนึ่งให้กูหน่อย"

"ใครวะ...ใครไปทำอะไรหมอจอมปลอมอย่างมึง? ถึงขั้นต้องให้คนของกูไปตามเฝ้า" ที่ท๊อปพูดว่าหมอจอมปลอมน่ะใช่ คลาสมีภาพลักษณ์เป็นหมอหนุ่มมาดนิ่งสุขุม ออกไปทางอบอุ่นจนดูแทบไม่ออกเลยว่าเขานั้นน่ะ อารมณ์ร้อนเกรี้ยวกราดและโหดร้ายไม่ได้ต่างจากพวกมาเฟียสักเท่าไหร่

"เมียกู อริญญา"

"(มึงเจอน้องมันแล้วเหรอ?)" ท๊อปถามออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

"อืม...เจอแล้ว เจอโดยบังเอิญ"

"(กูคิดเงิน)"

"กูจะบอกเมียมึงถึงความเลวของมึง อยากให้เมียมึงรู้ไหมล่ะ?" คลาสพูดออกมาอย่างเหนือกว่า เขาก็เก็บความลับของท๊อปเอาไว้เยอะอยู่เหมือนกัน

"(มึงนี่ยังเลวเสมอต้นเสมอปลายจริงๆเลยไอ้คลาส)"

"ก็ไม่ต่างจากมึง"

"(เหอะ! แล้วจะให้ไปเริ่มเฝ้าเมื่อไหร่...ที่ไหน ส่งรูปเด็กนั่นมาให้กูด้วย)"

"มึงก็เคยเห็นแล้ว" คลาสตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงเรียบ คนที่รู้ว่าเขากับอริญญาคบกันมีแค่3คนเท่านั้น พ่อ แม่เลี้ยง แล้วก็ท๊อป นอกจากนั้นก็ยังไม่มีใครรู้ว่าเขาคบหาอยู่กับอริญญาแฟนเด็กของเขา

"(แต่ลูกน้องกูไม่รู้ ส่งมาให้กูด้วย ถ้าไม่ส่งกูก็ไม่ให้ไป)"

"เออ...เดี๋ยวกูส่งให้ แล้วก็ให้ออกมาเฝ้าตอนนี้เลย กูยังเฝ้าอยู่ที่หอพัก"

"(เออ...มีอะไรอีกไหม?)"

"ไม่มี"

"(แค่นี้แหละไอ้พี่เวร ดีใจด้วยแล้วกัน)" หลังจากที่วางสายดวงตาคมเข้มของคลาสก็กลับไปมองหอพักเก่าๆนั่นอีกครั้ง เขาใช้เวลานั่งอยู่ในรถประมาณเกือบชั่วโมง จนมีลูกน้องของท๊อปหรือเสี่ยท๊อปมาเคาะกระจกรถ และมาเฝ้าอริญญาแทนเขา เขาจึงขับรถกลับคอนโด