"ทำไมเจ้ายังไม่นอน" เกอมูจินเอ่ยถามอิงฟ้าที่กำลังนั่งเหม่อลอยในความมืดเพียงลำพัง
"นี่เจ้ากำลังร้องไห้" เขาขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวจนมองเห็นน้ำตาที่กำลังไหลออกมา
น้ำตาต้องแสงจันทร์เปล่งประกายระยิบระยับ เป็นสิ่งที่ไม่ควรมีใครมาเห็นทั้งที่พยายามปิดบังแต่กลับซ่อนไว้ไม่มิด
"เปล่าซะหน่อย" อิงฟ้าปาดน้ำตาก่อนจะยิ้มยิ้มแห้งๆ ให้เกอมูจิน
"เปล่าอะไรกัน" เขาดึงมือหญิงสาวที่ปิดบังไว้ออก
"เจ้ากำลังคิดถึงใครอยู่หรือ" ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ เป็นเพื่อนหญิงสาว
"เปล่าหรอก ข้าแค่กำลังคิดว่า ชายหนุ่มรูปงามอย่างเจ้าทำไมต้องมาคอยตามข้าด้วย" หญิงสาวพูดประชดแกมหยอกเกอมูจิน
"ฮ่าๆ" เขาหัวเราะออกมาเมื่อหญิงสาวพูดจี้ใจ
"เจ้าหัวเราะทำไม มีอะไรตลกนักหนา" เธอทำหน้าแปลกใจกับเสียงหัวเราะของเขา
"ไม่มี ข้าแค่หัวเราะเจ้า" เขามองหน้าหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
อิงฟ้าหันหน้ามองชายหนุ่ม แม้จะอยู่ในชนเผ่าแต่ผิวของเขากับขาวราวถูกดูแลม
