ตอนที่6 จำคนผิด
1572 Words
หมับ!!! มือหนาของคลาสคว้าไปที่เอวคอดกิ่วของอริญญาก่อนที่จะดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้แนบอก ส่วนมือหนาอีกข้างก็คว้าหมับเข้าไปที่ข้อมือของหญิงสาวชุดแดง พร้อมกับออกแรงบีบจนคนตรงหน้าถึงกลับหน้านิ่วไปด้วยความเจ็บ
ทว่าอริญญาที่โดนฉุดรั้งตัวเข้าไปในอ้อมกอดดวงตากลมโตก็เบิกตากว้างขึ้น เมื่อเธอได้กลิ่นน้ำหอมที่แสนจะคุ้นเคยพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นแรง
อริญญาตัดสินใจเงยหน้าขึ้นไปมองเสี้ยวหน้าคมคายของคนที่โอบกอดตัวเธออยู่ ก่อนที่จะชะงักร่างกายชาวาบไปทั้งตัวใบหน้าหวานแดงก่ำ ดวงตากลมโตมีน้ำตารื้นออกมาจนเกือบจะไหลอยู่รอมร่อ
ไม่ต่างจากคลาสที่เขาก็มองอริญญาอยู่เช่นกัน ร่างสูงถึงกับนิ่งใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงหู ดวงตาคมเข้มจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความโหยหา ก่อนที่น้ำตาจะรื้นออกมาด้วยความคิดถึง
ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์ของกันและกันอยู่เพียงครู่ ก่อนที่จะเป็นอริญญาที่มีสติขึ้นมาก่อน ร่างบางเม้มปากเข้าหากันแน่นพยายามขยับหนีออกจากวงแขนแกร่ง ทว่าคสาสก็เริ่มมีสติเขาส่งสายตาดุถอนหายใจออกมาเล็กๆ รั้งตัวอริญญามากอดไว้แน่น
"โอ๊ย!...เจ็บ ปล่อยแขนฉันนะ ปล่อยสิ" หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงส่งเสียงโวยวาย นั่นทำให้อริญญากับคลาสถึงกลับหันไปมอง
"เมื่อกี้เธอจะทำอะไร?" คลาสถามเสียงดุพร้อมกับเพิ่มแรงบีบไปที่ข้อมือของหญิงสาว
"อ๊ะ...ฉันเจ็บนะไอ้บ้านี่ ปล่อยแขนฉันนะ" หญิงสาวตรงหน้าพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด เธอพยายามบิดข้อมือหนีจากการเกาะกุมของคลาส
"ฉันปล่อยแน่...แต่เธอต้องตอบคำถามฉันก่อน เมื่อกี้เธอจะทำอะไร?"
"ฉันก็จะตบสั่งสอนอีเด็กนี่ไง กล้าดียังไงมาแย่งผัวฉัน"
คำพูดของหญิงสาวตรงหน้านั้นทำให้คลาสถึงกับเงียบ เขาก้มมามองคนในอ้อมกอดก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม... "จริงหรือเปล่า?"
