ตอนที่4 รออยู่เสมอ
1482 Words
"ฮัลโหลค่ะ...พี่คลาส" น้ำเสียงสดใสถูกส่งผ่านโทรศัพท์เครื่องหรูที่คลาสกำลังถืออยู่
"อรินครับ หนูเลิกเรียนหรือยังครับ?" คลาสส่งเสียงนุ่มลึกผ่านโทรศัพท์เครื่องหรูที่ถืออยู่ ดวงตาคมเข้มจ้องมองเข้าไปในรั้วโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ขณะนั่งอยู่ในรถคันหรูของตัวเองที่จอดอยู่ใกล้ๆกับประตูรั้วโรงเรียน
"เลิกแล้วค่ะ ถามทำไมคะ หรือว่าพี่คลาสใจดีจะมารับอรินเหรอ?"
"ใช่ครับ...พี่รออยู่หน้าโรงเรียนหนูออกมาได้เลย"
"จะ...จริงเหรอ?"
"จริงครับ พี่จอดรถรออยู่หน้าโรงเรียนเห็นหรือเปล่า?"
"แป๊บนึงนะคะ อ๋อ...เห็นแล้วค่ะ พี่คลาสมารับอรินจริงๆด้วย"
"แล้วพี่จะโกหกแฟนเด็กของพี่ทำไมละครับ? เอาล่ะรีบออกมาได้แล้ว อย่าปล่อยให้พี่คิดถึงนาน"
"พี่คลาสล่ะก็...ชอบพูดให้อรินเขินอยู่เรื่อย"
"หึหึ ก็มันจริงนี่ครับ พี่คิดถึงแฟนเด็กของพี่จริงๆ"
"ปากหวาน รู้แล้วค่ะ อรินก็คิดถึงพี่คลาสของอรินเหมือนกัน" ริมฝีปากหยักถึงกับกระตุกยิ้มออกมา เมื่อรู้ว่าแฟนเด็กของเขาก็คิดถึงเขาเหมือนกัน
"งั้นก็รีบออกมาครับ"
"ค่ะ...เดี๋ยวอรินออกไป ขอไปบอกหลินก่อน"
"ครับ" มือหนากดตัดสายดวงตาคมเข้มจ้องไปที่ประตูโรงเรียน ก่อนจะเห็นแฟนเด็กวิ่งตรงมาที่รถหรูของเขา
"มาแล้วค่ะ ดีใจจังเลยที่พี่คลาสมารับอรินด้วย" น้ำเสียงสดใสบวกกับรอยยิ้มแสนหวานดังขึ้น เมื่ออรินเปิดประตูเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว
"ไปเล่นอะไรมาครับเหงื่อเต็มเลย?" คลาสฉีกยิ้มบางๆยื่นมือไปลูบหัวแฟนเด็กก่อนที่จะเลื่อนต่ำ ใช้หลังมือเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆตามกรอบหน้าหวาน
"เล่นวอลเลย์บอลค่ะ ทำไมวันนี้มารับอรินได้ล่ะคะ คนไข้ไม่เยอะเหรอคะ?"
"ก็เยอะเป็นปกติเหมือนทุกวันนั่นแหละครับ"
"อะ...อ้าว คนไข้เยอะแล้วทำไมถึงมาได้ล่ะคะ?"
"พี่ปฏิเสธรับเคสตั้งแต่ช่วงบ่าย เคลียร์งานอีกนิดหน่อยก็ขับรถมาหาเรานี่แหละ"
"หืม...มีแบบนั้นด้วยเหรอ? ปกติพี่คลาสบ้างานจะตาย คิดยังไงคะที่หยุดงานมาหาอริน" อรินทำหน้าแสร้งเป็นน้อยใจ
"ไม่เอา ไม่ทำหน้าแบบนั้นครับ เข้าใจพี่หน่อย"
"คริ...คริ อรินแกล้งพี่เล่นค่ะ มารับอรินที่โรงเรียนแบบนี้ จะพาอรินไปไหนเหรอคะ?"
