เด็กในปกครองNC20+

ตอนที่9 โรคจิต

ช่วงเช้าของอีกวัน

"อืม..." เสียงครางในลำคอขณะที่ดวงตากลมโตก็ค่อยๆเบิกกว้างขึ้น อริญญาบิดตัวไปมาบนที่นอนเพื่อไล่ความเมื่อยล้าก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นนั่งมือเรียวยกขึ้นมาปิดปากหาวหวอดๆ

"นี่เราร้องไห้จนหลับไปเลยเหรอ?" อริญญาพูดขึ้นขณะที่สำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง ซึ่งเธอยังใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกับเมื่อวาน

"กี่โมงแล้วเนี่ย" เสียงหวานถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม ทว่ามือบางก็ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ตรงหัวเตียงยกขึ้นมาดูเวลา ก่อนที่จะเข้าไปเช็คข้อความต่างๆเผื่อเพื่อนทั้ง3คนของเธอส่งอะไรมา

"ยังไม่ได้รีดผ้าเลยนี่หน่า" อริญญานึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้รีดชุดนักศึกษา ร่างบางยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนที่จะไปจัดเตรียมชุดนักศึกษาออกมารีดให้เรียบร้อย โชคดีที่อริญญามีเรียนช่วง10:00น. และตอนนี้ก็เพิ่งจะ8:00น. อริญญาจึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร

เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยอริญญาก็เดินไปเสียบกาน้ำร้อน เช้านี้เธอจะกินมาม่า หลังจากนั้นเธอก็เดินตรงไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย

"ตาปวมขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย" อริญญาเอ่ยออกมาขณะดวงตากลมโตก็มองตัวเองในกระจก ก็พบว่าตาของเธอบวมช้ำจนสังเกตได้ชัด ปากอวบอิ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆพร้อมกับเอ่ยตัดพ้อคนใจร้าย "คุณมันคนใจร้ายใจดำ"

"อรินจะไม่มีวันร้องไห้ให้กับคุณอีกแล้ว" หลังจากที่พูดประโยคนั้นออกมาอริญญาก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนที่จะเริ่มทำกิจธุระส่วนตัวของตัวเองในห้องน้ำ

"มาหาใครคะ?" เสียงของหญิงชราแม่บ้านประจำหอพักที่อริญญาพักอาศัยอยู่เอ่ยทักคลาสในตอนที่เขาเดินเข้ามาใต้อาคาร

"ผมมาหาแฟนครับ พอดีเธองอนไม่รับโทรศัพท์"

"แฟนคุณชื่ออะไร?"

"เธอชื่ออริน...อริญญา"

"อ๋อ...แม่หนูที่น่ารัก น่ารักนั่นเอง"

"แล้วนี่มีคีย์การ์ดหรือเปล่า ถ้าไม่มีเข้าไปไม่ได้นะ ที่นี่เขาไม่ให้คนนอกเข้าไป"

"ผมไม่มีคีย์การ์ด แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าห้องแฟนอยู่ไหน? รู้แต่ว่าอยู่หอนี้"

"อ๊ะ อ้าว...งั้นก็คงให้ขึ้นไปไม่ได้"

"ช่วยผมหน่อย ผมจำเป็นต้องขึ้นไปหาเธอจริงๆ" คลาสล้วงมือเข้าไปหยิบกระเป๋าสตางค์ก่อนจะหยิบเงิน1,000บาทส่งไปให้กับแม่บ้านที่ยืนคุยกับเขาอยู่

"ฉันรับไม่ได้" แม่บ้านมีท่าทีอึดอัด และเธอก็ยังยืนอยู่นิ่งไม่ได้ยื่นมือไปรับเงินที่คลาสส่งให้

"นะครับ...ช่วยผมหน่อย ผมจะไปง้อแฟนจริงๆ" คลาสหยิบเงินจากกระเป๋าสตางค์เพิ่มอีก1,000บาท ครั้งนี้เขายัดเงินใส่ไปในมือของแม่บ้าน