"............" อริญญาไม่ได้พูดอะไรเธอกระพริบตาถี่ๆ ปรับสีหน้าให้ดูเรียบนิ่งก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา
"คนของฉันไม่ได้ทำแบบนั้น"
"ไม่จริงมันทำ มันตอแหล" คำพูดที่ด่าทออริญญาทำให้คลาสถึงกับโมโหเขาขบกรามแน่น ก่อนที่จะเพิ่มแรงบีบไปที่ข้อมือคนตรงหน้าอย่างแรง "เสี่ยช่วยแตงโมด้วย แตงโมเจ็บ"
"ฉันคงช่วยเธอไม่ได้ เอ่อ...ผมต้องขอโทษแทนเด็กของผมด้วยนะครับ ที่ทำให้คุณคลาสไม่พอใจและล่วงเกินผู้หญิงของคุณ" เสี่ยวัยกลางคนมองไปที่เด็กของตัวเอง ก่อนจะหันมาพูดกับคลาสด้วยท่าทีนอบน้อม เขาเคยเห็นคลาสในแวดวงธุรกิจและรู้ดีว่าครอบครัวของคลาสมีอำนาจมากแค่ไหน เขาจึงไม่กล้าที่จะต่อกรด้วย
"ทำไม...?" แตงโมหญิงสาวในชุดเดรสสีแดงถึงกับชะงัก ไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยของเธอถึงมีท่าทีอ่อนน้อมเหมือนกับกลัวคนตรงหน้า
"ผมว่าไม่ใช่แค่เด็กของคุณคนเดียวละมั้ง...ที่ต้องขอโทษ คุณเองก็ต้องขอโทษด้วยเหมือนกัน" เตชินทร์ที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้นเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิท
"หมายความว่ายังไง?" เขากัดฟันกรอดมือหนาข้างที่ยังว่างถูกบีบเข้าหากันจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน
"ไอ้นี่มันลวนลามเด็กที่มึงช่วยไว้" เตชินทร์พูดขณะที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเด็กที่คลาสกำลังโอบกอดเอาไว้ คืออริญญาคนรักของเพื่อนสนิทที่หายตัวไป
"เอ่อ...ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่รู้ว่าน้องคนนี้เป็นเด็กของคุณ"
"มันทำอะไร?" คลาสก้มหน้าไปถามคนตัวเล็กในอ้อมกอด
"เอ่อ...จะ...จับข้อมือ เขาจับข้อมือ" อริญญาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอมีท่าทีประหม่าเล็กน้อยแต่ใบหน้าก็ยังเรียบนิ่ง
"อยากตายหรือไง มึงกล้าดียังไงมาแตะต้องคนของกู?" คลาสใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพยายามระงับอารมณ์โกรธแต่สุดท้ายมันก็ทำไม่ได้อยู่ดี ร่างสูงตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อชายวัยกลางคนก่อนที่จะตะโกนใส่หน้าด้วยอารมณ์เดือดดาล
"ผมขอโทษ...ผมไม่รู้ ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ"
"........" คลาสถึงกับถอนหายใจปล่อยมือจากคอเสื้อของคนตรงหน้า เมื่อร่างบางในอ้อมกอดมีท่าทีตกใจ บวกกับสายตาทุกคนในร้านที่จับจ้องมองเขาอยู่ตอนนี้
"กูจะไม่เอาเรื่อง พากันออกไปซะ" คลาสพูด เขาเลือกที่จะไม่เอาเรื่องสองคนนี้ตอนนี้ แต่ก็ไม่ใช่ที่จะไม่เอาเรื่อง
เมื่อคลาสพูดจบทั้งสองคนก็พากันรีบร้อนเดินออกจากร้าน ทำให้อริญญาใช้ช่วงจังหวะนี้ผละตัวออกจากคลาสด้วยเช่นกัน
"ขอบคุณนะคะที่ช่วย" อริญญาเอ่ยคำขอบคุณก่อนที่จะโค้งตัวก้มหัวลงเล็กน้อย แล้วรีบหมุนตัวเดินออกมาจากที่นั่นทันที
หมับ! คลาสเมื่อได้สติเขารีบสาวเท้าตามอริญญามาแบบติดๆ ก่อนที่จะยื่นมือไปคว้าแขนอริญญาจากทางด้านหลังส่งผลให้เธอต้องหันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับเขาอย่างจัง
"จะไปไหน เธอคิดจะหนีพี่อีกเหรออริน?" คลาสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบตอนนี้ความรู้สึกเขาตีกันไปหมด ดีใจที่ได้กลับมาเจอกับอริญญาอีกครั้งแต่ก็มีคำถามมากมายที่ผุดขึ้นมาในหัว อริญญาทิ้งเขาไปทำไม ทิ้งเขาไปด้วยเหตุผลอะไร
"ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ฉันไม่ใช่อรินของคุณ คุณคงจำคนผิด" อริญญายังคงตอบปฏิเสธด้วยสีหน้าเรียบนิ่งทั้งที่หัวใจของเธอเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมา
"พี่จะจำเธอผิดได้ยังไง? ต่อให้อีก10ปีหรือ20ปีพี่ก็ยังจำเธอได้"
"ฉันขอยืนยันว่าคุณจำคนผิด ปล่อยแขนฉันเถอะนะคะ"
"เธอจะทิ้งพี่ไปอีกแล้วเหรอ หลายปีที่ผ่านมาพี่ยังเจ็บปวดไม่พอหรือไง เธอจะใจร้ายกับพี่ไปถึงไหน?" คลาสพูดขณะที่ดวงตาคมเข้มก็จับจ้องไปที่สีหน้าเรียบนิ่งของอริญญา คลาสรู้ทันทีว่าอริญญาคนที่พูดน้อยเงียบและเย็นชาได้กลับมาแล้ว
"เหอะ! เจ็บปวดเหรอ ใจร้ายเหรอ ใครกันแน่ที่ต้องพูดแบบนี้ ใครกันแน่ที่ต้องเจ็บปวด แล้วคนใจร้ายคือใคร คุณหรือเปล่า?" อริญญาถึงกับระงับอารมณ์โกรธของตัวเองไม่อยู่เมื่อได้ฟังคำตัดพ้อของคลาส
"ในที่สุดก็ยอมรับมาแล้วสินะว่าเธอคืออรินของพี่" คลาสถึงกับยกยิ้มเมื่อหลอกล่อให้อริญญายอมรับได้ ทว่าว่าร่างบางที่รู้ว่าตัวเองโดนหลอกก็รีบสะบัดแขนออกจากข้อมือของคลาสแต่มันก็ไม่เป็นผล
"ปล่อย...เลิกยุ่งกับฉันซะ"
"ไม่ปล่อย วันนี้เธอต้องคุยกับพี่รู้เรื่อง เธอทิ้งพี่ไปทำไม?"
"ฉันไม่อยากคุยกับคนอย่างคุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" อริญญาพูดพร้อมกับใช้มืออีกข้างมาแกะมือของคลาสออก
"ไม่...มานี่ พี่ไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแล้ว" คลาสออกแรงกระชากแขนอริญญาให้เดินตามเขาไปที่รถ แต่อริญญายังคงขัดขืน เขาจึงหันกลับมาอุ้มอริญญาขึ้นพาดบ่า ก่อนที่จะแบกเธอไปจนถึงรถโดยมีกำปั้นเล็กๆทุบลงที่หลังของเขาเป็นระยะ
"อย่าคิดที่จะหนีเพราะพี่จะไม่ใจดีกับเธอ" คลาสพูดขู่มือหนาของเขายื่นไปจัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับอริญญา ก่อนที่จะผละตัวออกใช้มือปิดประตูรถแล้วรีบวิ่งอ้อมไปฝังคนขับ ไม่นานเขาก็สตาร์ทรถขับไปจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
"บอกพี่ได้ไหมว่าทิ้งพี่ไปทำไม?" หลังจากที่สงบสติอารมณ์มาได้สักพักคลาสก็เอ่ยถามอริญญาด้วยน้ำเสียงนุ่ม
"............" อริญญาไม่ตอบเธอมีสีหน้าเรียบนิ่งทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของคลาส
"เธอกำลังทำให้พี่โกรธ ตอบคำถามพี่" คลาสถอนหายใจออกมาหนักๆ เขาเค้นเสียงพูดใส่อริญญาด้วยแววตาที่เริ่มจะโกรธ
".........." อริญญาก็ยังนิ่ง
"อริญญา" คลาสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกดต่ำตอนนี้เขาเริ่มหงุดหงิดที่คนด้านข้างไม่ยอมพูดอะไรกับเขาสักคำ
"........" อริญญายังคงเมินเฉยและมีสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม ทว่าดวงตากลมโตก็เหลือบมองไปที่คนด้านข้างเพียงนิดก่อนที่จะนิ่งทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของคลาสเหมือนเดิม
"เธอคงจะไม่เคยเห็นว่าเวลาพี่โกรธแล้วเป็นยังไง"
หมับ!
.......................................
คอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วนนะ พี่คลาสเกรี้ยวกราดมากแม๊...คอยดูอีพี่จะหอน หนูอรินจะใจแข็งจนอีพี่ท้อ
- Writer