"เห็นมีเด็กแถวนี้บอกว่าอยากกินไอศครีม ยังอยากกินอยู่หรือเปล่า? ...หึ" คลาสโน้มหน้าไปคลอเคลียที่แก้มอมชมพูระเรื่อ ก่อนที่จะใช้จมูกโด่งๆเลื่อนต่ำไปซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่น
"อ๊ะ...อย่าสิค่ะ พี่คลาสเป็นคนบอกอรินเองนะคะว่าจะไม่ทำเรื่องพวกนี้กับอริน" อรินใช้มือเรียวดันแผงอกกำยำเบาๆ คลาสก็ยอมผละออกโดยง่ายดาย เพราะเขาเป็นคนบอกกับอรินว่าเขาจะไม่ล่วงเกินแฟนเด็กของเขา จนกว่าอายุจะครบ 18 ปีบริบูรณ์
"อ่า...พี่รู้แล้วครับ" คลาสถอนหายใจออกมาหนักๆ นึกโกรธที่ไม่ยับยั้งความรู้สึกของตัวเอง ทั้งที่เคยพูดเรื่องนี้กับแฟนเด็กของเขาแล้วแท้ๆว่าจะไม่ล่วงเกินจนกว่าจะถึงเวลา
"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิค่ะ อีกแค่ปีเดียวเอง ถึงตอนนั้นอรินจะยอมเป็นของพี่นะ"
".........." คลาสไม่ได้พูดอะไรยังคงมองแฟนเด็กของเขาแบบนิ่งๆ
"พี่คลาส" คนตรงหน้าพูดเสียงอ่อนใบหน้าหวานเริ่มเศร้าลงถนัดตา
"พี่เข้าใจ ขอแค่หอมแก้มได้ไหม? ...หึ"
"ได้สิค่ะ ทำไมจะไม่ได้ คริ...คริ"
ก๊อกๆ!!! เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นทำให้คลาสถึงกับสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ หลังจากที่รถจอดติดไฟแดงแล้วเขาเผลอคิดถึงแฟนเด็กของตัวเองก่อนที่จะหายตัวไปจากชีวิตเขา
"คุณ...คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้ผมช่วยไหม? ...ไฟเขียวนานแล้วนะ"
"ไม่มีอะไรครับ ผมขอโทษ" คลาสใช้มือกดปุ่มเพื่อลดกระจกลงเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มหัวลงเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษ
"ครับๆ...ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
"ขอบคุณครับ" คลาสดึงสายตากลับมาตรงหน้าก่อนที่เขาจะเหยียบคันเร่งขับรถออกมาทันที
"เธออยู่ไหน เมื่อไหร่จะกลับมาหาพี่?" น้ำเสียงเข้มถูกเปล่งออกมาในขณะที่มือหนาก็คว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบทันทีที่มีโอกาส
คลาสใช้มือหนาลดกระจกฝั่งคนขับลงจนสุด ปากหยักปล่อยควันบุหรี่ทางจมูกกับปากพร้อมๆกัน ลมเย็นๆที่เข้ามาปะทะกับใบหน้าไม่ได้ทำให้คลาสรู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย ความคิดทุกอย่างยังวนเวียนอยู่ในหัว คลาสไม่รู้เลยว่าอรินยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า แล้วถ้ามีชีวิตอยู่เธอทิ้งเขาไปเพราะอะไร
"เธอจะทรมานพี่ไปถึงไหน ต้องให้พี่ตายก่อนหรือไงเธอถึงจะกลับมา?" เป็นอีกครั้งที่น้ำเสียงเข้มถูกเปล่งออกมาจากปากหยัก คลาสมักจะพูดประโยคพวกนี้ซ้ำๆอยู่บ่อยครั้ง หลังจากที่แฟนเด็กของเขาหายไปจากชีวิตเขาเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นที่คลาสรู้ว่าอริญญาหายตัวไปเขาเหมือนคนบ้า แทบจะไม่กินไม่นอนใช้เวลาทั้งหมดทุ่มเทไปกับการตามหาอริญญา
คลาสเข้าไปตามข่าวจากทางบ้านของอริญญาและเพื่อนสนิทที่อยู่ห้องเดียวกันกับอริญญาหลายต่อหลายครั้ง ทั้งสองก็ยังตอบเหมือนเดิมก็คืออริญญายังไม่ติดต่อกลับมา คลาสใช้ชีวิตอยู่แบบนั้นเป็นปีร่างกายของเขาสูบผอมจนพ่อเขาต้องขอให้หยุด เขาจึงต้องจำใจยอมทำตามที่พ่อขอ
@ร้านอาหาร
"สั่งอะไรเพิ่มไหมกูสั่งไปแล้ว กูกับเกวไม่ได้สั่งเผื่อไม่รู้ว่ามึงจะกินอะไร?" เตชินทร์พูดขึ้นหลังจากที่คลาสเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเรียบร้อบแล้ว
"มึงสั่งเลย เอามาเพิ่มอีกสักสองสามอย่าง"
"สวัสดีค่ะพี่คลาส ยังหล่ออยู่เหมือนเดิมเลยนะคะ" คลาสพยักหน้ารับพร้อมกับส่งยิ้มบางๆให้กับรุ่นน้องแฟนของเพื่อนสนิท
"ผัวนั่งอยู่ตรงนี้เกว" เตชินทร์พูดเสียงดุเมื่อเห็นแฟนสาวที่กำลังท้องอ่อนๆ ทำท่ากระดี๊กระด๊าชื่นชมความหล่อของเพื่อนตัวเอง
"แหม่...นิดๆหน่อยๆ ก็ไม่ได้เลยเหรอ?"