"คุณจะไว้ใจได้หรือเปล่า ไม่ใช่ขึ้นไปทำอะไรเด็กนั่นนะ?" แม่บ้านยังมองเขาแบบคิดไม่ตก

"ผมไว้ใจได้ ผมเป็นหมอ"

แม่บ้านของหอพักยังคงมองคลาสและมองการแต่งตัวของเขา ก่อนที่จะเบนสายตาไปที่รถคันหรูที่คลาสขับมา "ก็ได้...ฉันจะให้คุณขึ้นไปก็ได้ รออยู่นี่ล่ะเดี๋ยวฉันไปเอากุญแจห้องให้ก่อน"

"ขอบคุณครับ"

"นี่ค่ะกุญแจห้อง เด็กอรินอยู่ชั้น3ห้องด้านขวาสุด" แม่บ้านเดินออกมาจากห้องเล็กๆห้องหนึ่งก่อนที่จะยื่นกุญแจห้องให้กับคลาส

"ครับ...ขอบคุณ" คลาสหยิบกุญแจห้องของอรินมาไว้ในมือ ร่างสูงเดินขึ้นบันไดตรงไปยังชั้น3ก่อนที่จะไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของอริน

"นี่สินะห้องของเธอ" คลาสพูดออกมาก่อนจะใช้กุญแจไขเข้าไปในห้องของอริญญา ก่อนที่ดวงตาคมเข้มจะมองเข้าไปในห้อง ไม่นานก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะในห้องว่างเปล่าไม่มีอริญญานั่งอยู่ในห้อง

ทว่าไม่นานเขาก็ต้องยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ คลาสรีบเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูล็อคอย่างแน่นหนา

"หึหึ...เด็กน้อยของพี่" คลาสหัวเราะในลำคอก่อนที่จะยกยิ้มออกมาบางๆ หลังจากที่เขาเดินมานั่งบนที่นอนสีชมพูหวานแหววของอริญญา พร้อมกับมองสำรวจภายในห้องก็พบแต่ของตกแต่งห้องที่เป็นสีชมพูเกือบจะทุกอย่าง

ตึ๋ง! เสียงข้อความในโทรศัพท์ของอริญญาดังขึ้นดวงตาคมเข้มหันไปมอง ก่อนที่มือหนาจะคว้ามันเอามาไว้ในมือแต่ทว่าก่อนที่จะกดอ่านได้นั้นมันจะต้องปลดล็อคหน้าจอซะก่อน

"เธอยังใช้รหัสเดิมอยู่หรือเปล่าอริน?" คลาสคิดกับตัวเองในใจเขาเพ่งมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ หัวใจแกร่งเต้นแรงขึ้น เขากำลังลุ้นว่าอริญญายังใช้รหัสล็อคหน้าจอโทรศัพท์เป็นรหัสเดิมหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นรหัสเดิมมันคือวันเดือนปีเกิดของเขา

กริ๊ก! เสียงปลดล็อคหน้าจอดังขึ้นทำให้ปากหนาถึงกับกระตุกยิ้มออกมา ใช่อริญญายังใช้รหัสเดิมและนั่นก็คือวันเดือนปีเกิดของเขา

คลาสยังยิ้มด้วยหัวใจที่พองโต ทว่าไม่นานคลาสก็ต้องหุบยิ้มเมื่อรายชื่อ...รายชื่อหนึ่งเด้งขึ้นมาในโทรศัพท์

"มาร์ค" คลาสเค้นเสียงเรียกชื่อคนที่ส่งข้อความมาหาอริญญาด้วยความที่ไม่ชอบใจนัก มือหนาของเขากำโทรศัพท์ของอริญญาไว้แน่นเมื่อชื่อๆนั้นเดาไม่ยากว่าจะต้องเป็นผู้ชาย

"มึงเป็นใคร?" คลาสใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะใช้นิ้วกดเข้าไปที่แอปพลิเคชั่นไลน์ แต่ยังไม่ทันได้กดเข้าไปอ่านข้อความของคนที่ชื่อมาร์คเสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้นซะก่อน

กรี๊ด!!! อริญญาที่แต่งตัวด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวส่งเสียงกรีดร้องออกมาลั่นห้องด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคลาสนั่งมองเธออยู่บนเตียงนอนขณะที่มือหนาของเขาก็จับโทรศัพท์ของเธอเอาไว้ในมือ

"คุณเข้ามาได้ยังไง? ออกไปนะ" อริญญาพูดพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดเนินอกอวบอิ่มที่ล้นออกมาจากผ้าเช็ดตัว ในตอนที่เห็นคลาสมองเรือนร่างของเธอ

"ผัวจะเข้ามาหาเมียผิดด้วยเหรอ?" คลาสเอาโทรศัพท์ของอริญญาไปวางไว้ที่เดิม ก่อนที่ร่างสูงจะยกยิ้มมุมปากยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงสาวเท้าไปหาอริญญาแบบช้าๆ

"อย่าเข้ามานะไอ้โรคจิต" อริญญามองคลาสด้วยความหวาดกลัวร่างบางขยับเท้าถอยกรูดจนแผ่นหลังไปติดผนังห้อง

"เธอว่าพี่โรคจิตเลยเหรอ?" คลาสตีสีหน้าเรียบนิ่งสาวเท้าเดินเกือบจะถึงร่างบางตรงหน้า

"ใช่คุณมันโรคจิต" อริญญายังคงต่อว่าคลาสมือบางทั้งสองข้างยังยกมาปิดเนินอวบอิ่ม พร้อมกับสอดสายตามองหาอะไรเอาไว้จัดการกับคลาส แต่เธอก็ต้องผิดหวังเพราะตรงที่เธอยืนอยู่ไม่มีสิ่งของอะไรสักอย่าง

"หึหึ...พี่ยอมรับ" คลาสหัวเราะในลำคอเขาไม่โกรธอริญญาเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกสนุกที่แกล้งอริญญาให้กลัวเขาจนตัวสั่นงันงกได้ขนาดนี้

คลาสยกมือทั้งสองข้างดันไปกับผนังห้องเพื่อกักตัวอริญญาไม่ให้ดิ้นหนี ก่อนที่จะก้มหน้าลงต่ำใช้จมูกโด่งๆถูไถสูดดมไปที่หัวไหล่ของอริญญาจนเธอถึงกับสะดุ้งเฮือก

ปึก! อริญญาใช้มือข้างหนึ่งของเธอทุบไปที่อกของคลาสอย่างแรงพร้อมกับมองคลาสตาขวาง

"จะทำอะไร? ออกไปนะ" อริญญาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตารื้นออกมา

"อ่า...ขอโทษที ตัวเธอหอมมากจนพี่อดใจไม่ไหว"

"ถอยออกไป แล้วก็ออกไปจากห้องฉันซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรแจ้งความข้อหาบุกรุก"

"เธอก็รู้ว่าตำรวจทำอะไรพี่ไม่ได้"

"......." อริญญานิ่งเธอคิดตามที่คลาสพูด ตำรวจทำอะไรคลาสไม่ได้จริงๆ ย้อนไปในอดีตอริญญาจำได้ดีตอนนั้นมีรุ่นพี่ที่มหาลัยตามจีบเธอและก็ตื้อไม่เลิก จนคลาสรู้เรื่องเขาตามไปกระทืบรุ่นพี่คนนั้นจนบาดเจ็บสาหัส แต่ตำรวจก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ "คุณมันคนเลว"

"ข้อนี้พี่รู้ดี พี่มันคนเลว แต่คนเลวคนนี้มันก็รักเธอ พี่รักอริญญาของพี่" พูดจบคลาสก็มองต่ำไปที่ซอกคอขาวของอริญญา ทว่าแผนการชั่วร้ายของเขาก็ผุดขึ้นมาในสมอง

หมับ!