"ไม่ได้ เดียวเถอะ ท้องอยู่ยังจะดื้ออีกนะ"
"ไอ้เทวินไม่มา" ขณะที่เตชินทร์กับเกวลินกำลังเถียงกันไปมาอย่างไม่ได้จริงจังอะไรนัก คลาสที่นั่งอยู่เงียบๆก็ถามถึงเทวินทร์เพื่อนอีกคนหนึ่งของเขา
"ไอ้นั่นยิ่งกว่ามึงซะอีก ป่านนี้ไม่รู้ไปมุดอยู่ใต้กระโปรงใคร กูภาวนาทุกวันไม่อยากให้มันเป็นเอดส์ตาย"
"ทำเป็นไปว่าคนอื่น เมื่อก่อนพี่เตชินก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน"
"นั่นมันเมื่อก่อนครับเกว ตอนนี้พี่รักแค่เกวคนเดียว" เตชินทร์พูดพร้อมกับเอาจมูกโด่งๆของตัวเอง ไปคลอเคลียที่แก้มแฟนสาวก่อนที่จะหอมฟอดใหญ่
"ให้มันจริงเถอะ อย่าให้เกวจับได้ก็แล้วกัน" เกวลินพูดพร้อมเอานิ้วเรียวยาวชี้ไปที่แฟนหนุ่มแบบคาดโทษ เตชินทร์ที่เห็นแบบนั้นก็อดมันเขี้ยวแฟนสาวไม่ได้ ใช้ปากงับไปที่ปลายนิ้วเรียวยาวเป็นเชิงหยอกล้อ และนั่นก็ทำให้เกวลินถึงกลับหัวเราะคึกคักออกมา
เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของคลาส เขามีสีหน้าและแววตาเศร้าลงจนเตชินทร์สังเกตได้
"เป็นอะไรวะ อิจฉากู?"
"กูคิดถึงอริน"
"หลายปีแล้วนะไอ้คลาส มึงไม่คิดจะเปลี่ยนใจ"
"กูยังรออริน...รออยู่เสมอ"
"เฮ้อ...เอาเถอะ อย่าเพิ่งมาดึงดราม่าตอนนี้ กับข้าวมาแล้วกินข้าวกันดีกว่า" เตชินทร์รีบเปลี่ยนเรื่องไม่อยากให้เพื่อนเครียด และเป็นจังหวะเดียวกันที่อาหารยกมาเสิร์ฟตรงหน้าพอดี
"พี่คลาสค่ะกินข้าวกันเถอะค่ะ อย่าเศร้าไปเลยนะคะ เกวเชื่อว่าสักวันหนึ่งแฟนของพี่จะต้องกลับมา"
"อืม" คลาสครางรับในลำคอ ก่อนที่ทั้งสามคนจะเริ่มลงมือกินข้าว แต่ทว่าเมื่อเริ่มกินข้าวไปได้ไม่นานคลาสก็อิ่ม และขอตัวเดินออกไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะไปสูบบุหรี่
- Writer
